قضیه از این قرار است که ظاهرا و بر اساس گفته های «محسن پور سید آقایی» جوانان بیکار از استان های مختلف کشور برای امرار معاش به تهران رفته و با خرید یک دستگاه خودرو، علاوه بر مسافرکشی با آن، شب ها را هم در همان خودرو می خواباند. اگر این گفته های معاون حمل و نقل ترافیک شهرداری تهران درست باشد، این جوانان خانه و کاشانه و محل زندگی و کارشان خودورشان است.

پورسیدآقایی گفته است:«ما جوانانی را می‌بینیم که با کمک یکدیگر ماشین خریده و محلاتی را به عنوان پاتوق و گعده در نظر گرفته و ماشین خوابی می‌کنند.اینها جوانان شهرهای دیگری هستند که به دلیل نبود شغل به تهران می‌ْآیند و می‌بینیم که محلات تهران بین آنها تقسیم شده است و بچه‌های یک استان در یک محله و استان‌های دیگر در محلات دیگر جمع می‌شوند و در خودروهایشان می‌خوابند.»

معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران البته این اظهارات را نه در راستای شناسایی معضل و احیانا همدردی با این جوانان از خانه و کاشانه بریده ابراز کرده بلکه با لحنی طلبکارانه خواستار مبارزه با این پدیده و ممنوعیت استفاده از پراید برای مسافر کشی و ... سخن بر زبان رانده اند. آقای معاون که سال هاست سمت های دولتی هم دارد و آخرین سمتش قبل از رفتن به شهرداری تهران مدیر عاملی راه آهن و معاونت وزارت راه و شهرسازی بود، ظاهرا یادشان رفته شکل گیری چنین پدیده هایی در تهران و کوچ جوانان از شهرهای دیگر به سمت تهران ماحصل عملکرد چه کسانی است. وقتی امکانات کشور در یک تمرکز گرایی شدید به سمت تهران گسیل داده می شود و دولت خبری از حال و روز عملکرد استانداری های متبوعش خصوصا در استان های محروم و مرزی و کم برخوردار ندارد، معلوم است که باید تهران خود را برای مقابله با چنین پدیده هایی آماده کند. از لحن صحبت های آقای معاون اینگونه بر می آید انگار این جوانان که بر اساس برخی گزارش های میدانی بخش مهمی از آنها زن و بچه هایشان را هم در شهرهای خود رها کرده و به تهران رفته اند برای به کف آوردن لقمه نانی «ماشین خوابی» را به اختیار انتخاب کرده اند یا احیانا از نظر آقای معاون، شاید این جوانان از چنین نوع زندگی لذت می برند. به نطر می رسد مسئولان پایتخت نشین باید نگاه شان را به پدیده هایی که دور برشان می بینند عوض کنند و به این مهم توجه کنند که هجوم جوانان از استان های دیگر خصوصا استان های مرزی به تهران حاصل عملکرد خود آنها در سمت های قبلی شان است. این پدیده ها نشانه هایی است که جای صحبت های «آقامابانه» در مورد آن باید برای آن برنامه ریزی شود و دردها را شناسایی و برای آن راهکار اصولی ارایه داد. تحقیر کارساز نیست آقایان.