به گزارش خبرگزاری کردپرس، پنج ماه از رأی بیش از ۶۰ درصدی «مردم» استان ایلام به دولت سیزدهم گذشت. در این مدت، سه ماه وقت تمام نخبگان و بزرگان و متنفذین به دعوای «چه کسی استاندار شود» طی شد و دو ماه هم هست که صرف دعوای «سهم من از کیک انتصابات چقدر است» شده و معلوم نیست تا کی ادامه دارد. اضافه بر این پنج ماه، چندین ماه «بی استانداری» ایلام در ماههای آخر دولت تدبیر و امید را هم باید اضافه کرد که از فشل ترین دوران گذشته بر این مردم بود.

شورای شهر هم وضعی بدتر از این دارد؛ آدم یاد مسابقات کشتی کج گروهی می افتد و تنها چیزی که در این میان محلی از اعراب ندارد، مشکلات مردم شهر ۲۰۰ هزار نفری ایلام است.

«مردم» اما عملا «ویژگان» را رها کرده اند و تره هم برای حرف و خبر و سخنشان خورد نکرده و در تزاحم بی سابقه بی کفایتی ها، خودشان به رتق و فتق امور می پردازند.

حال سوال اینجاست:

آن بزرگانی که باید بزرگی کنند کجا هستند؟ چه کسی باید این دعواها را به صلح برساند؟ مگر همه در برابر توسعه عقب افتاده استان و تکمیل طرحهای نیمه تمام آن وظیفه ندارند؟ چرا عده ای سکوت کرده و به میدان نمی آیند؟ چرا عده ای در پشت پرده خنجرهای خود را پنهان کرده و هر بار ضربتی به رقیب خود می زنند تا رفته رفته به نفع خوشان از پا بیفتد؟ چرا برخی برای فتح هر صندلی قدرت در این استان کوچک یک نقشه گنج در جیب خود گذاشته اند در حالی که رد خون شهدای ما را که بگیری، می فهمی که برای هر صندلی قدرت در این کشور یک کربلا برپا شده است؟ چرا در عصر جهانی شدن که حتی ملیت ها هم در حال کمرنگ شدن هستند، محل تولدهای قومی قبیله ای افراد این همه برای رسیدن به یکی از همان صندلی ها مهم شده که ما هر روز نفرت می کاریم و خشم درو می کنیم؟

از تمام محافل تشنه قدرت می پرسیم که شما اصلا قدرت را برای چه می‌خواهید؟ ساختارسازی و تشکیل تیم و باند و محفل را برای چه هدفی می خواهید؟ چرا سهم بیشتری از کیک قدرت می خواهید؟ مگر می خواهید چه کاری کنید و چه برنامه ای دارید که این همه رسیدن به قدرت برایتان مهم شده است؟ نگویید که شیفته خدمت به «مردم» هستید که همان «مردم» به شما خواهند خندید.

لذا در این شرایط که نیروهای به ظاهر انقلابی و اصولگرای استان ایلام به جان هم افتاده اند، از استاندار ایلام که «موظف است» در قالب دکترین و منشور گفتمانی دولت آیت الله رئیسی حرکت کند، می خواهیم که اگر استانداری ایلام را برای رزومه سازی تازه می‌خواهد، استان ما را رها کند و برود اما اگر برای «خدمت» آمده است و همانطور که خود مدعی است، تمام تجربیات نفتی، وزارت کشوری و نمایندگی مجلس خود را برای جهش توسعه ایلام و تکمیل زنجیره ارزش ظرفیت‌های آن به میدان اخلاص و عمل آورده است، توصیه می کنیم که کشتی اش را در اسکله «مردم» بگذارد و پهلو بگیرد. «ویژگان» همواره از حاکمان ناراضی هستند و امیدی به خیر آنها نیست و مشخص شده که بزرگان ایلام و نخبگان فرهنگی، سیاسی، اجتماعی آن بلد نیستند و یا نمی‌خواهند بزرگی کنند.

مولای متقیان علی (ع) در نامه ۵۳ خطاب به مالک اشتر می نویسد:

همانا خشم عمومى «مردم»، خشنودى «ویژگان» (خواص) را از بين مى برد، امّا خشم ویژگان را خشنودى مردم بى اثر مى كند. ویژگان جامعه، همواره بار سنگينى را بر حكومت تحميل مى كنند زيرا در روزگار سختى ياريشان كمتر، و در اجراى عدالت از همه ناراضى تر، و در خواسته هايشان پافشارتر، و در عطا و بخشش ها كم سپاس‌تر، و به هنگام منع خواسته ها دير عذر پذيرتر، و در برابر مشكلات كم استقامت‌تر هستند. در صورتى كه ستون هاى استوار دين، و اجتماعات پرشور مسلمين، و نيروهاى ذخيره دفاعى، «عموم مردم» هستند، پس به آنها گرايش داشته و اشتياق تو با آنان باشد.

نویسنده: یاسر بابایی