به گزارش خبرگزاری کردپرس، در حالی که رتق وفتق امور اداری، به زمان زیادی بیش از ساعات اداری قانون کار، نیازمنداست، برخی از مدیران، با پرسه زدن مستمر در فضای مجازی، به تکرار، "لایو" و "پُست" می گذارند، عکس های یادگاری خود با فقیر وغنی را منتشر می کنند، سالروز ازدواج، جشن تولد و سفرهای خود و فرزندانشان را در صفحه اینستاگرام به نمایش می گذارند.

این مدیران با ادبیات کوچه بازاری در تلگرام، با انشای متن های طولانی در باب موضوعات مختلف، اظهارنظرهای مضحکی ارائه می دهند و گاهی هم برخی کارمندان متملق زیر مجموعه‌ی خود را مامور انتشار استیکرهای مشوقانه‌‌ی خود می کنند.

این آقای رئیس، این جناب فرماندار، این مدیرکل، این همه وقت را از کجا آورده؟ وقتی این همه در فضای مجازی سرگردان شده، کی وقت می کند به کارهای مردم رسیدگی کند؟

کافیست تا زمان های حضورش در تلگرام و اینستاگرام را رصد کنید، آن وقت تصدیق خواهید کرد که جناب رئیس زندگی حقیقی را مدت ها پیش فراموش کرده و در زندگی مجازی غوطه ور شده و دیده شدن را به "خدمت بی منت" به مردم ترجیح داده است و این بدان معناست که اهمیت سواد رسانه‌ای در فضای مجازی، به عنوان حلقه‌ی گمشده‌ی فعالیت های اجتماعی مدیران ما، بیش از هر زمانی آشکار می شود.

امروزه همه‌ی شهرهای کشور و در ۷۸ درصد روستاها از موبایل نسل ۳ و ۴ بهره مند هستند. به مدد این تکنولوژی، ۷۰ میلیون نفر از هموطنان ما از فضای مجازی استفاده می کنند؛ این فضا برای تحولات اجتماعی ما یک فرصت مناسب به وجود آورده و ضرورت دارد مسئولان از فضای مجازی به عنوان یک فرصت طلایی بهره برده و پاسخگوی مطالبات مردمی باشند تا جایی که رئیس جمهور در گفتگویی اعلام کرده که: "فضای مجازی روزانه به مسئولین نمره می‌دهد و اعلام می‌کند اقدامات آنها تا چه حد مورد رضایت و مقبولیت و حتی مشروعیت است".

اما گویی برخی مدیران، دچار کج فهمی و خودشیفتگی شده‌ و به جای انعکاس خدمات سازمان تحت تصدی خود و پاسخگویی به مطالبات مردم، دائما در فضای مجازی شبیه سلبریتی ها، ژست هایی نامتعارف می گیرند.

این مدیران خودشیفته که رفته رفته به عنوان "آقای دوربینی" و "مانکن" تبلیغاتی فضای مجازی شهرت خواهند یافت با پخش تصاویری از تفریحات خود، دیدار با مقامات کشوری، عکس یادگاری با سلبریتی ها، عکس هایی ازسفرهای خارجی و با زیست شبانه‌ روزی در فضای مجازی،چگونه می خواهند خادم مردم باشند؟ آیا این جماعت با این نوع مدیریت می توانند آلام جامعه را التیام بخشند و گره ازمشکلات مردم بگشایند؟