بعد از گذشت ۳۳ سال شاید خیلی ها هنوز نمی دانند که در غرب استان کرمانشاه و در دامنه ارتفاعات زیبای دالاهو، روستایی به نام زرده قرار دارد. روستایی که بمباران شیمیایی داستان زندگی مردمانش را تلخ و سیاه کرده است.

روستایی که ۳۳ سال پیش به یک باره مورد تهاجم سه تا پنج فروند جنگنده رژیم بعثی قرار گرفت و در جریان حمله شیمیایی این جنگنده‌ها بیش از 30 درصد از ساکنان خود را از دست داد و بقیه را هم به آثار شیمیایی از جمله انواع سرطان‌های مری، ریه، معده، خون و پوست و نابینایی دچار کرد... .

زوایای پنهان هشت سال جنگ تحمیلی بعد از گذشت بیش از سه دهه در استان کرمانشاه رو به فراموشی و خاموشی دارد. به راستی چرا از فاجعه بمباران شیمایی زرده ؛ پایمردی و وطن دوستی و مظلومیت مردم دالاهو روایتی ماندگار نداریم نه یادمانی نه کتابی نه مستندی تاثیرگذار... .

حتی نام ۲۷۵شهید که سند مظلومیت ایران در مقابل مدعیان حقوق بشر است بصورت مدون و مکتوب وجود ندارد. وقتی دنبال این اسامی برای صفحه اول عصرباختر بودم تنها توانستم به ۵۹ اسم و عکس دسترسی پیدا کنم. جواب مسئولین دالاهو این است که چون این فاجعه در ۳۱ تیرماه ۶۷ در ایام عیدقربان و مراسم مذهبی در جوار امامزاده روستای زرده بوده و بیشتر افراد برای برگزاری مراسم از استانها و شهرهای دیگر مهمان زرده ای ها بوده اند و پرونده های شهدا هر کدام در بنیاد شهید شهرستان های خودشان است.

با کمال احترام اما باید بگویم بنیادشهید؛ بنیاد حفظ آثار و ارزش ها ... سازمانهای فرهنگی چون سازمان تبلیغات و اداره فرهنگ و ارشاد ؛ صدا وسیما؛ هنرمندان و نویسندگان و ... همه و همه میراث داران خوبی برای انتقال حماسه و پایمردی و مظلومیت شهدا و جانبازان نبوده ایم و نتوانسته ایم این میراث ارزشمند را به درستی به نسل های بعدی انقلاب انتقال بدهیم‌.

امروز که با یک کلیک می توان به دنیایی از اطلاعات دسترسی پیدا کرد چرا هیچ وبلاگ و سایتی در مورد فاجعه شیمایی بان_زرده و شهدا و جانبازان‌ شیمایی اش؛ وجود ندارد. به فرمایش مقام معظم رهبری (نقل به مضمون ) "اگر تاریخ را ننویسید برایتان می نویسند... " حرف این است مصداق هایش با شما.

* سردبیر عصرباختر