به گزارش خبرگزاری کردپرس، بر پایه افسانه‌های محلی، ساختمان طاق را فرهاد در مدت نیم روز برای استراحت شبانه شیرین ساخته است و به همین علت اکثر مردم محل بخصوص ریش سفیدان این بنا را طاق شیرین می‌خوانند.
این بنای تاریخی در طول سال‌های طولانی به دلیل قرارگیری در مسیر فرسایش صخره‌ها از بین رفته و در زیر تلنباری از خاک و شن مدفون گردیده بود.
طاق شیرین در نخستین فصل مرمت بنا در سال ۱۳۷۹ طی برنامه‌ای پژوهشی و مرمتی از زیر خاک بیرون آورده شد.
اساس این بنا طاقی سنگی با پلانی مربع شکل است. طاق شیرین یک اطاقک نیمه زیرزمینی است به طول ۳۲۰ سانتیمتر و عرض ۲۹۰ سانتیمتر و ارتفاع ۲۲۰ سانتیمتر از کف طاق؛ که در سطح تحتانی دیوار شمالی آن دریچه‌ای با پوشش بدون دور (تخت) به ابعاد ۱۰۰ × ۱۴۵× ۶۴ سانتیمتر تعبیه شده است.
ورودی این بنا در بخش جنوب شرقی با پوشش بدون دور (تخت) و به ابعاد ۱۲۵ ×۱۳۰ ×۸۰ سانتیمتر است. شیوه ساخت طاق شیرین با دیگر بناهای هم عصرش متفاوت است، بدین صورت که ابتدا محل احداث بنا در شیب طبیعی کوهپایه انتخاب، سپس سطح شیب دار را رو به شرق برش داده و بیش از نیمی از بنا را در درون برش ایجاد شده ساخته‌اند. تنها بخش بیرونی بنا شامل سقف پلکانی و دو طرف درگاه دارای منظر بیرونی است. دیوارهای بنا در سه جهت شمال، جنوب و غرب محصور در برش احداث شدهٔ تپه است، بصورتی که بخش تراش خوردهٔ سنگها در نمای داخلی و بخش نتراشیده در برش دیواره قرار گرفته است. نوع طاق را طاق آهنگ یا گهواره‌ای می‌گویند که خاص دوران تاریخی ساسانیان است.
مصالح به کار گرفته شده در این بنا را تماماً سنگهای حجیم تراش‌خورده تشکیل داده که به صورت خشکه چین و بدون ملات و به صورت رج رج بر روی هم قرار گرفته‌اند.
برش دادن تپه نیز بخاطر وضعیت ساخت بنا و جلوگیری از ریزش آن بوده است.
سازندگان بنا پس از احداث دیوارها، با یک حرکت دقیق و محاسبه شدهٔ هندسی و معماری در ارتفاع ۱۱۰ سانتیمتر خیز طاق را شروع کرده، و پوشش بنا را با قرار دادن سنگهای تراش خورده بصورت عمود در کنار هم بصورت طاق گهواره‌ای یا آهنگ در ارتفاع ۲۲۰ سانتیمتر بوجود آورده‌اند.
در بنای طاق مذکور، معماران با بکار بردن تنها ۱۷۵ قطعه سنگ‌تراش خورده، دیوارها و طاق گهواره‌ای را احداث نموده‌اند. سنگهای بکار رفته در بنا در هر رج، در ارتفاع یکسان و در یک خط تراش خورده‌اند. سنگها با طول‌های متفاوت بدون ملات، زبانه یا چفت و بند بر روی هم قرار گرفته‌اند. بزرگترین قطعه سنگ بکار رفته در این بنا، در سردر در ابعاد ۷۲ × ۵۵ ×۱۳۲ سانتیمتر و کوچکترین آن به ابعاد ۲۶ × ۲۴ سانتیمتر در دیواره بنا بکار رفته است. بنای طاق در فضای داخلی کاملاً یکنواخت، ساده و بدون هرگونه تزئینی است. در سطح داخلی بنا در حال حاضر کفی موجود نمی‌باشد؛ تنها بخش نعل درگاهی با پوششی از سنگهای تخت لاشه‌ای از جنس صخره‌های بالا دست بنا پوشیده شده است. برای کشف کف احتمالی بنا، گمانه‌ای درضلع شمال غربی سطح داخلی و در مجاورت دیوارهای شمال و غرب ایجاد گردید، اما اثری از کف بدست نیامد. براساس شواهد موجود، احتمالاً کف بنا را چون نعل درگاهی از سنگهای لاشه‌ای تخت کف سازی نموده بوده‌اند. کف کنونی بنا شامل شن و خاک به صورت فشرده و کوبیده شده است.
آنچه که شیوهٔ معماری طاق شیرین را منحصر به فرد نموده، طراحی پشت بام طاق بصورت مسطح و یکنواخت بجای فرم هلالی است. پشت بام پلکانی بنا پیش از خاکبرداری، در زیر لایه‌هایی از خاک و شن مدفون بود. پس از خاکبرداری و پاکسازی این قسمت، بخشی کوچک ولی در عین حال با اهمیت شامل سه قطعه سنگ در دو ردیف (سنگهای رج اول و دوم پشت بام) بدست آمد. با الگو گرفتن از این بخش و بررسی دقیق سنگهای جمع‌آوری شده در حین خاکبرداری، دیگر بخشهای پشت بام بازخوانی و احیاء گردید. با بازخوانی و احیاء پشت بام بنا مشخص شد که دور تا دور پشت بام بنا، یک مربع کامل در حاشیه طاق گهواره‌ای به ابعاد ۵۳۰ × ۵۳۰ سانتیمتر و در ارتفاع ۱۸۰ سانتیمتر ساخته شده، به صورتی که پوشش پلکانی شامل چهار پله بر روی هم قرار گرفته‌اند.
در ردیف دوم و سوم پلکان، سنگها نسبت به ردیف زیرین ۱۹ تا ۲۰ سانتیمتر به طرف داخل عقب‌نشینی دارند. این فاصله در هر دو ردیف با قلم شانه‌ای در یک خط افقی بصورت سرتاسری ایجاد شده است. در ردیف چهارم که آخرین ردیف است، ضمن رعایت همه موارد مذکور از سنگهای بزرگتری استفاده شده است، با این تفاوت که عقب‌نشینی این ردیف از سنگها تنها ۵ سانتیمتر است. علاوه بر این، سنگهای ردیف آخر دارای آب پرهای حجاری شده، پردازش شده و صیقل داده‌شده است. در سطح فوقانی این ردیف از سنگها، آثار بستهایی فلزی از نوع دم چلچله‌ای دیده می‌شود که با هدف تثبیت سنگها و استحکام پشت بام بنا تعبیه شده بوده است.
در بخش غربی پشت بام به فاصلهٔ ۱۵۰ سانتیمتر از پلکان ردیف اول و در مجاورت برش ایجاد شده در تپه، برای پیشگیری از ریزش دیوارهٔ برش تپه، فرسایش خاک، و مدفون شدن ساختمان، دیواری به طول ۸ متر و ارتفاع ۱۵۰ سانتیمتر در جهت شمال به جنوب با استفاده از قلوه سنگ رودخانه‌ای و ملات شفته احداث گردیده است. این دیواره نیز در بخشهایی آسیب دیده بود که باز سازی و مرمت گردید.
نظر شما