به گزارش خبرگزاری کردپرس، به گفته کارشناسان، اصطلاح زبان مادرى را نخستين بار راهب هاى كاتوليك براى اشاره به زبانى خاص، به جاى زبان لاتين به كار بردند كه هنگام وعظ از آن استفاده مى كردند.

به دنبال بيدارى زبانى و نيز پى بردن به اهميت زبان مادرى و با هدف كمك به تنوع زبانى و فرهنگى و جلوگيرى از مرگ زبان ها، سازمان يونسكو با شعار «کسی که نتواند به زبان مادری خود صحبت کند، بخواند و بنویسد بی سواد محسوب می شود» ١٧ نوامبر سال ١٩٩٩ ميلادى، در تصميمى، روز ٢١ فوريه را به نام روز زبان مادرى تعيين كرد.

بر اساس تحقيقات زبان شناسان امروزه ٦٨٠٠ زبان در سراسر دنيا وجود دارد كه به لحاظ گويشورى با هم متفاوتند از اين تعداد، ١١ زبان و هر كدام ١٠٠ ميليون نفر گويشور بومى يا بيشتر دارند.

يعنى ٥١ درصد جمعيت جهان به اين زبان ها صحبت مى كنند كه عبارتند از: چينى ماندرين، انگليسى، اسپانيايى، عربى، هندى، پرتغالى، بنگالى، روسى، ژاپنى، فرانسوى و آلمانى.

٢٠٠ زبان هم متعلق به ٤٤ درصد از جمعيت جهان است اين بدين معناست كه بيش از ٦٠٠٠ زبان به وسيله ى گروه هايى كمتر از يك ميليون نفر تكلم مى شود و برخى از آن ها كمتر از هزار نفر گويشور دارد و تعداد٣٠٠٠ زبان نيز در معرض نابودى هستند.

آموختن زبان مادری حق فرزندان ماست

حميد حيدرپناه دكتراى جامعه شناسى فرهنگى در خصوص كاركرد زبان مادرى در علم جامعه شناختى مى گويد: علاوه بر نقش زبان مادرى در تنوع فرهنگى كه در بحث جامعه شناسى رفتارى و با موجوديت واژه هايى مانند: تشكر، تسليت، خواهش، همدلى و غيره، كاركرد اجتماعى خود را نشان مى دهد؛ يكى ديگر از كاركردهاى زبان به ويژه زبان مادرى كه داراى تنوع بيشترى است ايفاى نقش فرهنگى است؛ به گونه اى كه زبان، يكى از مهمترين اركان هر فرهنگى محسوب مى شود.

وى افزود: استان ايلام به عنوان منطقه اى كه داراى پيشينه ى تمدنى و فرهنگى غنى است به كمك كاركرد زبان مادرى يا بومى، بسيارى از داشته هاى فرهنگى خود را از جمله تعداد زيادى از متل ها، موسيقى ها، آداب و رسوم و لباس هايى كه در عزادارى ها و شادى ها به عنوان مشخصه هاى فرهنگى و بومى اين استان مى توان از آن ها نام ببرد را از نسلى به نسل ديگر منتقل كرده است.

وى گفت: والدینی که زبان شان با زبان فرزندان خود یکی نیست باید بدانند و به این سطح از علم و آگاهى دست بيابند که اين آموزش حق فرزند آن هاست و در حقیقت زبان مادریِ چنین کودکی، هم‌زبان پدر و هم زبان مادر است و نبايد از هیچ کوششی در خصوص فرهنگ پذيرى و رشد اجتماعى كودكانشان دریغ كنند؛ زيرا در غیر این صورت، هیچ استدلال منطقی غیر از عدم آگاهی، عادات فرهنگی غلط و ظلم در حق کودک نمی تواند اقدام شان را توجیه كند و قطعاً در زمانى مناسب بابت اهمال در این کار مورد مؤاخذه و سرزنش قرار خواهند گرفت.