به گزارش کردپرس؛ کسب و کارهای نوپا یا همان استارتاپ ها از بازیگرانی هستند که در فضای اقتصادی نقش قابل توجهی را می توانند داشته باشند، کسب و کارهای نوپا معمولا در حوزه تکنولوژی دارای نوآوری هستند.

«کامیل روزرخ» جوان خوش فکری است که به پشتوانه دانش و پشتکار خود توانسته است یکی از همین کسب و کارهای نوپا را پایه ریزی کند، هرچند برای بهره وری نیاز به حمایت دارد. او 28 ساله و کارشناس ارشد مهنسی شیمی از دانشگاه کردستان است.

«کامیل روزرخ» در گفت و گو با خبرنگار کردپرس می گوید: در این مدت که کار مطالعاتی انجام داده ام توانستم 3 مقاله بین المللی را آماده نگارش کنم که یکی چاپ شده است و دو مقاله دیگر در دست داوری است کارهای دیگری نیز انجام داده ام که بیشتر در حوزه پژوهش بوده است.

این دانش پژوه جوان دستی هم در حوزه پژوهش دارد و توضیح می دهد: طرحی پژوهشی در دانشگاه کردستان تحت عنوان شیرابه پسماند مواد غذایی به وسیله روش های بیولوژیکی داشته ام که حدود یک سال بر روی آن کار کرده ام.

او در ادامه وارد فاز اصلی سخنان خود شده و از دو اختراعی که به ثبت رسانده و اینک منتظر برای حمایت است، می گوید : در سال 96 و 97 توانستم دو ثبت اختراع داشته باشم یکی در مورد بازیافت فلزات با ارزش از مبدل های کاتالیزوری بود که ما برای انجام آن روشی خاص را تعریف کردیم.

این پژوهشگر جوان در ادامه در تشریح این پروژه اظهار کرد : یکی از مشکلاتی که امروز در بازیافت وجود دارد این است که پسماند زیادی بر جای می گذارد به این معنا که پسآبی که تولید می شود فوق العاده زیاد بوده و برای محیط زیست نیز به شدت مضر است اما ما با این روش که یک روش نوآورانه است توانستیم که به راحتی یک سوم معادل با حدود 35 درصد از پسآبی را که قبلا تولید می شد را کاهش دهیم. این یک نوع نوآوری بود که ما توانستیم انجام دهیم.

«روزرخ» در مورد این اختراع خود این گونه می گوید : در این اختراع تا 99 درصد فلزات با ارزش همچون پلاتین و پالادیم که در اگزوز ماشین وجود دارد، بازیافت می شود و این کار در سال 96 کار ثبت اختراع آن انجام شد.

او درباره اختراع دوم خود می گوید: پروژه دیگر که ثبت اختراع شد در زمینه بایو گاز یا گاز زیستی بود که پسماند مواد غذایی را از رآکتور فیدمچ می گیرد ما این رآکتور را به حجم یک متر مکعب طراحی کردیم و توانستیم این رآکتور را به گونه ای طراحی کنیم که بازدهی آن را بالا ببریم.

«کامیل روزرخ» با اشاره به اینکه در دنیا این کار بسیار صورت گرفته است که بتوانند از پسماند مواد غذایی بایو گاز تولید کنند، به تفاوت اصلی طرح خود با طرح های مشابه موجود اشاره می کند و می گوید: مشکل اصلی که در جهان وجود دارد این است که زمان راه اندازی حداقل 3 ماه در مقیاسی به عنوان پایلوت نیاز دارد و نیز زمان پیک تولید بایو گاز 60 تا 70 روز طول می کشید اما ما با این کار توانستیم این زمان را به 20 روز برسانیم و توانستیم به عنوان ثبت اختراع در سال 97 به ثبت برسانیم.

این پژوهشگر جوان از حمایت ها سخن به میان آورده و خواستار تدوام بیشتر آن است: در خصوص اختراع اول در مرکز رشد دانشگاه کردستان توانستیم به عنوان یک هسته در آنجا مستقر باشیم و با ما همکاری خوبی داشته اند و بسیار سپاسگزاریم اما کافی نیست، ما نیاز داریم که این کار را از مرحله پیش رشد به مرحله رشد و صنعتی کردن برسانیم و ما اینک در این فاز قرار گرفته ایم هرچند همکاری مرکز رشد وجود داشته است اما تسهیلات کافی نبوده است و امید بر آن است که میزان تسهیلاتی را که به آنها گفته ایم فراهم کنند و بتوانیم در واقع این کار را راه بندازیم.

هر پروژه ای برای پا گرفتن نیاز به حمایت مالی و ارائه تسهیلات دارد، کسب و کارهای کوچک همان گونه که از اسمش نیز پیداست از آنجا که کوچک است تسهیلات مالی آنچنانی نیاز ندارد بنابراین حمایت دولت از این نوع کسب و کارها می تواند با سهولت بیشتری انجام شود.

»روزرخ» در همین زمینه می گوید: ثبت اختراع هزینه بالایی را نمی طلبد اما برای این مرحله که ما می خواهیم کار را عملیاتی کنیم نیاز به حمایت همه جانبه داریم چرا که پرژه ما یک پروژه صنعتی است و نسبت به بقیه پروژه ها که معمولا در مراکز رشد وجود دارد چون نرم افزاری است هم هزینه کمتری دارد و هم زودبازده بوده و زودتر به اهداف تعیین شده می رسد.

او در ادامه اضافه می کند: برای یک طرح نیمه صنعتی درخواست تسهیلاتی که داده ایم در حدود 50 تا 60 میلیون است که به مرحله نیمه صنعتی برسد چون ما کار آزمایشگاهی آن را انجام داده ایم و شرایطش با مرحله صنعتی فرق دارد. در هر استارتاپی نیاز به ریسک هست اما یک ریسک منطقی و برای این کار هم باید حمایت و دلگرم باشیم تا بتوانیم انجام دهیم.

این پژوهشگر جوان کردستانی معتقد است که طرح مذکور صرفه اقتصادی و اشتغالزایی بالایی را برای کشور به همراه خواهد داشت: مبدل ها آلایندگی خاص خود را دارد و باید هر چند سال یک بار تعویض شود اگر می خواهیم در کشور آلایندگی کمتری داشته باشیم باید این مبدل ها زود به زود تعویض شوند اگر نتوانیم جمع آوری و بازیافت کنیم به محیط زیست آسیب خواهد رسید بنابراین علاوه بر اینکه هم از لحاظ اقتصادی می توانیم این مبدل ها را جمع آوری کنیم و در حال حاضر نیز کشور ما در حالت تحریم دارد و بخشی از آن مربوط به تجریم فلزات است. ما می توانیم با بازیافت این فلزات محدود که در انحصار چند کشور است به برخی حداقل نیازها در کشور پاسخ دهیم و ارزآوری هم داشته باشیم که می تواند برای کل کشور مفید بوده و اشتغالزایی زیادی نیز داشته باشد.

او می گوید: این طرح در صورت نیمه صنعتی به صورت مستقیم 5 نفر اشتغالزایی قول یک سیلوی نرمال را مرکز رشد به ما داده است و ما فقط به تسهیلات نیاز داریم.

وی در پایان از امیدها و آرزوهای خود می گوید: امید و انتظار من آن است که در سطح شهرستان و استان از ما حمایت شود تا این کار راه بیفتد به علت ریسکی که وجود دارد کمی ترس داریم، امید دارم حمایت شویم تا کارآفرینی صورت بگیرد.