سال جاری را در حالی آغاز کردیم که سیل ویرانگر دامنگیر خطه سرسبز شمال شده بود و جان بی دفاع بسیاری از هموطنان را گرفت و دسترنج سال ها زحمات آنها را با خود برد. طبیعت خشم ‌خود را عریان و بی پرده به رخ کشید. او شاکی از بی مسئولیتی مردمانی بود که منافع موقت را بر منافع سیاره سبز ترجیح داده بودند و هر روز جایی را از این طبیعت عزیز به نوبرانه و بیابان تبدیل می کردند. انسانی که راهها را بی ملاحظه گسترش و پهن می کند، خاک تونل ها را بر درختان آوار می کند، کف رودخانه را به شن تبدیل می کند و چوب جان جنگل را به دکور زیبای خانه ا ش تبدیل میکند.

طبیعت همه را به چالش‌کشاند مسئولین را غافلگیر و دستپاچه کرد و گاهی آنهارا به دروغ گویی وا داشت تا با رسوایی انتقامش را چند برابر کند.

اما اکنون این سال را در حالی به پایان می بریم که نوعی بیماری مهلک، طاعون صدسال پیش را برایمان تداعی می کند بیماری‌ای که خشم و غضبش چند برابر آن سیل ویرانگر است. از سیل می توان گریخت اما از ویروسی که چون شبح بر سرت فرود می آید خیر!

انسان دیگر باید از خواب غفلت برخیزد و ببیند که بی توجهی به سلامت محیط زیستش چقدر هولناک است. گاهی سیل حاصل سالها زحماتش را بر آب می دهد و گاه بیماری جانش را. اینها تلنگری است که نباید از اهمیت زیستن سالم غافل شد.

حال تصور نمایید ما با کمبود باران و بی آبی مواجه شویم؛ آیا توان ایستادن در صف آب با لب تشنه مانند ایستادن در صف ماسک داریم؟ آیا اگر گرمای زمین به حدی رسد که نتوانیم تحمل کنیم آیا دارویی برای آن وجود دارد؟ اگر خاکی را که آلوده می کنیم محصول ندهد، کسی غذایی برایمان مهیا می کند؟

این روزها در هفته منابع طبیعی و آبخیزداری قرار داریم. بیایید منابع خدادادی که محیطی سالم برای زیستن ماست پاس بداریم و با آن مهربان باشیم.

فراموش نکنیم انسانی که در کراتی دیگر به دنبال یافتن حیات است توان مقابله با گرمای یک درجه بیشتر را ندارد، کرونا که جای خود دارد. خوب به دور و بر خود نگاه کنیم.

*فعال محیط زیست ایلام