به گزارش خبرگزاری کردپرس، کلاً مردم کم حوصله‌ای هستیم. دوست داریم تند تند تغییر کنیم. اصلا یکجا بند نمی شویم. در روزهای تعطیل که به دامن طبیعت می زنیم، برای انتخاب جایی، کلی با خود کلنجار می رویم و چندین مکان را تجربه می کنیم. تغییرات اساسی نمای ساختمان ها و دکوراسیون داخل منزل، تغییر پی‌در‌پی خودروها، همه‌وهمه نشان از شتاب و التهابات درونی برای کشفیات جدید و رسیدن سریع به مقصدی نامعلوم را دارد. ایلام جزء معدود شهرهایی است که خودروهایش بیشتر مدل سال هستند و ماشین های با مدل ده سال ماقبل کمتر مشاهده می شود.
جالب اینجاست که این تغییر ساختارها و انقلاب های پیرامونی به دلیل بالا رفتن سطح درآمدها و یا افزایش دارایی ها نیست. عموما با هر تغییری علاوه بر مقروض شدن، هزینه های گزافی بر خود تحمیل می کنیم.
در جابجایی مدیریت و عزل و نصب ها هم به این عارضه مبتلا شده‌ایم. نماینده مجلس هنوز از تونل آزادی رد نشده به دنبال انتخاب فرد دیگری هستیم. مدیر کل تازه انتصاب شده برای تودیعش برنامه‌ریزی می کنیم. جالب این که برای همین ها که به دنبال تودیعشان بودیم، اولین کسانی هستیم که فرش قرمز پهن می‌کنیم. هواداری ما فقط در یک نیمه خلاصه می‌شود و عموما حمایت های ما تا قبل از ظهر جوانمرگ می شوند و بعد ازظهر جهت ها صد درصد مقابل نظر صبح می شوند.
برای همین است که تنها استانی هستیم که نمایندگانش یکبار مصرف می باشند. تنها منطقه ای هستیم که در این حوزه فاقد انباشت تجربه هستیم. تا می خواهیم از کاشته هایمان برداشت کنیم، با داس بی تدبیری از بیغ، ریشه ها را می زنیم.
این وضعیت امروز به ایستگاه "قاسم سلیمانی دشتکی" رسیده است. عده‌ای با هیجان و شتاب فراوان به بازنشستگی استاندار و اصرار بر رفتن او پیله کرده‌اند. انگار اگر این استاندار را هم بفرستیم خانه‌اش، اتفاقات بزرگی رخ می دهد. انتظاری که برای رفتن مروارید پرورش دادیم و نتیجه ای نداد. همین طور برای ماقبل مروارید، مشکینی، اعلایی و...
این فرایند را در 10 دوره انتخابات نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی انجام داده‌ایم و هر بار ضعیف‌تری را به جای ضعیفی بر تخت نشاندیم!
به نظر می رسد بعد از گذشت چهار دهه از عمر جمهوری اسلامی، دیگر گام برداشتن در این مسیر نمی تواند عاقلانه باشد. روا نیست بعد از این همه سال برای انتصاب فلان فرد طایفه فلان و یا فرزند شمال در جنوب و شرق در غرب، ذوق زده و یا افسرده شویم. جالب اینجاست همه می دانیم که امروزه کارایی و اثربخشی افراد بسیار مهمتر و ارزشمندتر از نژاد و کجایی بودن آنهاست اما باز بر همان عقاید گذشته پافشاری می کنیم.
بنابراین اگر می خواهیم اتفاقات خوشایندی رقم بخورد و حال این استان خوب شود، لازم است به جای پرداختن به حواشی و رسیدن به متن، مطالبه گری را تقویت کنیم. تغییر سنجش عملکردی مدیران از "فامیل من برحق، فامیل دیگری ناحق" به میزان سودمندی آنان برای جامعه از نان شب هم واجب‌تر است. مسئولیت ها گوشت قربانی نیست که بر مبنای قوم و طایفه سهمیه بندی شوند بنابراین باید این تمنا برای چسباندن نان خود به هر تنوری را تعدیل کنیم.
از طرفی اگر رویه ها بر همین سبک و سیاق موجود باشد و همچنان مرزها را محدود و استان را موزائیکی کنیم، بین شمال و جنوب خط بکشیم، ایل و طایفه را سپر نماییم، "فامیل دور" و "فامیل نزدیک" راه بیاندازیم و نهایتا این عطش را که بر جانمان افتاده درمان نکنیم، هزار سال دیگر هم نخواهیم توانست رنگ پیشرفت و آبادانی را به چشم ببینیم.
نظر شما