از کسانی که در مقام دفاع متعصابانه و بی منطق از حوزه های فساد خیز برمی آیند، دعوت می شود خود درمقام ارباب رجوع به یکی از دوائر محل رجوع روزمره مردم ، خصوصا بانک ها و گلوگاه های رانت پرور مراجعه نمایند، تا عمق فساد ریشه ای را درک کنند.

بگذارید از منظر دیگری به موضوع نگاه کنیم، آیا اگر این موج فساد ستیزی فعلی مقارن دولت های دیگری بود، باز هم اینگونه ازآن دفاع می شد؟ یا اینکه خود را مسیح مصلوب جامعه قرارمی دادند و هزاران تئوری پردازی که هم اینک طمع رانت و قدرت و ثروت چشمشان را کور کرده، نه تنها رسانه های داخلی بلکه رسانه های خارجی را هم به کمک طلبیده و حتی نه اینکه قرآن را بلکه انجیل و تورات را به مدد گرفته و آیه های ضد فساد آن را تفسیر می کردند.

آقایان پاک دامن و پاک دست و پاک فکر و پاک اندیشه، بی جهت از مفاسد دفاع نکنید، انتقاد از فساد این همه آشفتگی نمی خواهد. کسی نمی گوید که این فساد یک شبه به وجود آمده است، بلکه این ویروسی است که طی سالیان دراز در بدنه مدیریت کشور آشیانه کرده است. با طرح این رویکرد، شاید برخی گاردها و برخی واکنش ها و مقاومت های توجیه گران فساد، شیب کمتری! به خود بگیرد. هرچند که قرائن وشواهد نشان می دهد که این شیب در دولت اشرافی فعلی از شیب تندی برخوردار شده و مع الاسف مجلس ضعیف تر از دولت در این دوره سبب گردیده که دامنه مفسده ها درچند سال اخیر فراگیرتر گردد. این استنباطی از شرایط موجود است که برای مردم کوچه و بازارهم مشهود وملموس است تا چه رسد به نخبگان جامعه.

مقابله کنندگان با فساد ستیزی به خوبی بدانند(که می دانند) اگر ذره ای تعهد و اعتقاد به اصلاح امور جامعه در وجود کسی باشد هرگز توجیه گر مفسده ها و یا در مقام دفاع از آنان برنمی آیند. معمولا همه دغدغه مندان جامعه اعم از مدیران و مردمان متعهد چنین رویکرد فساد ستیزی را به فال نیک گرفته اند وهمین اقبال عمومی موجب پشتیبانی قابل توجه اجتماعی از مقابله با فساد شده است. همین رویه ارزشی می تواند به رفع مظلمه ها و مفسده ها کمک کند. تا چند وقت پیش شاید طرح برخی مسائل امروزی جرم محسوب می شد، چون اراده ای بر اصلاح وضع موجود وجود نداشت، ولی هم اینک فساد زدایی از جامعه به یک مطالبه عمومی تبدیل گردیده و این حرکت قابل مهار نیست.

برخی مسئولین اجرایی که فعلا گارد گرفته اند کمی منعطف ترشوند و بپذیرند که کاستی ها و مفسده و تبعیض هایی در بدنه مدیریت وجود دارد، بهتر است گلوگاه های فساد خیز رصد شود تا ملاحظه شود چه حقوقی از مردم ضایع گردیده است. کسانی که مقابله با فساد را موجب فرار سرمایه ها و دلهره مدیران می دانند شناخت خوبی از محیط پیرامون خود ندارند و بیشتر درفضای مجازی زندگی می کنند، چرا که جامعه در شرایطی از ثبات و پایداری است که اینگونه برخوردها نه تنها خللی به جامعه وارد نمی کند بلکه موجب اقتدار و پایداری عمیق ترمی گردد. این نوع روشنگری را به سیاه نمایی نسبت ندهید، بلکه عین شفاف سازی و نیاز فعلی جامعه هم هست. قرار نیست برخورد با چند فعال فضای مجازی که برخی کارهای آنها مصداق بزه رسانه ای بوده، مطالبه گری به چالش کشیده شود، رسالت رسانه فراتر از نقد امورات شخصی افراد است بلکه عملکرد افراد و جریانات در دستور کار رسانه های ریشه دار و مردمی می باشد. رسانه های جریان محور تا همین اندازه می توانند به پیش بروند، مابقی به عهده دستگاه های دیگراست. قبول کنید که معلومات رسانه های مستقل در خصوص برخی مسائل ازجمله بسترهای فساد خیز از بسیاری دستگاه ها بیشتر و بالاتراست. بنابراین به برخی مدیرانی که هنوز فساد را یک توهم می دانند توصیه می گردد اگر خود در مسیر و مسیل فساد نیستید بدون دلیل و متعصبانه در مقابل این موج قرار نگیرید توجیه فساد، خود فسادی مضاعف است. کافی است عینک های سیاسی از چشمان جانبدارانه تان برداشته شود، تا حقایق نمایان شود هم اینک این مطالبه گری ازحیطه یک رسانه خارج گردیده و به یک جریان در بسترجامعه تبدیل شده است که هر روز در حال باز تولید می باشد.

به برخی مدافعین سینه چاک مدیران پاک دست! توصیه می شود که اموال و دارائی های مدیران سابق و لاحق برخی ادارات و سازمان ها را بررسی کنید، ببینید برخی کارمندان و کارشناسان جزء آنان چند واحد معدنی به نام خود و نزدیکانشان ثبت کرده اند. زمین های تغییر کاربری شده بی حد و حساب در مناطق تفریحی و مسکونی متعلق به چه کسانی است؟ چهره واقعی فساد را در حوزه نمایندگان مجلس پس از بازنشستگی و یا اتمام دوره برخی ازآنان ببینید.

کتمان فساد ازساحت دوائرهمانند پاک کردن کلمه فساد از روی تخته سیاه می باشد در حالی که فساد واقعی در جامعه همچنان به قوت خود باقیست اگراراده ای بر زدودن فساد ازجامعه وجود داشته باشد، نباید سیاسی گونه چشم بر واقعیات تلخ بست وگرنه هرگز روی بهبودی نخواهیم دید. باید قبول کنیم که ویروس مخرب فساد ناجوانمردانه به بخش هایی از مدیران جامعه هجوم آورده است اینجا بحث عیب پوشی نیست، بلکه دردی است که باید در صدد درمان آن کوشید. قبل ازآنکه پیکر جامعه را از رمق بیندازد. اگر همه مدیران مصلحت اندیش فساد را یک توهم بدانند، این جریان به وجود آمده اجتماعی بر واقعیت فساد صحه می گذارد. اگرهم مجاب شویم که فساد توهمی بیش نیست همانند گالیله که در پایان محاکمه اش با انگشتانش بر روی زمین نوشت: با همه این اعترافات غیر واقعی ام زمین تو همچنان درحرکتی عمل خواهیم کرد. در این حوزه بهتر است به توصیه عارف بزرگ، مرحوم حاج سید احمد کربلایی توجه شود :

دردمندی که کند درد نهان پیش طبیب درد او بی سببی قابل درمان نشود