به گزارش خبرگزاری کردپرس، این گفتاردرمانگر ایلامی در خصوص لکنت زبان گفت: لکنت زبان نوعی اختلال در گفتار است که معمولا در کودکی شروع شده و تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند و برخلاف سایر اختلالات صوتی و گفتاری، به سهولت اصلاح و درمان نمی شود.

رستمی با بیان اینکه لکنت می تواند تأثیر منفی روانی ماندگاری بر شخص و ارتباط او با دیگران بگذارد، توضیح داد: بین لکنت زبان و عواملی چون سابقه ژنتیکی در خانواده، عوامل محیطی مانند ترس و اضطراب و عوامل برهم‌زننده روال عادی زندگی کودک مانند طلاق و تولد فرزند جدید و یا حتی تغییر در محل زندگی، ارتباط معناداری وجود دارد.

این پاتولوژیست گفتار و زبان در خصوص نحوه مواجهه با لکنت گفت: قبل از هر چیز لازم است که در اسرع وقت و قبل از مراجعه به هر جایی، در کمترین زمان مشاهده لکنت در فرزندان به یک آسیب شناس گفتار و زبان که در زمینه لکنت از تجربه و شناخت کافی برخوردار است مراجعه شود.

او افزود: متاسفانه اکثر والدین به محض مشاهده ناروانی گفتاری در فرزندانشان، به امید درمان خودبخودی کودکان، هفته ها و ماهها درمان او را به تعویق می اندازند که این خطا موجب شدت گرفتن لکنت، بروز علایم فیزیکی و کاهش اعتماد به نفس کودک می شود.

از رستمی پرسیدم که آیا لکنت درمان می شود؟. او گفت: درمان لکنت بسیار تخصصی است که عواملی چون تجربه گفتاردرمانگر، استفاده از تکنیک‌های درمانی مناسب با سن و شدت لکنت، استفاده از روشهای شناختی-رفتاری مناسب، گروه درمانی، استفاده از تکنیک‌های درمانی خانواده محور و... در درمان موفق و بدون بازگشت لکنت مؤثر هستند.

این گفتاردرمانگر ایلامی در خصوص نحوه رفتار خانواده با کودک دچار لکنت زبان، عنوان کرد: هر چقدر که محیط خانه آرامش بیشتری داشته باشد، باعث کاهش تنش، استرس و اضطراب کودک شده و کنترل این عوامل تنش‌زا و کاهش هیجانات کودک می تواند تأثیر زیادی در روانی گفتار او داشته باشد.

وی در عین حال خاطرنشان کرد: عواملی چون تنبیه، برچسب زدن، قطع کردن صحبت کودک به هنگام لکنت، تکمیل کردن کلماتی که کودک حین گفتن آنها دچار لکنت می شود، عدم توجه و تماس چشمی با کودک حین صحبت کردن و بروز نگرانی والدین از لکنت کودک، هم باعث افزایش شدت لکنت و هم موجب اختلال در روند درمان او می شود.