به گزارش کردپرس، «مادران دیاربکر» (Diyarbekir Anneleri)، نام جمعیت زنانی است که خواستار بازگشت فرزندانشان هستند که به حزب کارگران کردستان (PKK)، پیوسته اند. آن ها غالبا زنان کردتباری هستند که فرزندانشان به عضویت PKK درآمده اند، و حالا روزهاست که در جستجوی آنها هستند. قدیمی ترین آن ها ۲۷ سال و اخیرترین شان ۲ سال است که در به در به دنبال بچه هایشان می گردند. آن ها از دولت و نیروهای امنیتی کمک خواسته اند، و بعد دست به دامن حزب دموکراتیک خلق ها (HDP)، شده اند؛ و حالا بیش از ۵۴۰ روز است که در نزدیکی ساختمان مرکزی HDP در دیاربکر به تحصن نشسته اند.

بیشتر این دختران و پسران در سنین کم از خانواده جدا شده و عازم کوه ها شده اند. اولین زنی که این حرکت را آغاز کرد «هاجره آکار» بود. پسر نوجوان او، «محمت آکار»، در ۳ سپتامبر ۲۰۱۹ به عضویت PKK در آمده بود. هاجره از آن زمان مجادله خود برای پیدا کردن فرزندش را آغاز کرد. به هر جایی که می توانست سر زد. روزهای طولانی جلوی در ساختمان مرکزی HDP نشست و در نهایت بچه نوجوانش را پیدا کرد. حرکت او برای مادران دیگر الگویی شد تا به جستجوی فرزندان خود بپردازند.
آن ها یک شعار مشترک دارند: «من بچه ام را برای کوه بزرگ نکرده ام.»
این مادران از زمانی که درگیری بین نیروهای نظامی ترکیه و PKK شدت گرفت و تعداد زیادی از اعضای PKK کشته شدند، تصمیم به بازگرداندن فرزندانشان گرفتند. آن ها نمی خواهند بچه های جوانشان که عضو PKK هستند در جنگ کشته شوند.
از زمان آغاز به جستجوی پویش مادران دیاربکر تا کنون بیش از ۲۳ خانواده موفق به بازگرداندن فرزندان خود شده اند. آن ها تا به حال با بسیاری از رسانه ها مثل روزنامه ها و سایت های خبری حرف زده اند تا صدایشان را به گوش کسی برسانند. به علاوه آن ها تلاش می کنند تا فرزندانشان که عضو PKK شده اند با دیدن مادرانشان در رسانه ها به خانواده هایشان برگردند.
این مادران در روزهای طولانی تحصن در سرما و گرما با مشکلات زیادی مثل تهدید از طرف طرفداران PKK و استفاده ابزاری طرفداران حکومت از حرکت آن ها نیز مواجه شده اند.
«ترکان موتلو»، زنی که برای تحصن از بورسا تا دیاربکر در رفت و آمد است به دنبال دخترش «جیلان» می گردد. «جلیل بکتاش» مردی که به جمعیت مادران دیاربکر پیوسته به دنبال «یوسف» ۱۵ ساله اش می گردد. «اردال شفلک»، به دنبال برادرش می گردد که در ۸ سالگی وقتی برای چراندن گله به مراتع شیروان رفته بود، دیگر بازنگشت. «شهناز تورجان» اهل موش، به دنبال «آتیلا» می گردد که در ۱۸ سالگی گمش کرده. «رحیمه» از قارص به دنبال پسرش «فاروق» می گردد که در ۱۵ سالگی رفته. «نازلی سنجر» : می گوید: پسر ۲۰ ساله ام به خدمت سربازی رفته، دختر ۱۳ ساله ام به کوه رفته و عضو PKK شده. دلم نمی خواهد این خواهر و برادر به سمت هم نشانه بروند. از دخترم خواهش می کنم برگردد.
این مادران در گرما و سرما، در چادر جلوی پله های ورودی ساختمان HDP منتظر خبری از بچه هایشان هستند. آن ها از مسئولان HDP می خواهند تا در پیدا کردن بچه هایشان به آن ها کمک کنند. آن ها می خواهند HDP برای پیدا کردن بچه هایشان با سران PKK مذاکره کند. بدیهی است که تحصن مادران دیاربکر از طرف رسانه های طرفدار حکومت مورد استفاده ابزاری قرار گرفته است، اما بسیاری از این مادران گفته اند خودشان از رای دهندگان به HDP هستند. آن ها فقط نمی خواهند بچه هایشان در ماجراهای سیاسی کشته شوند. گویا دولت نیز به آن ها قول داده در صورت بازگرداندن بچه هایشان آن ها را مشمول عفو های قضایی قرار بدهد.

استفاده تبلیغاتی حکومت از این اتفاق باعث شد که یک سال پیش «مرال آکشنر»، رییس حزب خوب ترکیه (İYİ PARTİ)، به این تبلیغات واکنش نشان داده و بگوید: «راه حل بازگشتن این بچه ها نشستن جلوی در ساختمان HDP نیست، بلکه این مادرها باید جلوی در وزارت کشور تحصن کنند.» آکشنر گفت «وظیفه دولت استفاده تبلیغاتی از استیصال این مادران نیست، بلکه وظیفه دولت مراقبت از بچه های مردم و حفظ امنیت آن ها است.»

به نوشته یورونیوز ترکی، آکشنر با تاکید بر نقش دولت بر شکل گیری این حرکت گفت: «حکومت نباید مردم را مجبور کند که برای درخواست های خود جلوی یک حزب تحصن کنند. این یک کار غیر عادی و ضعف در مدیریت است. دولت اینگونه دارد بر ناکامی خوردش از شکست در آخرین انتخابات سرپوش می گذارد. دولت باید تلاش کند تا این بچه ها را به مادرانشان بازگرداند.»
سایت خبری T24 نیز در مقاله ای پروپاگاندای سیاسی حزب عدالت و توسعه از این حرکت را مورد نقد قرار داد و نوشت:«حرکت طبیعی و معصومانه مادرانی که در جستجوی بچه هایشان هستند دارد به ابزاری برای تبلیغاتی سیاسی حزب حاکم تبدیل می شود. مشکل اصلی این است که تحصن از روی استیصال این مادران به کارزار تبلیغاتی AKP تبدیل شده است»
ابراهیم کیراز مدیرمسئول روزنامه قرار (Karar Gazetesi)، در نقد استفاده ابزاری حکومت از پویش مادران دیاربکر نوشت: «مشکل این است که حزب حاکم می خواهد با استفاده تبلیغاتی از حرکت معصومانه این مادران بگوید که به جز ائتلاف حاکم یعنی ائتلاف AKP و MHP و حزب اقای پرینچک (Vatan Partisi)، هیچ حزب دیگری نسبت به تروریسم جدایی طلب حساسیت ندارد و انگار بقیه احزاب دارند با PKK همکاری می کنند»
لازم به ذکر است پس از جمعیت مادران دیاربکر، گروه دیگری از مادران در شهر وان تحصن کرده و خواستار بازگشتن بچه هایشان شده اند.

نویسنده: زهرا کمیجانی