اما روندی که در سال های اخیر مشاهده شده مسئولان برگزاری این برنامه ها نتوانستند مخاطبان حوزه مربوطه را به محل برگزاری این برنامه ها بکشانند و حضور چهره های تکراری که شامل فعالان فضای مجازی و روسای ادارات سطح شهرستان است نمود بیشتری دارد.
صرف برگزاری یک برنامه بدون این که مخاطب شناخته شود کاری بیهوده و زحمت دادن به سخنرانان است. فردی در حوزه عمرانی فعالیت دارد اما برای مراسمی کاملا متفاوت با حوزه کاری خود دعوت می شود. یا فردی رئیس یک دستگاه خدمات رسان است و به برنامه با موضوعی خارج از حوزه کاری اش دعوت می شود که در نتیجه آن هم سخنان مطرح شده به هدر می رود هم به غیر از خستگی و کلافه گی که در طول برنامه مشهود است وقت مخاطب را هدر خواهیم داد و همین روند سبب شده امروز دیگر برخی از این افراد همیشه دعوت هم به این برنامه ها نیایند و حسابی سالن هایمان خالی شود.
مسئولان برگزاری برنامه های تخصصی جدا از چاپ بنر و آوردن استادان باید نیم نگاهی هم به مخاطب داشته باشند و در حوزه مدنظر که قرار است کارگاه یا همایشی برگزار شود افراد نیازمند این مباحث را شناسایی و از آنها دعوت به عمل آورند شاید در چند برنامه اول آنطور که باید و شاید است استقبال صورت نگیرد اما با این کار نتیجه به گوش مخاطب مورد نظر ما خواهد رسید و در آینده خود آنها خواهان چنین برنامه های خواهند بود.
شناخت مخاطب، در حوزه ها و قلمروهای متفاوت انجام می پذیرد. باید از جنبه های مختلف نسبت به شناسایی مخاطب همت نمود و بر اساس نتایج شناخت و متناسب با حوزه ها و قلمروهای آن در رفع کاستی ها کوشید.
زمانی که در یک برنامه افراد گوناگونی در حوزه های مختلف و غیر مرتبط حضور دارند کار فرد سخنران و آموزش دهنده را سنگین می کنند. مخاطب، رکن فراموش نشدنی و پایه استوار تدریس و آموزش است. بهبود و تحکیم این پایه، در صورتی میسر است که متولیان، نسبت به توانایی، میزان دانایی، خصوصیات اخلاقی و عاطفی و خصلت های اجتماعی مخاطبان آگاه باشند.
مخاطبان همه در یک طیف و یا یک گروه خاص دسته بندی نمی شوند، بلکه ویژگی‎ها‎ی زیستی، ذهنی و عاطفی آنها با یکدیگر متفاوت است. به همین دلیل بدون آگاهی و شناخت درست از این شرایط نمی‎توان تاثیرات مورد خواست را بر ذهن مخاطب بر جای نهاد. به عنوان مثال یک کودک در شرایط سنی شکننده ای است که هر گونه رفتار تحقیرآمیز بر ذهن وی تاثیرات مخرب بر جای گذاشته و نه تنها تاثیر آموزش را کاهش‎ می‎‎دهد، بلکه عکس آموزش را نیز در رفتار وی هویدا‎ می‎‎سازد. تنبیه بدنی، تکالیف دشوار، تحقیر در حضور گروه همسالان موجب نفرت و خشم کودک از گوینده‎ می‎‎شود و وی را از آموزش و تربیت گریزان‎ می‎‎سازد.
برای کارگاه ها و همایش های که جنبه عمومی دارد و محورهای تمام مردم را در بر می گیرد اشکالی ندارد از تبلیغات با عنوان شرکت برای عموم آزاد است استفاده کرد و این نوع برنامه ها اطلاع رسانی همگانی را می خواهد اما برای همایش های تخصصی علاوه بر اطلاع رسانی باید مخاطبین موضوع همایش را دعوت کرد و از نقطه نظرات آنها نیز استفاده برد.
برگزاری کارگاه های آموزشی که توسط دستگاه های مختلف برگزار می شود و متولی از بودجه برای آن هزینه می کند معمولا به منظور آگاه سازی بخش یا تمام جامعه صورت می گیرد پس باید این هزینه کرد نیز نتیجه ای رو به هدف داشته باشد و خروجی این برنامه ها را دنبال کند. امروزه در هر سازمانی که فعالیت فرهنگی دارد و یا به نوعی در رده ابزار وسایل ارتباط جمعی قرار می گیرد واحد به خصوصی به منظور مخاطب سنجی از طریق روش هایی همچون نظر سنجی و افکار سنجی ، طراحی و به کار گرفته شود.
در طول 10 سال اخیر که بصورت مشاهده ای کارگاه ها، همایش ها و جشنواره های متعددی را در دیواندره دنبال کرده ام به این نتیجه رسیده ام که عام مردم تمایلی به شرکت در برنامه های علمی و آموزشی ندارند و بیشتر جنگ های شادی و تفریحی را دنبال می کنند که این موضوع باید توسط کارشناسان مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد که چرا مردم به شرکت در چنین برنامه های رغبت نشان نمی دهند شاید یکی از دلایل این باشد نتوانسته ایم آنچیزی که مورد نظر آنان است را در برنامه هایمان بگنجانیم و به سلیقه خودمان موضوعات را برای برگزاری همایش ها و کارگاه های آموزشی بکار برده ایم.
نظر شما