به گزارش خبرگزاری کُردپرس، مصطفی، کولبری که اهل هورامان تخت است سال گذشته هنگامی که به همراه عده ای از دوستانش، در مرز مشغول کولبری بوده، به سوی او تیراندازی و زخمی می شود.

مصطفی می گوید تنها کارگری و کولبری می توانم انجام دهم و کار دیگری بلد نیستم. او داستان زخمی شدنش را نقل می کند: حدود 200 نفر بودیم که در حال حرکت بودیم صدایی آمد بدون آنکه فرمان ایست صادر شود به یکباره شلیک شد تیر به کتفم خورد و من روی زمین افتادم. دوستانم مرا از دره به بالای کوه منتقل کردند تا آمبولانس توانست به آنجا بیاید و مرا به بیمارستان منتقل کند و در نهایت 45 روز در بیمارستان بستری بودم.

از نظر او کولبری، شغل نیست و از سر ناچاری به چنین کاری روی می آورند چرا که امنیت ندارند و اغلب کسانی که این کار را انجام می دهند به نوعی آسیب فیزیکی دیده اند. با حمل بارهای بیش از 30 کیلو دیگر نایی برایشان نمانده و خطر هر لحظه در کمینشان است. اما این شغل بیشتر مردم مناطق مرزی است که برای لقمه ای نان مجبور به کولبری هستند.

شکایت مصطفی از عامل تیراندازی، به دادسرای نظامی پاوه هم رفته اما راه به جایی نبرده و بیش از یک سال است که بلا تکلیف است. «هر روز تماس می گیرم و شکایتم را پیگیری می کنم اما هنوز بلا تکلیفم وقتی شکایت کردم به من گفتند باید شخصی که تیراندازی کرده را پیدا کنی اما من که نمی توانم چنین کاری انجام دهم و برای من محرز نیست چه کسی تیراندازی کرده؛ در پزشکی قانونی هم به من گفتند کاش تیر را با خودت می آوردید که این کار را هم من نمی توانستم انجام دهم.»

آن روز نه دستور ایست صادر شد نه تیر هوایی شلیک شد اینها را مصطفی می گوید. «پس از آن ماجرا به دستور پزشک تا 6 ماه توانایی کار کردن نداشتم. 9 درصد دیه برای من تعیین شد اما هنوز بعد از یک سال پرداخت نشده و هیچ پولی ندارم حتی نمی توانم یک کیلو مرغ برای خانواده ام تهیه کنم. زندگی کلا برای من بدبختی بوده اگر از سر احتیاج و ناچاری نباشد هیچکس حاضر نیست جان خود را به خطر بیاندازد.»

برگرفته از گزارش تصویری ایسنا