تصویرهایی که آنان ثبت می کنند، ثبت لحظه هایی از تاریخ است که تا ابد می ماند. کنگره مشاهیر کرد که در کردستان برگزار شد جدا از همه نقدهایی که به آن وارد است، یک اتفاق تاریخی بود، اما در این میان ثبت کنندگان تاریخ رانده شدند. در جریان برگزاری اختتامیه این کنگره بی احترامی به اصحاب رسانه به طور عام و عکاسان خبری به طور خاص به اوج رسید و اگر منش پهلوانانه و جوانمردانه عکاسان خبری کردستان نبود و بی سر و صدا سالن محقر مولوی دانشگاه کردستان را ترک نمی کردند و مانند نیروهای بی نزاکت انتظامات واکنش نشان می دانند احتمالا کلیت این مراسم نیم بند هم با مشکل مواجه می شد. نمی دانیم تصور حاکم بر روح مسئولان اطلاع رسانی این کنگره از کجا نشات گرفته بود که فکر می کردند با آمدن چند خبرنگار (عموما گم نام) از رسانه های گم نام تر از تهران و نماینده های چند کانال تلویزیونی کُرد زبان از اقلیم کردستان عراق دیگر نیازی به خبرنگاران و عکاسان استان برای پوشش این مراسم ندارند و بهتر است آنان را به سالن فرودسی تبعید کنند تا از طریق به اصطلاح پخش زنده آن از طریق تلویزیونی که صدا نداشت مراسم را پوشش دهند! نگارنده بیش از 14 سال در طیف گسترده ای از رسانه های مرکز (تهران) مشغول به کار بوده و بارها برای پوشش مراسم هایی از این دست به شهرستان های مختلف اعزام شده ام و خوب می دانم خروجی در نهایت چه هست همانطور که از خروجی های این کنگره در رسانه های سراسری هم به خوبی پیدا بود. سخن را کوتاه کنم و یادآور شوم اگر نبودند عکاسان خبری نمایندگی های خبرگزاری فارس و ایرنا و ایسنا و.... در این مراسم این قاب هایی که احتمالا برخی هایش را برای افتخار به دیوار اتاق کارهایتان آوایز خواهید کرد، ثبت نمی شد. فکر نکنید با دادن چند دوربین دست چند نفر که برخی هایشان آن را سر و ته هم نگه داشته بودند می توان جای خبرنگاران و عکاسان خبری را پر کرد. هر چند برخی از آنان مجبور شدند با وجود همه توهین ها به کارشان ادامه دهند اما آیا شوق اش را هم داشتند؟ شوق این فداکاران بی مزد و منت را چرا کشتید آقایان؟ اتفاقی بود افتاد، باشد هر چند نباید می افتاد. نباید خبرنگاران با التماس از نگهبانان دم در وارد سالن می شدند و هزار نباید دیگر اما آیا نمی توانستید یک غذرخواهی ساده از آنها داشته باشید؟ قدرشان را بدانید، آنها قاب های شکسته تاریخ اند.