در این روز خاص هر سال مراسم هایی با حضور حمعی از کارگران برگزار می شود و هر سال تعدادی از مسئولان اجرایی از عالی ترین سطوح گرفته تا مسئولان استانی و نمایندگان مجلس در مراسم هایی به بهانه این روز و با نام کارگران شرکت می کنند و دادخواهی هایی سر می دهند و وعده هایی بیان کنند که انگار این اولین بار در تاریخ است که روز کارگر گرامی داشته می شود. این قشر در کشورمان در رنج مضاعف و به قولی «سربازان جنگ اقتصادی» فعلی هستند. قاعده هر جنگی این است که پیاده نظام دست اندرکار آن باید از هر جهت تقویت شود و از نواحی دیگر به شدت حمایت شود. اینجا اما داستان طور دیگری است. سال های سال است که کارشناسان و فعالین کارگری از پدیده نامبارک «شکاف مزدی» می گویند، نظریات متعددی در این باره ارایه شده و بارها و بارها عنوان شده است غفلت از این پدیده می تواند کل چرخ تولید کشور را با مشکل جدی مواجه کند. امسال از سوی مقام معظم رهبری با عنوان «رونق تولید» نامگذاری شده است، یکی از مهم ترین پایه های رونق و تقویت تولید، افزایش توان مالی و فنی کارگران است. در این خصوص از گذشته های دور شعار و وعده های مختلفی داده شده و همچنان هم در یازده اردیبهشت هر سال این وعده ها گلهای تازه می دهد، اما دریغ از جوانه و میوه دادن این وعده های رنگارنگ. کارشناسان بر این باورند تا زمانی که «شکاف مزدی» کارگران جبران نشود و برنامه ریزی ها به گونه ای نباشد که هزینه و درَآمد خانوارهای کارگری به یک تعادل نسبی برسد، نمی توان انتظار داشت که انگیزه برای نیروی مولد اقتصاد که همان کارگران هستند افزایش یابد. در واقع ارتقای توان فنی کارگران در گرو ارتقای توان مالی آنها است. در سال های اخیر در این زمینه ها پیشرفت نداشته ایم هیچ؛ بلکه عمیق تر شدن «شکاف مزدی» باعث شده است، برخی کارشناسان اقتصادی اعلام کنند جذابیت شغل های کاذب چندین برابر شغل های مولد افزایش یافته است. به باور عمده کارشناسان اقتصادی تا زمانی که دولت به عنوان یکی از سه ضلع (کارگر- کارفرما- دولت) وارد بازی نشود و بخشی از مسئولیت جبران این شکاف مزدی را بر عهده نگیرد، در بر همین پاشنه ناصحیح می چرخد و کارگران هر روز شاهد افزایش رنج هایشان خواهند بود. از آنجایی که دولت خود یکی از بزرگ ترین کارفرماها هم هست در حال حاضر علاوه بر اینکه وارد این بازی نمی شود و مسئولیتش را در این بخش نمی پذیرد بلکه به زعم فعالین کارگری در مذاکرات مختلف مزدی و غیر مزدی طرف کارفرما را می گیرد چرا که خود نیز به نوعی کارفرما است. نمایندگان مجلس هم هر چهار سال یک بار یادشان می افتد بزرگ ترین قشر رای دهنده شان همین کارگران هستند. این اردیبهشت یکی از آن موعدهای مقرر است و اسفند ماه انتخاباتی در پیش است، بنابراین دوستان نماینده فعلی و حتی برخی کاندیداهای بالقوه امسال مدافع حقوق کارگران (البته در حرف) شده اند. اما در نگاه توسعه ای و ملی وقت آن رسیده است که از این بازی ها دست بردارند و هر کس در هر مسئولیتی هست، تلاش کند مشکل کارگران با راهکاری معقول، دائمی و مفید رفع شود. در غیر این صورت علاوه بر افزایش فشار بر کارگران در سال پیش رو، یکی از پایه های اساسی تحقق شعار سال هم سست خواهد شد و علاوه بر آن در دراز مدت کلیت اقتصاد ایران از این ناحیه دچار آسیب بسیار جدی می شود. بماند که برخی مسئولین خصوصا در استان ها شمشیر را از رو بسته و حتی بیان مشکلات را نوعی سیاه نمایی قلمداد کرده اند. آنچه باید به صورت بسیار جدی مورد توجه قرار بگیرد این است که وقت ژست های بی عمل و بیان جملات تکراری مانند اینکه «وضعیت معیشتی کارگران در اولویت برنامه های مدیریتی قرار بگیرد» و گزاره های مشابه که از بس تکرار شده اند، همه حفظ شده ایم، به سر رسیده و وقت عمل است. وقت رفع مشکلات است هر چند از زمانش هم خیلی وقت گذشته است.