به گزارش خبرگزاری کردپرس، این روزها مردم در اخبار ناخوشایند و ناامید کننده مختلف در همه حوزه های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی غرق شده اند و انگیزه انجام کارهای انسان دوستانه و مساعدت به همدیگر به سطح پایینی رسیده است. اما در زیر آسمان شهر ایلام، مردی هست که با وجود مشغله های فراوان، لحظات شیرین و شورانگیزی را برای دیگران خلق می کند.

نامش «علی» است. جامعه شناسی و مردم شناسی آکادمیک خوانده و در این رشته دانشجو تربیت می کند. او پا را فراتر از دروس های کلاسی و بحث های تئوریک گذاشته، فقر و مشکلات اجتماعی را با دستان خویش لمس می‌کند.

«دکتر علی موسی نژاد» جویای نام و نان نیست. با مددجویان عکس یادگاری نمی گیرد و کارهای پوپولیستی برای فریب افکار عمومی انجام نمی دهد. ماموریت هایش را بی سروصدا و بدون همراه انجام می دهد. از اطلاع رسانی کارهایش سخت جلوگیری می کند. نگارنده برحسب اتفاق و از سر کنجکاوی و البته کمی تا قسمتی حس روزنامه نگاری، جسته و گریخته از کلیات کارهای او خبر دارم اما مگر می توان کسی به راز و رموز کارهای علی دست پیدا کرد.

دفترچه یاداشت علی مملو از نام ها و آدرس هایی هست که هر کدام می تواند سوژه‌های یک فیلم بلند سینمایی شوند. علی برای 250 گرم گوشت گرم، شال و کلاه می کند و به دل کوچه های صعب العبور حاشیه های شهر می زند. حتی اگر یک وعده غذای گرم به او داده شود در کمترین زمان به مستحقش می رساند. او اعتقاد دارد: هر کمکی ولو ناچیز بایستی در کوتاه ترین زمان به دست نیازمندی رسانده شود.

صندوق عقب خودروش مملو از لباس های نو و دست دوم است. برای دریافت کیف و کفش و لوازم التحریر مخصوصا در اوایل مهر بسیار ذوق می کند. هیچ چیز به اندازه لباس های گرم در شب های سرد زمستانی آن هم برای کودکان و دختران خردسال او را شادمان نمی کند. علی می گوید: برای یافتن سوژه هایش خیلی نیاز نیست تلاش شود در همین حوالی شهر و با اندکی پیاده‌روی می توان همنشین این خانواده های همیشه چشم به راه شد.

بعید است فقیر آبرومندی باشد که علی او را نشناسد. دفترچه‌اش اسرار و ناگفته های نیازمندان فراوانی را در دل خود دارد. فیلم های کوتاه و کلیپ های ناب حافظه گوشی علی را نمی توان به هر کسی نشان داد. بعضی از این کلیپ ها به دلیل ملاحظات فراوان و بازتاب های منفی در سطح افکار عمومی، قابلیت انتشار ندارند.

قهرمان قصه‌ی ما، بعضی مواقع از دلتنگی هایش می نویسد. تند هم می نویسد. در جلسات تخصصی بررسی آسیب‌های اجتماعی نیش‌دار سخن می راند. همین قلیان درونی اش باعث می شود از او کمتر برای جلسات هم اندیشی پیرامون آسیب های اجتماعی دعوت شود. جنس حرف های علی با جنس بحث های کارشناسان پشت میز نشین نهادهای مسئول تفاوت زیادی دارد. آنها فقط بازگو کننده مطالبی هستند که با واسطه به دستشان رسیده اما علی راوی سرگذشت کسانی است که با آنان زندگی می کند.

قصد نداریم بگویم که دکتر موسی نژاد بایستی مدیر کل و یا مسئول فلان اداره شوند. خیر. فقط سؤال اینجاست چرا بستر و زمینه استفاده از دانش و تجارب ارزشمند این گونه افراد در درون سازمان ها مهیا نیست. چرا نسبت به تشکیل اتاق های فکر و یا کارگروه های تخصصی با حضور صاحبنظران مخصوصاً در حوزه های اجتماعی اهتمام جدی صورت نمی گیرد؟!

شایسته است به جای صرف بودجه های کلان در زمینه مطالعات بررسی آسیب‌های اجتماعی، فقط یک نصف روز به حرف های «علی موسی نژاد» بدون پیش‌داوری گوش بدهید. به سوژه هایش فکر کنید و سپس با همفکری اهالی فن و متخصصین این حوزه به دنبال راهکار باشید. قطعاً تجارب انباشت شده علی و امثال او می تواند کلید حل مشکلات اجتماعی فراوان این شهر باشد.

نویسنده: مهدی کاکاخانی، روزنامه‌نگار ایلامی