گندم به عنوان یکی از کالاهای به شدت استراتژیک در اقتصاد ایران، به نمادی در امر خودکفایی تبدیل شده است؛ قبل از سال 92 سالانه بین 6 تا 5 میلیون تُن گندم وارد کشور می شد، از آن سال به بعد به یُمن شرایط جوی مناسب و تلاش های کشاورزان، تولید این محصول افزایش یافت. به گونه ای که در سال 95 حتی چند میلیون تُن بیش از نیاز کشور گندم تولید شد. از همان زمان اما برخی از اقتصاددان های لیبرال منتفذ در دولت، با ارایه تحلیل های بسیار آکادمیک اقتصادی و بدون اینکه از حال و روز کشاورزان از نزدیک آشنا باشند یا دقتی به آثار اجتماعی این خودکفایی یا از آن طرف آثار مخرب سیاسی و اقتصادی وابستگی به واردات گندم داشته باشند، در گوش دولتمردان می خواندند که وقتی هر کیلو گندم وارداتی حدود 700 تومان تمام می شود چرا شما گندم را کیلویی 1300 تومان از کشاورزان می خرید؟! هر چند در نهایت دولت جرات عملی کردن آن توصیه ها را نداشت اما تاخیرهای چند ماهه در پرداخت پول گندمکاران از پیامدهای این سازهای ناکوک بود. این در حالی بود که خودکفایی در گندم یکی از معدود شعارهای «واقعی» دولتمردان در سال 96 برای ماندن در کرسی قوه اجرایی کشور بود. همان اقتصاددان های به اصطلاح لیبرال وطنی حالا اما در مقابل تعیین قیمت 1700 تومان برای هر کیلو گندم در حالی که رقم وارداتی آن سر به فلک می کشد سکوت مطلق پیشه کرده اند و از آن تئوری های لیبرالی شان خبری نیست. به نظر می رسد دولت امسال در برابر آزمونی سخت قرار گرفته است و اگر می خواهد همین تک و توک دستاوردهای مردمی که به هر حال به نام او ثبت شده است را نگه دارد باید به فوریت در نرخ تضمینی خرید گندم و حمایت از کشاورزان تجدید نظر کند. خبرها حاکی است که دلالان گندم را با قیمت بیش از 3 هزار تومان پیش خرید کرده اند و بسیاری از کشاورزان و نماینده هایشان در نهادهایی مانند بنیاد گندمکاران بر این باورند اگر این حمایت ها شکل نگیرد کشاورزان مجبور می شوند با وجود میل باطنی شان امسال گندم شان را تحویل دلالان دهند. یادم می آید یک روزی با دکتر مهدی تقوی، استاد کهنه کار و بازنشسته دانشگاه علامه طباطبایی برای یکی از رسانه ها گفت و گو می کردم، در خلال صحبت هایش به شوخی دعایی کرد که تیتر همان مصاحبه شد و آن این بود که «خدا دولت را از خطر لیبرال های وطنی حفط کند». به نظر می رسد همچنان هم دولت و هم ما باید این دعا را تکرار کنیم بلکه کسی از دل این دولت گوش شنوایی پیدا کند و این دولت را از چاه این تئوری های آکادمیک که معمولا طبقات فرودست را هم نادیده می گیرد، برهاند.