شوراهای شهرها سال‌هاست دچار یک ناکارآمدی مزمن و عذاب‌آور شده‌اند. مجموعه‌ای که قرار بود توسعه پایدار شهرها را طرح ریزی و راهبری کنند، طی این سال‌ها از مدیریت جلسات داخلی خود هم عاجز بوده‌اند. آن‌ها نه تنها به بهبود مدیریت شهرها کمک نکرده‌اند بلکه به سردرگمی و آشفتگی بیشتر این حوزه‌ها، دامن زده‌اند.

در ادوار اولیه انتخابات شورای شهر، شهروندان با شور و شوق و امید بسیاری به پای صندوق‌های رای رفتند و امیدوار بودند با انتخاب افرادی نخبه، به بهبود شرایط فرهنگی، اقتصادی، خدماتی و رفاهی شهر کمک کنند.

متاسفانه خیلی زود این امیدها رنگ باخت و نشست‌های پارلمان شهری، تبدیل به عرصه‌ای برای جدل‌ها و منازعات منفعت‌طلبانه، نازل و بیهوده و دعواهای گاه و بیگاه اعضاء با یکدیگر شد.

شوراها طی این سال‌‌ها به جای تسهیل در امر توسعه، مانعی مهم بر مسیر توسعه بوده‌اند. آن‌ها نه تنها تسهیلگری خاصی در مسیر پیشرفت شهرها نکرده‌اند بلکه خود تبدیل به باری گران بر دوش شهرها و شهروندان شده‌اند.
طی این سال ها به تدریج چهره‌های کاردان و توانمند از ورود به این داستان نازل شوراها اجتناب کرده‌اند و طبقه متوسط شهری هم از شرایط پیش آمده، سخت دلزده و سرخورده شده است.

مدت‌هاست سطح کیفی شوراها بسیار نازل شده و آدم‌هایی که مدیریت یک دهستان هم برای آن‌ها سنگین است، داعیه‌دار مدیریت کلانشهرها هستند.
شوراها چندین دوره است که جایگاه افرادی شده که به جای تلاش برای جلب آرای طبقه متوسط شهری، بیشتر به دنبال جذب آرای قومی و قبیله‌ای و محلات حاشیه‌ای بوده‌اند.
بدیهی است تداوم شوراها با این روال و با کیفیت سابق، سودی به حال توسعه شهرها و بهبود زندگی شهروندان نخواهد داشت و باید کمک کرد که این وضعیت اصلاح شود. در این زمینه باید مجموعه های توسعه گرا در دل جامعه شهری شکل بگیرند و با ترغیب و پشتیبانی چهره‌های توسعه گرا و توانمند، زمینه را برای مشارکت فعال طبقه متوسط و انتخاب‌های بهتر فراهم کنند.