با فرا رسیدن سالگرد هفتم تیر و یادآوری فاجعه تلخی که شهرمان سردشت را در سال ۱۳۶۶ با سلاح‌های شیمیایی نابود کرد، زخم‌های مردم سردشت بار دیگر زنده می‌شوند؛ زخم‌هایی که یک شهر را هدف قرار داد، اما چهره زیبای صلح و امنیت در جهان را مخدوش کرد و به وضوح نشان داد که دیکتاتورهای قرن در ارتکاب جنایت علیه بشریت هیچ حد و مرزی نمی شناسند.

سکوت خوفناک حاکم بر فضای روابط بین‌الملل نشان می‌دهد که جامعه بشریّت برخورد جدی و اساسی را با عاملان و بانیان این فاجعه انجام نداده و از آن زمان تا کنون مردم شیمیایی شده سردشت منتظر محاکمه و عقوبت عاملان حادثه هستند که متاسفانه محقق نشده است.

اکنون در دنیای مدرن و دهکده جهانی و انفجار اطلاعات باز هم شاهد بکارگیری سلاح‌های شیمیایی و ممنوعه در منازعات و درگیری‌های سیاسی و نظامی خصوصاً در منطقه خاورمیانه هستیم که قطعاً جامعه جهانی باید راهکاری اساسی و عملی برای انهدام کلیه سلاح‌ها و جنگ‌افزارهای شیمیایی و خطرناک اتخاذ کند.

با گذشت بیش از سه دهه از این فاجعه؛ دردهای سردشت کماکان استمرار دارد، چون اقدامی برای التیام آن صورت نگرفته است.

در عرصه داخلی سازمان‌ها و نهادهای دولتی وظیفه بدیهی خود در شناسایی کلیه قربانیان شیمیایی و ارائه خدمات درمانی و برقراری حقوق قانونی برای آنان را به بوته فراموشی سپرده و آشکارا در صدد انکار آن هستند و مقبول نیست که طی مدت مدید بیش از سه دهه صرفاً ۲۰ درصد قربانیان شیمیایی سردشت شناسایی شده باشند و کماکان ۸۰ درصد بقیه به درازای سه دهه از حقوق قانونی خود محروم مانده باشند. عدم اجرای قانون الزام دولت به شناسایی و حمایت از مصدومین شیمیایی منحصر به شهر سردشت و مصدومان شیمیایی آن نبوده؛ بلکه در دیگر مناطق شیمیایی زده از جمله روستاهای مریوان ‌، بانه و زرده کرمانشاه هم این معضل وجود دارد. فلذا انتظار می‌رود دولت به طور عام و بنیاد شهید و امور ایثارگران هم به طور خاص گام‌های اساسی را برای اجرای قانون فوق و انجام وظیفه قانونی خود بردارند.

چهره امروز سردشت هیچ تناسبی با تاریخچه مملو از رشادت و مقاومت مردمانش ندارد زیرا شهری که نام اولین شهر قربانی سلاح‌های شیمیایی را در جهان دارد از ابتدایی‌ترین امکانات محروم مانده و بیکاری و فقر چنان این شهر را احاطه کرده که اشتغال به کولبری نه به عنوان شغل بلکه به عنوان یک ابزار برای رهایی از گرسنگی به آرزوی جوانان و قشر تحصیلکرده تبدیل شده است که از دید ناظران منصف شرایط زندگی و ادامه حیات در این شهرستان زیبنده نام بزرگ آن نیست.

تسرّی یافتن جنگ به غیرنظامیان در سال ۱۳۶۶ موجب قربانی شدن مردم بی‌گناه سردشت شد که اکنون هم ایجاد سیاست‌های تحریم موجب محرومیت همین قربانیان از دسترسی به داروهای مورد نیاز که شرط لازم برای ادامه حیات مصدومین شیمیایی است گردیده و تردیدی نیست که محروم شدن مردم از دارو و درمان در ادامه همان سیاست‌های ضد بشری است که پس از تولید سلاح‌های کشتار جمعی آن را در اختیار دیکتاتور وقت عراق قرار داده‌اند.

مردم صبور و مقاوم سردشت، مسئولان محترم لشکری و کشوری، سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی؛ در جهان امروز هر لحظه احتمال جنگ و درگیری بین دولت‌ها و گروه‌های مخلتف وجود دارد و هر روز اخبار ناخوشایندی از منازعات صاحبان قدرت و زور به گوش می‌رسد که وضعیت ناگوار قربانیان شیمیایی درس عبرتی برای همگان خواهد بود با این امید که شاهد جهانی عاری از جنگ و سلاح بوده و صلح و امنیت در همه جهان حاکم گردد باید دست در دست هم برای دنیایی آباد و آزاد بکوشیم.