به گزارش خبرنگار کردپرس، انتظار می رفت پای کار باشند؛ البته منظور از پای کار بودن این نیست که به کمک های جانبی مثل ضدعفونی شهر و یا کمک به افراد نیازمند بپردازند و یا اینکه با تشکیل کمپین های مجازی تنها به طرح مباحث مشغول باشند... بلکه پای کار بودن یعنی اینکه بیایند و به مردم از واقعیت ها بگویند، مسئولیت اجتماعی خود را نشان دهند و از ظرفیت های تیمی خود استفاده کنند.

تشکل های مردمی قروه که همیشه معتقد به مردمی بودن و تلاش برای فرهنگ سازی هستند در اوضاع بحرانی کرونا در برابر مسئولیت اجتماعی خود سکوت کرده اند، البته سکوت به منظره واقعی نه خارج از حوزه وظایف عمل کردن.

سازمان های مردم نهاد می توانند با اعتمادسازی بین مردم در این برهه حساس بیشترین تأثیرگذاری را داشته باشند اما این روزها هیچکدام از سمن های قروه که از منتقدترین فعالان مدنی جامعه هستند برای کمک به مردم آن طور که باید حضور نیافتند و همین سکوت باعث شد تا ستاد مدیریت بحران شهرستان قروه از این تشکل ها در حوزه های مختلف دعوت به همکاری نماید.

هرچند خبرنگار کردپرس بارها نسبت به این غفلت سمن ها و تشکل ها در این مقطع زمانی انتقاد می کرد و هر بار با این گفته که «خود مسئولان دعوتی نکرده اند و ما را به حاشیه رانده اند و...» روبرو می شد اما به نظر می رسد احساس مسئولیت اجتماعی در میان تشکل های مدنی هم چندان جا نیفتاده و مورد پذیرش نیست چرا که حس مسئولیت اجتماعی به دنبال دعوت رسمی و بروکراسی اداری نمی رود و هرجا که لازم باشد با هماهنگی اجازه حضور پیدا می کند.

در هر صورت با بررسی شرایط پیش رو، دعوتنامه رسمی از جانب ستاد مدیریت بحران شهرستان قروه داده شد و برای همراهی و مشارکت در مدیریت کرونا از تمامی تشکل های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی که می توانند به صورت تیم عمل کرده و برای طرح فاصله گذاری اجتماعی نقشی ایفا کنند، درخواست همکاری صادر گردید.

این همکاری در راستای اعتمادسازی بیشتر مردم به دلیل اینکه تشکل های مردمی ارتباط بهتری با جامعه دارند صورت گرفت، موضوعی که غلفت خود تشکل ها را در این مدت نشان داد.

نقش اثرگذار تشکل های مردمی

در شرایط فعلی سازمان های مردم نهاد و دیگر تشکل های مردمی به دلیل اینکه رابطه نزدیک تری با مردم به ویژه اقشار آسیب پذیر دارند می توانند بهتر در حوزه پیشگیری از کرونا عمل کنند و با آموزش ها و فرهنگ سازی به نوعی در مقابله با کرونا پیش بروند.

در همین زمینه به گفته رئیس انجمن جامعه شناسی ایران بجرانی که اکنون کشور را درگیر کرده مربوط به سلامت همه افراد جامعه است و هر فردی در هر جایگاهی که قرار دارد متناسب با نقش و حرفه خود می تواند به دولت و حاکمیت در عبور از این بحران کمک کند.

«سید حسین سراج زاده» در یادداشت خود آورده که «در این بجران انجمن های علمی می توانند نقش واسط بین مردم و حاکمیت داشته باشند و متناسب با شرفیت های کارشناسانه ای که دارند راه حل هایی را نشان دهند. در عین حال این انجمن های می توانند واسطی برای انتقال راه حل های نهادهای حاکمیتی به مردم شوند چرا که وثوق و اعتماد مردم به این انجمن ها زیاد است.»

جدای از انجمن های مردم نهاد علمی دیگر سمن ها هم می توانند در حوزه های اجتماعی ورود پیدا کنند و در اقناع مردم برای پیشگیری از کرونا اثرگذار باشند.

«سراج زاده» معتقد است که امروز هماهنگی نهادی و همبستگی اجتماعی و فعال شدن نهادهای مدنی بیش از هر زمان دیگری می تواند به مدیریت بحران در کشور کمک کند و این مهم به شرطی محقق می شود که از یک طرف مدیریت واحد برای تعیین نقش این سازمان ها وجود داشته باشد و از طرف دیگر سمن ها و تشکل ها به دنبال یک هدف مشترک باشند نه در تقابل با یکدیگر.

سمن های قروه کجای کارند؟

در قروه طبق آمار رسمی 9 سمن فعالیت دارند و همچنین تعداد قابل توجهی تشکل های حزبی و سیاسی هم هستند که با یک بررسی ساده می توان از نفوذ اعضای این تشکل ها و سمن ها در میان اجتماع به خوبی پی برد.

با این وجود تمامی تشکل ها و سمن های قروه همیشه در نشست های مختلف از حمایت نشدن دولت انتقاد دارند و مدام شکایت می کنند که دولت به آنان بها نمی دهد تا خود را نشان دهند! حال با این فرصت پیش آمده هر چند تلخ، باید دید آیا می توانند از تمامی توان خود استفاده کرده و نقش خود را ایفا کنند؟

نقشی که جدای از کمک های خیرخواهانه از قبیل «ضدعفونی کردن اماکن عمومی سطح شهر، دوخت ماسک و لباس و یا کمک های نقدی به خانواده های نیازمند و ...» بوده و در اصل باز می گردد به ارتباط محکم این تشکل ها با مردم و تقویت اعتماد از دست رفته آنان در جامعه به طوری که می توانند در اقناع افکار عمومی و فرهنگ سازی برای حفظ سلامت خود و خانواده و ماندن در خانه نقش داشته باشند.

با این وجود تکرار این نکته همچنان لازم است که نباید سمن ها و تشکل ها منتظر دستور مسئولان می نشستند و خود باید پیش قدم می شدند؛ چرا که مسئولیت اجتماعی هرگز بروکراسی اداری نمی شناسد!

^* گزارش: زیبا امیدی فر