آمریکا و کردهای سوریه؛ متحدان تصادفی

سرویس جهان- نویسندگان کتاب « آمریکا و نیروهای دموکراتیک سوریه؛ متحدان تصادفی علیه داعش» بر این باورند همکاری آمریکا و نیروهای کرد سوریه از ابتدا هم قرار نبود به گسیل نیروهای آمریکا در سوریه منجر شود بلکه این همپیمانی حاصل نیاز تصادفی دو طرف به ائتلافی موقت در جهت مبارزه با داعش بود.

به گزارش کردپرس، همکاری آمریکا با نیروهای کرد سوریه که از پاییز 2014 و به دنبال محاصره شهر کردنشین کوبانی از سوی نیروهای داعش در دوران باراک اوباما، رییس جمهور اسبق آمریکا آغاز شد، با وجود متهم شدن دونالد ترامپ، رییس جمهور پیشین آمریکا به «خیانت» به کردها، در دوره چهار ساله او نیز ادامه یافت. این همکاری در دوره جو بایدن، که ریاست او از ژانویه 2021 آغاز شده همچنان ادامه دارد هرچند که حرف و حدیث های زیادی درباره آینده ائتلاف میان آمریکا و کردهای سوریه وجود دارد. مقامات دولت جو بایدن اخیرا تاکید کرده اند که این همکاری صرفا به خاطر مبارزه با گروه داعش بوده است.

مایکل نایتس، کارشناس مسائل امنیتی خاورمیانه در موسسه واشنگتن برای خاورمیانه و ولادیمیر وان وینگلبرت، خبرنگار حوزه مسائل کرد در مناطق تحت کنترل کردهای سوریه، اخیرا کتابی به چاپ رسانده اند که در آن به بررسی همپیمانی میان آمریکا و نیروهای کرد سوریه- که با توصیه مقامات آمریکایی، در سال 2016 به نیروهای دموکراتیک سوریه تغییر نام داد- پرداخته اند.

این دو نویسنده در کتاب خود تاکید کرده اند که آمریکا بر اساس طرح و استراتژی خاص همپیمانی با کردهای سوریه را انتخاب نکرده است بلکه حمایت از نیروهای کرد سوریه بر اساس شرایط خاصی صورت گرفته است که بر اساس آن، آمریکا در سوریه، چاره ای جز انتخاب نیروهای کرد برای ادامه مبارزه با داعش نداشته است.

نایتس و ویلگنبرگ تاکید کرده اند تجربه عراق و افغانستان به رهبران آمریکا، از اوباما تا بایدن نشان داد که نباید حضور چشمگیری – از نظر نفرات و تجهیزات نظامی- در سوریه داشته باشند. به همین دلیل، تعداد نیروهای آمریکایی بین 2000 تا کمتر از 1000 نفر، در مناطق تحت کنترل کردهای سوریه در نوسان بود.

این دو تاکید کرده است که آمریکا برای مقابله با داعش در سوریه تنها سه گزینه داشت؛ یا از نیروهای وابسته به اپوزیسیون سوریه استفاده کند؛ یا با ترکیه علیه داعش اقدام کند و یا به نیروهای کرد سوریه اتکا کند. اوباما و دونالد ترامپ در نهایت به این نتیجه رسیدند که نیروهای وابسته به اپوزیسیون سوریه توان مقابله با داعش را ندارند و ترکیه نیز چندان قابل اعتماد نیست؛ بنابراین، واشنگتن ائتلاف با نیروهای کرد سوریه را که از نظر این کشور کمترین هزینه « سیاسی» را داشت انتخاب کرد.

در این کتاب درباره کارآیی ائتلاف آمریکا با کردهای سوریه اشاره شده که از نظر هزینه های جنگ، آمریکا برای این همپیمانی سالانه حدود 470 میلیون دلار هزینه می کرد در حالی که برای حضور در عراق هزینه های این حضور به میلیاردها دلار می رسد. علاوه بر آن، در طول چند سال همپیمانی آمریکا با کردهای سوریه، فقط 7 تن از نیروهای آمریکایی کشته شدند اما در عوض، بسیاری از حدود مرزی سوریه با ترکیه، که از آنجا داوطلبان پیوستن به داعش سرازیر می شدند مسدود شد و رقه به عنوان پایتخت داعش در سوریه و برخی مناطق دیگر تحت کنترل این گروه آزاد شد.

در این کتاب به رابطه احتمالی میان نیروهای کرد سوریه با حزب کارگران کردستان ترکیه یا پ.ک.ک نیز اشاره شده که از نظر آمریکا یک سازمان تروریستی خارجی محسوب می شود. مقامات آمریکایی که با نویسندگان کتاب مصاحبه کرده اند، هیچ کدام ارتباط این دو گروه مسلح کردی، یکی در ترکیه و یکی در سوریه را انکار نکرده اند. اما واشنگتن برای جلوگیری از هرگونه تاثیر منفی سیاسی استراتژی « سوال نکن، جوب نده» را در پیش گرفت. برای مثال، فرماندهان ارشد آمریکا در ملاقات های خود با مظلوم کوبانی، فرمانده کرد نیروهای دموکراتیک سوریه، هیچ وقت درباره فعالیت های گذشته او در داخل پ.ک.ک وارد جزئیات نمی شدند. تنها چیزی که برای مقامات آمریکایی اهمیت داشت عدم وارد شدن نیروهای کرد سوریه به درگیری نظامی با دولت ترکیه بود.

مقامات آمریکایی به نویسندگان کتاب گفته اند رهبران نیروهای کرد سوریه به آمریکا قول داده بودند در خارج از مرزهای سوریه وارد درگیری با ترکیه نشوند و از پ.ک.ک نیز حمایت نکنند. آنها معتقدند که نیروهای کرد سوریه به این قول خود وفادار بودند. در ادامه به این نکته اشاره شده که نیروهای کرد سوریه، به جز سلاح های کهنه و از رده خارج شده از ارتش آمریکا سلاح خاصی دریافت نکردند و اگر هم برخی سلاح های ضدتانک به دست آنها افتاده، غنایم جنگی بوده که در مقابله با داعش به دست آورده بودند و یا از طریق طرف های دیگری در جنگ به دست آمده بود.

در بخش دیگری از این کتاب 280 صفحه ای، به مقایسه خصوصیات و ویژگی های رهبران نظامی کرد سوریه و فرماندهان پ.ک.ک در قندیل پرداخته شده است. به طور کلی اشاره شده است که رهبران جوان کرد سوریه بر خلاف رهبران پ.ک.ک، خصومت کمتری نسبت به ترکیه دارند، به دنبال تعمیق رابطه با بارزانی ها هستند و رابطه نزدیکی با آمریکا دارند.

از نکات منفی همپیمانی آمریکا با نیروهای کرد سوریه که در این کتاب آمده، اشاره به انتقاداتی از آمریکاست که نیروهای کرد سوریه و نیروهای پ.ک.ک را دو سازمان جداگانه دانسته است. همچنین به آمریکا این اتهام داده شده که با نیروهای کرد سوریه در پاکسازی اعراب از برخی مناطق روستایی در مناطق تحت کنترل کردهای سوریه مشارکت داشته است.

نویسندگان کتاب نتیجه گیری کرده اند که همپیمانی آمریکا با نیروهای کرد سوریه- با تمام حرف و حدیث ها و انتقادها و تشویقها- یک تجربه نظامی متفاوت از حضور آمریکا در عراق و افغانستان بود. مقامات نظامی آمریکا نیروهای کرد سوریه را در مقایسه با تجربه آنها در تعامل با عراق و افغانستان، تواناتر، جسورتر دیده اند.

نویسندگان کتاب ائتلاف میان آمریکا و کردهای سوریه را اتفاقی از سر ناچاری، و در نتیجه تاکتیکی و موقتی توصیف کرده اند و در مقابل، کردهای سوریه و در راس آنها مظلوم کوبانی، همواره نگران «خیانت» این همپیمان اجباری بوده اند.

کد خبر 12219

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha