چند ماه است که کمبود انتزاعی آرد و نان که از استان های غربی آغاز شد و حالا گزارش ها حاکی است به تهران هم رسیده، مردم رنج دیده این سرزمین را آزار می دهد. امروز در یکی از شهرهای کردستان، که برفی 30 سانتی متری را تجربه کرده است، پیر مردی مریض مجبور شده بود، ساعت 7 صبح در آن سرما خود را به صف نانوایی برساند. صفی که او نفر «سی ودومش» بود.

عصبانی بود و می گفت: «دولت سهمیه آردمان را به خودمان بدهد در خانه نان می پذیم، دیگر خسته شده ایم از این آمدن به صف نانوایی ها و خرید جریه بندی شده نان.» بر اساس مشاهده میدانی نگرانده؛ حداکثر نانی که در نانوایی ها به هر کس در یک نوبت تحویل داده می شود 15 قرص نان است، و این برای خانوارهای پر جمعیت کردستان و با توجه به نوع مصرف آن در این استان شوخی است. از طرفی روستاها هم از حالت سنتی نانپزی خارج شده و همه نان شان را از نانوایی تهیه می کنند و رنج شان برای تهیه قوت روزانه دل هر کس را به درد می آورد البته غیر از مسئولان بی خبر کردستان را.

صف نان در شرایط فعلی بارزترین و عینی ترین نشانه بی کفایتی است چرا که امسال با وجود کارشکنی های برخی دولتیان در تعیین عادلانه قیمت خرید گندم از کشاورزان باز هم میزان تولید گندم مناسب بوده است و به نظر نمی رسد کمبود محسوسی در این حوزه داشته باشیم، هر چند مافیای واردات گندم با نفوذ در تصمیم گیری ها دستاورد خودکفایی در تولید گندم را نشانه رفته اند اما هنوز به آرزوی شان که ایجاد کمبود شدید گندم در کشور و سپس شروع سوء استفاده از ارزهای کمیاب باشد نرسیده اند. در چنین شرایطی گرانی آرد و این صف های طولانی نشان دهنده تنها یک مشکل جدی است. «بی کفایتی و آشفتگی در مدیریت بازار».

آردی که قرار است برای مردم تبدیل به نان شود در کوچه پس کوچه ها با قیمت های بالا، فروش می رود. بسیاری از نانوایی ها با ایجاد صف کاذب، سعی می کنند چند گونی از سهمیه آردشان را نگه دارند برای عرضه در بازار سیاه. دست های مافیایی هم آن را جمع و احتکار کرده و در جنگی تمار عیار علیه معیشت و زندگی مردم در حال برنده شدن هستند. مسئولان دولتی نظارت بر این بازارها هم، فعلا در فکر دیگری هستند.

به نظر می رسد دستگاه های نظارتی و قوه قضاییه باید به صورت جدی به این موضوع ورود کند از مسئولان دولت و همچنین بسیاری از نمایندگان مجلس نمی توان چندان انتظاری داشت، آنها ظاهرا سر سفره هایشان «نان» نمی گذارند.