دکتر محمد کاظم لبادی از همشهریان مهابادی، نفرولوژیست بیمارستان رازی رشت است. یک وزنه علمی موجه و معتبر در قدیمی ترین و بزرگترین بیمارستان گیلان. می دانستم که دکتر در این روزهای سخت و دشوار، دورادور پیگیر و نگران اوضاع زادگاهش است. من هم نگران و غمبار رشت و مردمان دوست داشتنی اش.

ظهر به دکتر زنگ زدم، گوشی را برنداشت، ساعتی بعد خودش تماس گرفت و پوزش خواست که در بخش بوده و مشغول ویزیت سیل روزافزون بستریهای کرونایی.

روایت دکتر لبادی که دو هفته شبانه روز در وسط فاجعه بوده، سخت تلخ و تکان دهنده بود. گویا خطر بیخ گوش همه بوده ولی کسی خبر نداشته. بیمارستان رازی نخستین مرکز درمانی بوده که به بیماران کرونایی اختصاص می یابد و در عرض 24 ساعت 240 تخت آن اشغال می شود.

سپس آمار مبتلایان به طرزی تصاعدی افزایش می یابد و در عرض یک هفته تختهای بیمارستانهای دولتی تامین اجتماعی، ولیعصر، توتونکاران، امیرالمومنین و چهار بیمارستان بزرگ خصوصی پارس، گیل، آریا و قائم پر می شود و اکنون تمام مراکز درمانی به محاصره بیماران کرونایی درآمده و قرار است بیمارستان صحرایی هم احداث شود.

دکتر لبادی، کویید 19 را بیماری با تابلوهای عجیب و غیرقابل انتظار می داند و اپیدمی آن را جدی و ویرانگر، به گونه ای که اگر در شهری چند مورد مثبت باشد، یعنی خطر جدی است و کسی نباید فکر کند در ایمنی قرار دارد.

درباره میزان مبتلایان و نرخ مرگ و میر پرسیدم. شوربختانه چندان با آمار رسمی تباین نداشت. کوتاه و سربسته می گویم مثل داسی بوده که قسی و بیرحم شالیزارهای زیبای شمال را درو کرده و ...

ببشترین قربانیان را افراد سالخورده و دارندگان بیماران زمینه ای تشکیل می دهند. کادر درمان، قهرمانان سفیدپوش این روزهای ما هم قربانیان ارزشمندی تقدیم کرده اند.

دکتر لبادی می گفت آمار بهبودیافتگان هم امیدبخش است. خوشبختانه داروهای پروتکل سه گانه دارویی گیر می آید و بسیاری از بیماران پس از اخذ نسخه و گرفتن توصیه های لازم در منزل بستری می شوند.

توصیه اکید ایشان به مردم مهاباد، ماندن در خانه بود. می گفت اگر راهی مانده باشد بدون شک قرنطینه خانگی است. عاجزانه تقاضا میکرد بلندگوهای سیار در شهر بچرخند و مردم را تشویق به ترک خیابانها و معابر و رفتن به خانه ها کنند. تعطیلی تمام تجمعات اعم از عزا و عروسی چه در منازل و چه فضاهای عمومی و قرنطینه شدن تنها راه ممکن برای زنده ماندن است.

تا دیر نشده بجنبیم. اکنون لحظه ای تاریخی است که میان انتخاب مرگ و زندگی مخیرمان کرده....، قدری دوراندیشی!