به گزارش خبرگزاری کردپرس، صابر اکبری مشاور دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور عنوان کرد: در دوره جدید شورای فرهنگ عمومی چه در عرصه ملی و چه در عرصه استانی دو دغدغه اصلی داریم؛ یکی که در واقع رسالت شورای فرهنگ عمومی است نزدیک کردن فرهنگ عمومی و فرهنگ رسمی به همدیگر است.

وی توضیح داد: فرهنگ رسمی آن چیزی است که در اسناد موجود است و دربرگیرنده ایده‌آلها و آرمانهاست و فرهنگ عمومی آن چیزی است که در واقعیت و در کف جامعه در حال رخ دادن است.

اکبری ادامه داد: متاسفانه ما در بعضی مسائل بین این دو شاهد وجود یک فاصله هستیم که از آن می توان به یک شکاف یاد کرد. لذا کم کردن این فاصله و رفع این شکاف رسالت شورای فرهنگ عمومی کشور است.

مشاور دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور خاطرنشان کرد: نکته دیگر اینکه ما در دوره جدید شورای فرهنگ عمومی کشور بسیار تاکید داریم و درخواست داریم که رویکرد «زیست‌بوم‌گرا» در فرهنگ کشور احیا شود بدین معنا که مسائل و ظرفیتها از دل خود بوم و خود منطقه باید بجوشد و اینگونه نباشد که تهران با تکبر بنشیند و برای بقیه استانهای کشور برنامه بنویسد و ابلاغ کند.

او گفت: اعتقاد داریم که مسائل و برنامه ها باید از درون خود هر منطقه بجوشد؛ به عنوان مثال چه در بُعد تهدیدها و آسیبها و چه در بعد فرصتها و ظرفیتها، مسائل فرهنگی در استان ایلام با استان خراسان، سیستان و بلوچستان و تهران ممکن است فرق کند. مثلا در تهران ممکن است نگهداری از حیوان خانگی و سگ گردانی یک مسئله باشد اما این موضوع در استان ایلام مسئله نیست.

اکبری افزود: در بعد ظرفیتها هم همین نگاه زیست‌بوم‌گرا مهم است. مثلا استان ایلام دارای ابرظرفیت زیارت عتبات خصوصا در اربعین حسینی است یا جدی بودن و زنده بودن نهاد خانواده در استان ایلام یک ظرفیت مهم است و یا بحث فرهنگ و زبان و پیشینه تاریخی کوردی ایلامی یک پشتوانه و ظرفیت فرهنگی مهم و یک دارایی خاص است.

مشاور دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور تاکید کرد: اگر ما دست از نگاه تهدیدی به مسائل فرهنگی برداریم، وجود ظرفیت فرهنگ و زبان و آیینها و رسوم کوردی در استانهایی مانند ایلام می تواند به تقویت انسجام اجتماعی بیانجامد و خود باعث حرکت ارتقای فرهنگی استان و ایران شود و به «توسعه فرهنگ بنیان» بیانجامد.

وی با بیان اینکه مرکزگرا بودن برنامه ریزی و مسئله یابی در ایران دارای قدمتی بیش از صد سال است، تصریح کرد: یکی از دلایل آن وارداتی بودن توسعه در ایران است که در آن زمان با الگوهای اولیه نوگرایی این توسعه پیاده سازی شده است در حالی که اکنون نه در عرصه نظریه و نه در عرصه عمل، این الگوها قابل دفاع نیستند.

اکبری افزود: از آن زمان تا کنون سه الی چهار دوره از مکتب نوگرایی عبور کرده‌ایم و اکنون سخن از پساتوسعه و توسعه پایدار مطرح می شود که الزام همه این مکاتب این است که توسعه حتما باید درون‌زا باشد و مبتنی بر ظرفیتهای تاریخی و فرهنگی هر منطقه، از دل خود آن بوم بجوشد.