متن این یادداشت که در اختیارز کردپرس قرار گرفته است به شرح ذیل است:
«به نام آن خدای که درهمین نزدیکی ست»
بازهم شین آباد، بازهم دختران معصوم شین آبادی
ضمن گرامی داشت یاد وخاطره ی سیران وساریای کوچ کرده...
باید میرفتی تااوج میرفتی تا درآسمان ستاره ی اقبالت را میچیدی و با آن چراغ راه آینده ات را روشن می ساختی. آن گاه که دستان کوچکت باید ستاره میچید چه شد؟ که این گونه شد ...
چشمان مرا مبینی که خیس است درنبودت...
چشم ها را باید شست جوردیگری باید دید!
دیگر وقت پروازمان بود ...
صبحی سرد و بارانی بود انگار آسمان هم خبری بد داشت برای دخترانی که با اشتیاق آماده ی رفتن به مدرسه بودن!
هفت سال گذشت روزچهارشنبه آذر ماه ۱۳۹۱/۹/۱۵ ساعت هشت صبح بود که صدای آژیر آمبولانس ها به گوش رسید و بهار، نوگل های تازه شکفته را ازهم پاشید و صدای قلب مادران را به لرزه درآورند
حادثه شین آباد فراموش شدنی نیست...
هفت سال است که بوی مهر به مشام دختران شین آبادی نمی رسد. چون اتفاقی که در زندگیمان افتاد نه تنها باعث تغییر چهره هایمان شده است، بلکه روح و روانمان را بیشتر چروکیده و مچاله کرده. دختره ده ساله ی معصومی که برای بزرگ شدن لحظه شماری میکرد دیگر این آرزو را ندارد. این حادثه تلخ و ناگوار باعث شد دنیا و زندگی را جور دیگری ببینیم و یا حتی خیلی از چیزها را به شکل دیگری حس کنیم. سوختن سر کلاس درس فقط کیف و کتاب و در ودیوار کلاس را نسوزاند. تنها چهره های بچه های بی گناه را چروکیده نکرد. بلکه تمام شادی های کودکانه و تلاش برای بزرگ شدن آرزوهایمان را نیز نابود کرد. بزرگ ترین آرزوی دختران شین آبادی بازگشت زیبایی و ترمیم دست و صورتشان و رسیدن به هدف های والایشان است. و اما دختران شین آبادی باوجود تمام درد و رنج ها و این حادثه تلخ و ناگوار بازهم اهداف خود را دنبال میکنند و میخواهند الگوی تمامی «ققنوس» ها شوند.
«روحتان شاد و یادتان گرامی سیران و ساریا کوچ کرده»
نظر شما