جشن چهارشنبه آخر امسال متاسفانه میهمانی ناخوانده دارد که ناجوانمردانه در چهار گوشه دنیا کمر همت به نابودی نسل آدمی دارد.

ایران ما نیز که هر سال در چنین ایامی به بهانه نو شدن طبیعت و آغاز بهار دل انگیز دوباره زیستی جشن شادی و سرور را در قاب آتش نوروز برپا می کرد، امسال به جای مهمان نوازی مثال زدنی خود در نبرد با مهانی ناخوانده قرار دارد که گویی به این زودی ها قصد سفر از این دیار دوست داشتنی ندارد.

این روزها غم عجیبی بر آسمان کشورمان حک شده است. کرونای نامرد، مرد و زن و پیر و جوان نمی شناسد هر جا جمعی باشد میمان ناخوانده آن خواهد شد و امروز که متأسفانه علی رغم تمامی توصیه های جدی، سفره دسته جمعی برخی از هموطنانمان در قاب چهارشنبه آخر سال گویی قرار است پهن شود خود را خوشحال تر از روزهای قبل می داند چرا که کرونا استاد نابود کردن دورهمی های روزهای اخیر ماست.

کمی واقع بین باشیم، خواسته یا ناخواسته عید امسالمان و بویژه جشن چهارشنبه سوری 98 تفاوت بسیاری زیادی با واقعیت هایی دارد که ما در طول سالیان عمر خود در این ایام ویژه با آن مواجه بوده ایم.

با هم قرار می گذاریم که امسال در این ایام رسم و رسوماتمان را کمی جابجا کنیم، لباس های نو و تازه یمان را می پوشیم و سفره هفت سینمان را به نشانه دورهمی خانواده خودمان آری فقط خانواده خودمان در گوشه ی اتاق پذیرایی می چینیم و برای داشتن سالی سرشار از سلامتی برای کلیه هموطنانمان و عاری از هرگونه ویروس حسادت، ویروس تکبر، ویروس فقر، ویروس ریا، ویروس کرونا و هزاران ویروسی که در جامعه ما هر روز زندگی ما با هزاران تهدید مواجه می کند، دست نیاز بسوی ذات پاکی دراز می کنیم که هرگز به خلوص نیت بندگان خود دست رد به سینه نزده و نخواهد زد.

با خود عهد ببندیم که امسال در جشن چهارشنبه آخر سال هیچ حرکتی غیر از از در خانه ماندن از خود نشان نخواهیم داد چرا که قرار است این روزها، روزهای پایانی امسال باشند نه روزهای پایانی همه سالهایی که ما امیدوارانه منتظر آمدنشان هستیم و قرار است آنها را زندگی کنیم.

با خود عهد ببندیم که زندگی را برای هم بخواهیم و با ماندن در خانه در چنین روزهای پر اضطرابی این امر را واقعیت ببخشیم که آینده همه ما در کنار هم معنا پیدا خواهد کرد و اگر امروز به جنگ اجتماعات فراگیر می رویم و تنهایی را داد می زنیم فقط برای این است که فردایی نه چندان دور از لذت همیشه با هم بودن محروم نشویم.

اگر امروز علی رغم همه برنامه ریزی روزهای پایانی سال، شاهد ریزش اشک تلخ تنهایی در منازل خود هستیم از برکت وجود دشمن مشترکی بنام " کرونا ویروس" هست و آنچه امروز قابل تأمل است برای جنگ با این دشمن ناخوانده باید تنها شد و برخلاف سایر جبهه های نبرد که در تصور خود داریم شاید این میدان نبرد، تنها میدانی باشد که نیاز به لشکر کشی و اتحاد دسته جمعی در مقابل آن نیست بلکه بقول شاعر که سرده است: "دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد"

امروز هر اندازه تنها تر باشیم و در منازل خود به جنگ آن برویم در مقابل این دشمن ناخوانده پیروز تر خواهیم شد.

با خود عهد ببندیم که در این روزهای پایانی سال و بویژه در چهارشنبه آخر سال کاری نکینم که در سالهای آتی و بویژه در چنین ایام مبارکی جای عزی یا عزیزانی را در گوشه سفره هفت سینمان خالی ببینیم و بدانیم که بواسطه عمل ناشایست ما دیگر برای همیشه از لبخند مهربانش محروم شده ایم.

و در پایان کمی تحمل کنیم این وضعیت برای همیشه ماندگار نخواهد بود فقط کافیست در این روزهای پایانی سال هیزم به آتش کرونا نریزیم، چرا که مطمیئن باشیم این آتش خاموش شدنی است بشرطی که موقتاً کمی از هم فاصله بگیریم تا با هم بودنمان در روزهای آتی تضمین شود.