به گزارش خبرنگار کردپرس، ابتدا بی سر و صدا بود اما به ناگهان چنان صدایی از آن بلند شد که تمام دنیا را به خود گرفت. «کرونا» ویروسی که این روزها با بردن اسم آن وحشتی جهانی احساس می شود. وحشتی که گاهی با ماسک های زده شده خود را نشان می دهد و گاهی هم با مراجعات مکرر به مراکز بهداشتی و درمانی و گاهی هم با هجوم به داروخانه ها و خرید مواد ضدعفونی کننده و ماسک و ...

گرچه نگرانی از این ویروس طبیعی است و مردم هم از مدیریت استرس بهره ای نبرده اند اما نیاز است افکار عمومی همراه باشند و به جای ترس و دلهره با کنترل استرس و اضطراب به پیشگیری از این بیماری بپردازند.

همچنین متولیان امر لازم است یکبار دیگر به اعتماد عمومی نگاه کرده و باز هم به جای رفتارهای محافظه کارانه و نگاه به یکسری حساسیت های نادرست، هر آنچه به عنوان آمار واقعی است را به اطلاع عموم برسانند و بدانند هرچه آمار دقیق تر باشد پیشگیری از بیماری هم جدی تر خواهد بود.

آمار متناقض؛ ترس بیشتر

متولیان وزارت بهداشت و درمان همچنان نتوانسته اند آمارها را آن طور که باید به اطلاع افکار عمومی برسانند. آمارهایی که هر بار از زبان یک نفر در می آید؛ گاهی از نماینده مجلس شنیده می شود، گاهی فرمانداران و استانداران اعداد و ارقامی را اعلام می کنند و در این میان همین چند گانه شدن مراجع اعلامی آمار باعث شده که مردم سردرگم برای باور آمار واقعی بمانند.

در واقع وزارت بهداشت باید از همان ابتدا قبل از شیوع این ویروس نه درست همزمان با انتشار آن در جامعه، دستور اکید می داد که تنها مرجع رسمی برای اطلاع رسانی وزارت بهداشت است و دیگران حق ندارند در این زمینه اظهار نظری داشته باشند، شاید این بلاتکلیفی در افکار عمومی ایجاد نمی شد.

شایعات مجازی امان همه را بریده

مثل همیشه بزرگترین معضل در خصوص بحران های این چنینی که فراگیری آن بالا بوده و مشکلات بسیاری را برای مردم ایجاد می کند، باز می گردد به «خودمختاری شبکه های اجتماعی بی هویت»؛ شبکه هایی که با انتشار موارد مختلف از آمار گرفته تا کلیپ های نامشخص نه تنها در کنترل بحران و اطلاع رسانی به افکار عمومی کمکی نمی کنند بلکه استرس عمومی را افزایش داده و حتی به آن دامن هم می زنند.

یک بار با انتشار پیام های بهداشتی نادرست به نقل از پزشکان و ...، یک بار با پخش کلیپ های نامشخص، یک بار به سراغ گفته های بزرگان می روند و ... در نهایت آنچه به جای می ماند شیوع ویروس کرونا نیست بلکه شیوع یکسری اطلاعات نادرستی است که در کنج ذهن افکار عمومی می نشیند.

در این میان مشکلی که مثل همیشه مسئولان از آن عاجزند کنترل فضای مجازی است. کاری که کشور چین به خوبی از پس آن برآمد و اجازه نداد تا موج سواران مجازی با شایعه پراکنی به استرس مردم بیافزایند.

از طرفی دیگر مشکل بعدی مربوط به مردمی است که با هر دلیل منطقی و غیرمنطقی به جای پذیرش اطلاعات از نهادهای رسمی سراغ شبکه های اجتماعی نامعلوم می روند و به خیال خود با این شیوه شاخ کرونا را بر زمین خواهند زد این در حالی است که فعالیت شبکه های اجتماعی در هر کشوری وجود دارد با این تفاوت که در کشور ایران اجازه دخالت بی حد به آنان داده می شود و یک آزادی مطلق بدون نظارت نصیبشان شده است؛ آزادی که به قیمت گم شدن هویت عمومی در جامعه تمام خواهد شد.

مدیریت بحرانی که می لنگد

کشور ایران همیشه در مدیریت بحران درجا می زند و به جای تدابیر عملیاتی تنها با برگزاری نشست های بی اثر و حرف های تکراری و کلیشه ای به خیال خود مدیریت بحران دارد.

این در حالی است که متولیان امر هرگز به میدان عمل نیامده اند تا ببینند چگونه انسانیت در سطح جامعه افت پیدا کرده و خشم جای عاطفه را گرفته؛ به میدان عمل نیامده اند تا ببیند هراس جامعه نه از وجود ویروس که از کمبود امکانات و یا نبود امکانات است؛ نیامده اند تا ببینند چطور دلالان انسانیت را زیر پا گذاشته و به احتکار اقلام بهداشتی پرداخته اند؛ وارد میدان عمل نشده اند تا ببینند مردم چگونه روز خود را بدون امکانات بهداشتی مناسب می گذرانند؛ به میان مردم نیامده اند تا درک کنند ابتلای به کرونا در جامعه بیشتر احساس می شود تا در ادارات و پشت میزها...

مسئولان نیاز است این بار نشان دهند اهل عمل اند نه حرف... به گندزدایی اماکن عمومی بپردازند و اقلام بهداشتی لازم برای مردم را تهیه و تأمین کنند و نظارت بر داروخانه ها، مراکز عرضه وسایل بهداشتی و ... را بیشتر و با جدیت با متخلفان برخورد کنند.

لزوم به کارگیری تجربه چین

درست است که امکانات و سرعت عمل و دقت در ایران به پای کشوری مانند چین نمی رسد اما در این مقطع بحرانی باید تمامی تجارت کشور چین در راستای مبارزه با ویروس کرونا را مسئولان مدنظر قرار دهند و به حای تبعیض قایل شدن میان افراد جامعه و یا دامن زدن به توهم توطئه و ... سعی کنند از تخصص و تجربه دیگر کشورهای درگیر بیماری بهره ببرند.

نبود امکانات لازم باعث شده ترس از بیماری بیشتر از خود ویروس کشنده باشد بنابراین راهکارهایی که کشور چین به عنوان منبع ایجاد این ویروس در نظر گرفته است اگر در ایران به کار گرفته شود می توان امیدوار به کنترل این ویروس بود/