به گزارش خبرگزاری کردپرس، یکی از با ارزش ترین منابعی که خداوند بر مردمان زاگرس نشین بالاخص استان ایلام ارزانی داشته جنگل های انبوه و کهنسال بلوطی است که سالیان درازی بسان دیواری سترگ و سپری محکم این دیار را در برابر حوادث روزگارحفاظت و از طرفی پناهگاه و ذخیره گاه غذایی برای ساکنانش بوده است، که متاسفانه امروزه با ورود به زندگی ماشینی و ازدیاد جمعیت و تلاش در جهت تامین مواد غذایی و از طرفی زیاده خواهی گروهی در استفاده بی رویه از این منابع شاهد تحلیل و از بین رفتن این سرمایه بزرگ طبیعی بوده و هستیم.

جنگل های ضلع شرقی شهر ایلام نمونه‌ای از این منابع خدادادی است که از گذشته های دور بخاطر انبوه درختان و تنوع زیستی در خاطر و حافظه مردمان این دیار به نام «چاله سیه» ثبت و ماندگار شده است که با کمال تاسف و تاثر امروز در کنار ما، حال و روز خوشی نداشته و در برابر دیدگان همه و در بی تفاوتی مسئولان در معرض تخریب و نابودی است. و در این میان آنچه تا به امروز به جایی نرسیده و نتیجه بخش نبوده اعتراض و فریاد مستمر دوستداران و دردمندان طبیعت بوده و هست.

ورود دام به این عرصه و استفاده بی رویه دامداران از مراتع آن، تردد سهل و آسان وسایل موتوری و ماشین های شخصی به بالاترین نقطه منطقه، آزادی بی حد و حصر افراد سودجو در دست اندازی، تخریب و قطع درختان و استفاده از چوب و ذغال و دیگر ذخایر آن تهدیدی جدی برای از بین رفتن این طبیعت بکر و دیدنی شده است.

روزگاری نه چندان دور، انبوه درختان و تنوع گیاهی و جانوری این منطقه آنچنان بود که گذر رهگذر و عبور کوهنورد را سخت و افق دید هر رونده ای را به کمترین حد ممکن و جان هر شکارچی در ورود به این عرصه را ناامن و غیر ممکن می ساخت. اما امروز زیر بیخ گوش شهر و در برابر چشم مسئولان و در بی تدبیری شان (که باید به وقتش کاری می کردند و نکردند) این زنده زندگی بخش را دچار سکته مغزی و مرگ تدریجی کرده است که اگر بیش از این تعلل کنیم و نامهربان باشیم و تدبیری معقول نیاندیشیم، دیری نپاید که باید چاله ای برای چاله سیه حفر کنیم و بر جنازه اش مویه کنیم و مرثیه بخوانیم.

متاسفانه در کانون قدرت و مدیریت استان هم نه تنها اراده و ساز و کار قانونی برای حفاظت از این منابع ملی مشاهده نمی شود بلکه خود آنچنان مستاصل شده اند که خواسته و ناخواسته بستر و راه را برای دست درازی افراد سودجو و انحصارطلب به این منابع هموار و باز گذاشته به نحوی که به هر مدعی امکانی داده تا بدون ترس و واهمه ای سود خود را مطالبه و برای هر طمع کاری فرصتی ایجاد شده تا از این نمد برای خودش کلاهی بدوزد.

گواه براین مدعا سوءمدیریت و تصمیم های نادرست مدیران منابع طبیعی و محیط زیست استان در عدم پیشگیری آتش سوزی های بی شمار سال های اخیر و مهار دیر هنگام آن ها و از بین رفتن تدریجی جنگل ها و مراتع و همچنین عدم برخورد قانونی و به موقع با زمین خوران و غارتگران منابع ملی در سالیان گذشته بوده است که بارها انجمن های زیست محیطی این موضوعات را به چالش کشیده و خطرات و عواقب زیست محیطی این نوع مدیریت را گوشزد نموده که در گذر روزگار به پستوی ذهن بی تعهد مسئولان بی تفاوت رفته و بی اثر شده است.

حال روی سخن نه با مسئولان (که آب در هاون کوبیدن است) بلکه با دلسوزان طبیعت و سازمان های مردم نهاد است که تا دیر نشده و اوضاع از این بدتر نشده به نقد و بررسی موضوع پرداخته و با همراهی و همفکری هم کاری عاجل و عامل در نجات این بیمار رنجیده در حال مرگ انجام دهیم.

در همین راستا انجمن زیست محیطی «شنه پا زمین ایلام» پیشنهاد می دهد که با رایزنی با نهادهای ذیربط و امور اجتماعی استانداری و حمایت همه جانبه و پیگیری مستمر سازمان های زیست محیطی در جلسه و کمیسیونی خاص و با حضور همه انجمن ها این منطقه را به عنوان عرصه ویژه زیست محیطی و یا با کاربری اردوگاه تفریحی تحت تصدی آموزش و پرورش و یا میراث فرهنگی و گردشگری و یا هر نهاد ذیربط دیگری مصوب کرده تا با محصور و فنس کشی آن، ورود و خروج به این عرصه کنترل و مدیریت شود تا فرصت دست اندازی از غارتگران و سودجویان سلب و حاشیه امنی در راستای حفاظت بلندمدت این منطقه ایجاد گردد.

*مدیر عامل انجمن زیست محیطی شنه پا زمین ایلام