اما نیک می دانیم که زندگی ابدی نیست و عنقریب بایستی عزم سفر کرد و به این چند صباح کوتاه زندگی دل نبست،پس چه زیباست که قدر یکدیگر را بدانیم واز یکدیگر غافل نشویم.مبادا دل بستن به دنیا و زر و زور ما را از هم دور کند،مبادا تنگ نظری و بخل افت روابط و پیوندهای خانوادگی و دوستی مان شود و مانعی برای درک بهتر از یکدیگر…مبادا عزیزی را از دست دهیم و پشیمانی از اینکه چرا ایام بیشتری در کنارش نبودەایم و آزارش دادەایم !ما را بیازارد،که فردا روز دیر است مبادا پشیمانی به همراه اورد که پشیمانی سودی ندارد،پس قدر زندگی ،داشته ها و عزیزانمان را تا هستیم بدانیم که فردا بر مزارشان اشک حسرت نریزیم و در فراقشان خون گریه نکنیم.آن هم در روزگاری که مرگ از هر چیز ممکنی بە ما نزدیکتر می نماید.

از قدیم گفتەاند؛هیچ بودن، نوشتن و‌گفتنی بی دلیل نیست واما دلیل این چند سطر نوشته در محضر شما عزیزان فرهیخته چیزی نیست جز پیشکش کردن ران ملخی به پیشگاه سلیمان !نیک می دانیم در برھە زمانی حساسی قرار داریم و با توجه به شرایط خاص ناشی از اپیدمی بیماری کرونا ویروس که جهانی شده بر ماست جهت حفظ جان خود و عزیزانمان مسئولانەتر برخورد کردە و اکیدا از حضور در تجمعات ، محافل و مراسم غم و شادی اجتناب کنیم باشد کە این بحران را با آسیب کمتری پشت سر بگذاریم…!

متاسفانە گاھا دیدە می شود با وجود اعلام مکرر بستگان متوفی باز پیدا می شوند جمعی کە از سر دلسوزی و عطوفت و ھمدلی ھم کە شدە،بی توجە بە هشدارھای نھادھای بھداشتی و رسانەھای ارتباط جمعی ،بە منزل متوفی مراجعە کردە و اسباب رنج مضاعف خود و بستگان مرحوم را فراھم می آورند.

با دیدن و شنیدن این حجم از بی مبالاتی پرسشھایی در ذھن متبادر می گردد،آیا زمان آن فرا نرسیدە کە اندکی در تفکر و رفتار خود تجدید نظر کنیم ؟آیا زمان آن فرا نرسیدە کە برای چند صباحی ھم کە شدە تعارفات مرسوم را کناری بگذاریم ؟چرا کە بسیاری از ھموطنان و ھمشھریان مسئولانە رفتار کردە و بە خانە نشینی خود خواستە روی آوردەاند.

با توجە بە اینکە در این شرایط بسیاری از کسب و کارھا تعطیل شدە یا از رونق افتادەاند،پس لازم می آید با عدم حضور خود بە ھزینەھای پذیرایی غیر ضرور این دست مجالس دامن نزدە و از طریق کانالھای ارتباط جمعی این مھم را پیگیری کنیم و با این اقدام موجبات آرامش روحی متوفی و آسایش بستگانش را فراھم آوریم و از درگاە خالق مننان در این سفر آخرت برای آن مرحوم طلب آمرزش کنیم کە بە قول بسیاری از متدینین و عرفا وبزرگان اھل ادب ھیچ کس را یارای از آن رستن نیست و مرگ پایان زندگی نیست !

فرو شدن چو بدیدی برآمدن بنگر

غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد

تو را غروب نماید ولی شروق بود

لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

کدام دانە فرو رفت در زمین کە نرست

چرا بە دانە انسانت این گمان باشد

کدام دلو فرو رفت و پر برون نامد

چاە یوسف جان را چرا فغان باشد

دھن چو بستی از این سوی آن طرف بگشا

کە ھای و ھوی تو در جو لامکان باشد

«مولوی»