به گزارش خبرگزاری کُردپرس، 14 آذرماه سال 98 در یک تالار عروسی در سقز حدود 700 نفر جمع شده بودند تا شادی یک زندگی جدید را دور هم جشن بگیرند غافل از آنکه ساعاتی بعد این شادی قرار است به عزایی تبدیل شود که دل همه را به درد آورد. پس از جشن اولیه مهمانان برای صرف شام به طبقه بالای تالار می روند که به یکباره تالار منفجر می شود، برق ها خاموش می شوند و همه به سوی در خروجی تالار هجوم می برند. هرکس به فکر نجات جان خودش است تنها راه خروج 700 مهمان، یک در کوچک است که این راه هم با وجود تعداد زیاد مهمانان و ظرفیت کم تالار، با چیدن صندلی مسدود شده است. راه فرار نیست پنجره ها را می شکنند و عده ای از آنجا خود را نجات می دهند در این بین آنها که به لحاظ جسمی ضعیف ترند تاب تحمل این هجوم جمعیت را ندارند و به زیر دست و پا می افتند . عمق فاجعه به اندازه ای است که حتی پدران و مادران هم نمی توانند بچه هایشان را از زیر دست و پای جمعیت بیرون بکشند و شاهد جان دادن فرزندانشان هستند. 5 کودک و 5 زن و یک پیرمرد قربانیان این حادثه بودند اما سه نفر هم با حال وخیم به بیمارستان برده می شوند که امروز پیرمرد 75 ساله پس از گذشت 6 روز از این حادثه اسفناک، جان خود را از دست می دهد تا تعداد کشته شدگان را به 12 نفر برساند.

کاک صالح محمد امینی اهل بوکان در استان آذربایجان غربی بوده که مهمان این عروسی می شود اما او هم زیر دست و پا می ماند و شدت جراحاتش به حدی بود که اگرچه در آن لحظه جان سالم به در برد اما با حال وخیمش به آی سی یو برده شد و امروز پس از 6 روز نتوانست به دنیا برگردد و او هم به آن 11 نفر حادثه تالار مانگه شو پیوست.

البته بیش از 40 نفر هم از این حادثه بی نصیب نماندند و مصدوم و راهی بیمارستان شدند و اینگونه بود که عروسی به عزا تبدیل شد. دانشگاه علوم پزشکی مدعی است همه افراد مجروح‌شده این حادثه که در بیمارستان امام خمینی(ره) و تامین اجتماعی سقز بستری بودند مداوا و ترخیص شده‌اند.

مونا، آرشام، سوژین، هژین و ماهان زیر دست و پا بی صدا جان دادند و کسی صدای آنها را نشنید حادثه ای که به راحتی می شد با کمی تدبیر و رعایت استانداردهای لازم مانع از وقوع آن شد اما مالک تالار که اکنون هم فراری است استانداردها را رعایت نکرد و جان مردم برایش اهمیتی نداشت برای ناظران هم همینطور بود و با وجود انکه قبلا به مالک تالار در خصوص عدم رعایت استاندارد تذکر داده بودند اما دیگر پیگیر آن نشده و مالک تالار هم الزامی برای بازسازی امکانات تالار نمی دید. اینگونه بود که یک عروسی را به عزا تبدیل کرد و جان 12 نفر را گرفت. آیا وقت آن نشده که برای جلوگیری از تکرار اینگونه حوادث چاره ای اندیشیده شود و اماکن عمومی را به رعایت استانداردها ملزم کرد؟