از این دست آمارها تا دلتان بخواهد زیاد است، کردستان بخش اعظم توت فرنگی ایران را تولید می کند، کردستان دو برابر نیاز خود مرغ تولید می کند، کردستان بخش مهمی از انار کشور را تولید می کند، کردستان ظرفیت مهمی در توسعه باغات دارد و.... این ها نشان دهنده پتانسیل فوق العاده مهم بخشی از سرزمین مان ایران، در تولید محصولات کشاورزی است. رتبه هایی که در سطح ملی به دست آمده، حاصل خون دل خوردن و دست رنج بی شائبه مردم کردستان است. این پتانسل بی نهایت ارزشمند اما آیا رهبر و سیاستگذار دارد؟ پاسخ عموم کارشناسان به این سئوال منفی است. در استان کردستان با همه پتانسیل هایش کم ترین صنایع پایین دستی و تبدیلی در حوزه کشاورزی وجود دارد. کم ترین حمایت ممکن از کشاورزان کردستانی به عمل می آید. همین امسال که بخشی از گندمکاران کردستان در دشت اوباتو محصول گندم شان را به دلیل سرمای بهاری از دست دادند به آنها گفته شد به شرطی که زنجیره ای ضامن همدیگر شوند، هر کشاورز می تواند 2 تا 4 میلیون تومان تسهیلات بگیرد. باور کنید درست شنیدید این اوج حمایت از آنها است. آنهایی که گندم تولیدی شان به صورت دیم است. یعنی استراتژیک ترین محصول کشاورزی کشور را با کوچک ترین بهره گیری از آب های سطحی و غیر سطحی تولید می کنند. در هر کشور دیگری بود، برای خرید محصول گندم دیم با توجه به شرایط آبی، حتما دو برابر بیشتر از قیمت تعیین شده پول پرداخت می شد، اینجا اما این فاکتورها مهم نیست. مسئولان می خواهند آمار موفقیت آمیز ارایه دهند و در سایه دست های پینه بسته کشاورزان کردستانی، این آمارها هر سال به اندازه کافی تولید می شود. آنها که آمار رتبه ششم استان در تولید گردو را اعلام می کنند سری به روستاهای هورامان زده اند که با چه مشقتی این گردوها را از دل سنگ استخراج می کنند؟ هیچ می دانند همه درخواست آنها کشیدن تنها چند کیلومتر جاده خالی بین مزارع است تا محصول شان را چندین برابر کنند؟

بخش کشاورزی با توجه به سر فصل مهم تعیین شده در سیاست های اقتصاد مقاومتی یعنی «تامین امنیت غذایی» از اهمیتی بسیار مضاعف در اقتصاد کشورمان برخوردار است و کردستان می تواند نقشی حیاتی در این حوزه بازی کند اما به شرط اینکه برای این بخش پر پتانسیل اما مظلوم در کردستان یک رهبری و سیاستگذاری درست و منطقی تعیین شود. در حال حاضر این بخش به شدت از فقر سیاستگذاری رنج می برد. اگر بخواهیم از ظرفیت های این بخش و بخش مکمل آن یعنی دامپروری به نفع مردم استان و کشور استفاده کنیم در وهله اول نیازمند تغییر نگرش مدیران و سیاستگذاران و در مرحله دوم ایجاد و احداث صنایع تبدیلی هستیم. در کنار آن توسعه خدمات رسانی به روستاهای استان باید به صورت جدی مورد توجه قرار بگیرد و حمایت های جدی از بخش کشاورزی را شاهد باشیم. منابع طبیعی استان هم به عنوان یکی از تکمیل کننده های این بخش نیازمند پوست اندازی جدی با نگاه توسعه ای است. شورای توسعه استان و سند راهبردی توسعه و ... نیازمند بازنگری جدی است و باید بخش کشاورزی از حالت «تراکتوریزه» خارج به سمت «مکانیزه شدن» حرکت کند. عزم جدی در مرکز برای این مهم نیاز است. چندی قبل یکی از حضار در یکی از جلساتی که «محمد نهاوندیان» معاون اقتصادی رییس جمهور در سفرش به کردستان در آن شرکت کرده بود نقل کرد – (رسانه های منتقد و غیر همسو با دولت در سفر سه روزه آقای نهاوندیان از شرکت در نشست های او منع شده بودند) – ایشان در پاسخ به نقدهای برخی فعالان اقتصادی با لحنی نه چندان مناسب گفته است «کردستان تنها 2 درصد جمعیت کشور را دارد» هر چند شاید منظور جنابشان این بوده که این فعالان زیاده از حد تصورات او خواسته داشته اند و همه ایران که فقط کردستان نیست! این نوع رویکرد نشان دهنده ذهنیت توسعه ای «مرکز- پیرامون» رخنه کرده در ذهن برخی دولتمردان فعلی است. برای توسعه کشور نیازمند این هستیم که این ذهنیت ها تغییر کند. درست است که جمعیت استان کردستان تنها 2 درصد کشور است اما آقای نهاوندیان باید بدانند همین 2 درصد قادرند در سال غذای بیش از 20 درصد جمعیت کشور را تولید کنند. همین جمعیت 2 درصدی در حال حاضر درآمد سرانه ای کم تر از میانگین کشوری دارند و همین جمعیت 2 درصدی پاسدار بیش از 240 کیلومتر مرز خاکی کشور هستند. مرزی که می توانست در زمان تحریم ها و در جنگ اقصادی فعلی اسلحه ای باشد کارآمد، برای برون رفت از مشکل اما افسوس که برخی دولتمردان با نفوذ فعلی، ایران را در تهران خلاصه کرده اند. خلاصه اینکه اگر دست اندارکاران خواهان توسعه کشور هستند باید نگاه شان را تغییر دهند و یکی از الزامات این تغییر نگاه، اهمیت قائل شدند برای ظرفیت های مهمی مانند آنچه در بخش کشاورزی و مرزی کردستان وجود دارد.