سردار رادان می گوید: مردمداری حاج آقای حیدری به گونه ای بود که پیشمرگان کُرد مسلمان احساس شان این بود که اگر حاج آقا حیدری حضور داشته باشد، می توانند با خیال راحت تری به عملیات بروند و نکته فراتر از آن این بود که این کمک ها و مساعدت ها و دلجویی ها فقط مال پشمرگان کُرد مسلمان نبود بلکه حتی به خانواده بعضی از کسانی که در گروه های مسلح مخالف هم فعال بودند، رسیدگی می کردند. به گونه ای که وقتی یکی این افراد فهمید که ایشان به اتفاق شهید فیض، نسبت به خانواده شان کمکی کردند، از صف ضد انقلاب بیرون آمد، خودش را تسلیم کرد و بعد هم به بچه های انقلابی پیوست.

او با بیان اینکه ذکر حاج آقای حیدری در همه موضوعات توجه به مردم و خانواده های ضعیف بود و بخاطر همین جایگاه خاصی در کردستان داشتند، می گوید: ایشان پدر شهید بودند ولی هیچگاه این را مطرح نمی کردند. قطعا جای ایشان در بین بچه ها و رزمنده های کردستان خالی شد و انشاالله به کنار سفره فرزندان شهیدشان نشسته باشد.

رادان می گوید: ایشان کردستان و مردم کردستان را در هیچ برهه ای تهدید برای نظام اسلامی نمی دانستند، بلکله مردم کردستان را فرصت می دانستند. به سرعت در زمان جنگ بعد از مدتی اعزام های فراوانی از کردستان را شاهد بودیم و شهدای فراوانی از کردستان در جبهه های جنوب داشتیم که نشان دهنده درستی نگاه ایشان بود.

او اضافه می کند، حجت الاسلام حیدری، همواره تلاش داشت که صف مردم را از صف ضد انقلاب به صورت واقعی جدا کنند و معتقد بود، حتی ضد انقلابی که فریب خورده را می شود با صحبت و کار و ارتباط برگرداند. از این دست کارها ایشان و شهید حاج حسین فیض کم نمی کردند کارهایی که بسیار ارزشمند بود.

رادان می گوید: ایشان به عنوان یک بسیجی و بدون لباس روحانی از یکی از روستاهای سنندج آغاز به کار کرد. از همان شروع کار با مردم و در کنار مردم بودند. مردم را اینگونه درک کرد و شناخت و در کنار مردم ماند. مدتی هم که نماینده ولی ففیه در بنیاد مسکن بودند تمام هم و غمشان تامین مسکن برای مستضعفان بود و همواره به دنبال این بود که اندک گره ای از مشکلات مردم باز کند.