به گزارش خبرگزاری کردپرس، محمد قاسمی‌پور در این کارگاه که با حضور جمعی از نویسندگان و پژوهشگران تاریخ شفاهی برگزار شد، توضیح داد: تاریخ همیشه به افرادی مانند شاهان و فرمانروایان اختصاص داشته که در رأس هرم‌های اجتماعی بوده‌اند اما پژوهشگر تاریخ شفاهی باید در قاعده هرم اجتماع باشد زیرا آنها که در تاریخ دیده نمی‌شوند، در قاعده‌ها قرار دارند.
او با بیان اینکه بین خاطره و تاریخ شفاهی تفاوت وجود دارد، گفت: با وجود تشابهات و تفاوت‌های تاریخ شفاهی و خاطره، باید چهار رکن خاطره شامل زمان، مکان، موضوع و رابطه راوی با موضوع، در اظهارات و بیانات تاریخ شفاهی نیز لحاظ شود.
قاسمی پور گفت: خاطره، تک گویی و سپردن میدان به راوی است ولی تاریخ شفاهی دوگویی است و برای مصاحبه کننده یک نقش و سهم اساسی قائلیم چرا که پژوهشگر در کنار راوی به عنوان یک مورخ و صحت سنج قرار دارد و محصول نهایی حاصل تجربه دو نفر است.
وی مهارت‌های ارتباطی باکلام و بی‌کلام را یکی از لوازم پژوهشگر تاریخ شفاهی دانست و گفت: محقق باید آمادگی روبه‌رو شدن با هرگونه مواجهه انسانی از طرف راوی، مانند خشم و پرخاش و غم و... را داشته باشد. محقق تاریخ شفاهی باید خجالتی نباشد چرا که میدان تاریخ اجتماعی عرصه کسانی است که با همه اقشار مردم تعامل و فعالیت اجتماعی بالایی دارند.
این پژوهشگر، علومی مانند علم تاریخ، روانشناسی، علوم اجتماعی، ادبیات، جغرافیا و... را پیش‌نیاز علم تاریخ شفاهی دانست و گفت: وقتی محقق در هر کدام از این علوم تبحر داشته باشد، مصاحبه اش دارای عمق و کیفیت بهتری خواهد شد و برای راوی اعتماد و شوق بیشتری برای بازگویی نگفته ها می‌آورد.
قاسمی پور کار تاریخ شفاهی را اساساً کاری برای آرشیو سازی و گنجینه سازی برای آیندگان دانست و گفت: تاریخ شفاهی یک فرآورده برای آفرینش در تمام ابعاد هنری و ادبی است که می‌تواند به تولید محصولات متنوع و متعددی برای مخاطبان گوناگونی منجر شود لذا اگر احساس می‌شود که خروجی نهایی تاریخ شفاهی در بحث جذب مخاطب عام مشکل دارد، به این خاطر است که فرآورده تاریخ شفاهی حکم مواد خام را دارند.
نظر شما