از کیفیت پایین مراسم و ضعف شدید اطلاع رسانی آن که بگذریم، برپایی این مراسم جرقه ای بود برای یادآوری اینکه هنوز یکی از مهم ترین سرمایه های توسعه ای در استان بارور است. هنوز امیدهایی می شود به آینده داشت. به قول دکتر قادر زاده، استاد نام آشنای دانشگاه کردستان که در این مراسم سخنران بود و خود از نخبگان و سرمایه های استان است: «مهم ترین مولفه توسعه که همان نیروی انسانی است هنوز هم در استان بی بخت کردستان حفظ شده است.»

موجی از امید در چشمان این دانش آموزان که حالا دیگر دانشجو شده اند می شد دید، «امید» همان کالای کم یابی که این سال ها در ایران مدام رو به افول رفته است. اما این جوانان و نوجوانان کردستانی سرشار از این محرک حیات بخش بودند. آنها نخبگانی هستند که حال وارد دانشگاه ها شده اند. نمی دانیم در آینده راه آهن به کردستان می آید یا نه؟ نمی دانیم بالاخره ظرفیت های معدنی و کشاورزی و مرزی استان بی بختِ کردستان چشم دولتمردان را خواهد گرفت یا نه؟ اما دیگر نمی شود از این نوجوانان تازه شکفته و امثال شان گذشت.

اینان اگر نادیده گرفته شوند، اینان اگر به استان بر نگردند، آینده کردستان به فنا رفته است. می شود سر برنگشتن حقوق معدنی و گمرکی استان مماشات کرد، می شود دندان روی جگر گذاشت و دم بر نیاورد که شرکت های استان مالیات شان را در تهران بپردازند، حتی می شود چند سال دیگر هم برای بهبود راه ها و جاده های استان صبر کرد، اما در قبال به هدر رفتن سرمایه های انسانی نمی شود حتی یک لحظه بی تفاوت بود.

سازمان های مردم نهاد، نخبگان و دانشگاهیان استان، دغدغه مندان کردستان و بالاخره مسئولان دلسوز این استان باید از همین امروز برای حفظ و حراست و رشد و نموی این سرمایه های گران بهاء، برنامه ریزی کنند. بی تفاوتی از سوی هر شهروند کردستانی در قبال آینده این سرمایه های لطیف و این نخبگان دوست داشتنی، نوعی خیانت است.

دانشگاه کردستان، آموزش و پرورش کردستان، اداره ورزش و جوانان کردستان و .... همه باید به صورت فوری در این حوزه سندی توسعه ای و مدون و برنامه محور آماده کنند. کردستان به این فرزندانش نیاز دارد آقایان، لطفا آنان را مانند سایر منابع استان هدر ندهید.