در زمان فراگیری کروناویروس، بسیاری از کشورها از افزایش خشونت خانگی خبر داده‌اند. به همین دلیل، صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، نیز افزایش میزان خشونت در خانواده را در طی بیماری همه گیر کرونا را پیش بینی کرده است.

این پاندمی با ایجاد ناامنی مالی، استرس و عدم اطمینان از آینده، منجر به افزایش پرخاشگری در خانواده ها شده‌است. از طرفی اجبار به اقامت در منزل و محدودیت حضور در اجتماع نیز می تواند شرایطی ایجاد کند که قربانیان نتوانند برای جستجوی کمک مناسب از خانه خارج گردند و به احتمال زیاد از سیستم های پشتیبانی محروم شوند.

همچنین، کاهش درآمد ناشی از فعالیت های شغلی و اجتماعی و فشارهای مالی باعث افزایش اختلافات در خانواده ها می شود. مردانی که به خاطر از دست دادن شغل خود به دلیل شرایط کرونا دچار ناامیدی و بیچارگی شده اند، ممکن است با تحقیر و آزار همسر و فرزندان خود این ناامیدی خود را ابراز کنند.

یافته های برخی مطالعات نشان می دهند که اکثر زنان و فرزندان در این شرایط مورد آزار جسمی، آزار کلامی و روانی و بعضا آزار جنسی قرار گرفته اند. متاسفانه، افزایش ناامنی اقتصادی و وابستگی مالی به فرد آزارگر، ترک محیط خشونت‌آمیز برای قربانیان را دشوارتر می‌کند.

کسانی هم که توانسته‌اند درخواست کمک کنند؛ خدمات بهداشتی، اجتماعی، قضایی و پلیس به سختی پاسخگویشان بوده‌اند، زیرا بیشتر منابع مالی این سازمان ها به مبارزه با این بیماری دنیاگیر متمرکز شده‌است. وجود افراد با نیازهای خاص مثل سالمندان، افراد معلول و کودکانی که بیماری های خاص دارند نیز به این مشکلات دامن می زند، چون این افراد قبل از این در موسسات خاصی نگهداری می شدند و هم اینک این موسسات تعطیل شده اند و عملا بار نگهداری آنان بر عهده خانواده ای است که عملا توانایی رعایت حقوق اجتماعی آنان را ندارد و لذا آنان را مورد سوء رفتارهای شدید قرار می دهد. به همین دلیل، دولت، سازمان های غیردولتی(NGO)، سازمان های جامعه محور (CBO) ، سازمان های مردم نهاد باید از رسانه ها و بسترهای اطلاع رسانی مختلف برای آگاهی بخشی در این مورد استفاده کنند.

از رسانه های اجتماعی نیز می توان به عنوان منبع اطلاع رسانی برای آگاهی از خشونت خانگی استفاده نمود تا حقوق این افراد در غوغای مقابله با بیماری کرونا مورد غفلت قرار نگیرد.

منبع؛ دانشگاه علوم پزشکی آذربایجان غربی