در دو ماه اخیر کادر درمانی و خدماتی در بیمارستان ها در خط اول مقابله و مبارزه با ویروس منحوس کرونا از هر چه داشته اند و در چنته شان یافت می شده مایه گذاشته اند و در کنار آنها هم سایر نهادها و خیرین و معتمدین و ... هر کدام به نوبه خود در تلاش بوده اند باری از دوش مردم و کشور بردارند و هر کاری از دست شان بر می آید برای مقابله با این ویروس انجام دهند.

در این میان اما، عده ای از سیاسیون که در آغاز موج کرونا دچار سردرگمی شده و ترجیح داده بودند برای مدتی طولانی سکوت کنند حالا آرام آرام از پنگاه های امن شان بیرون آمده اند و با ارایه آمارهای عجیب و بی اساس و گاهی با انتقاد از برخی کم کاری ها در حوزه های بهداشتی و درمانی در نقاط محروم – که البته بر حق است اما دردی مزمن است و مربوط به این روزگار نیست- می خواهند سری در میان سرها و صدایی در میان صداها داشته باشند.

کسانی که عمر سیاسی شان رو به پایان است، با اطمینان از گوشه عافیتی که برای خود در مدت منصب داری شان ساخته اند؛ حالا در ژست هایی ظاهر می شوند که چندان برازنده قدشان نیست. آنها که زمانی به جای نماینده مردم بودن دفاع های تمام قدشان از عملکرد نه چندان قابل قبول دولت در یادها ثبت شده است؛ در میانه یک بحران، به جای کمک حال نظام بهداشتی و درمانی بودن با ارایه آمارهای عجیب خستگی را بر تن زحمت کشان سلامت باقی می گذارند و از سوی دیگر اذهان جامعه را صرفا برای یک نامه که ثبت بشود در کارتابل وزیر، به بازی می گیرند. این دوستان باید بدانند اکنون و در میانه این بحران جای سیاسی بازی های معمول – که تنها کاری است که یاد گرفته اند- نیست و بهتر است اگر کاری عملی و واقعی از دست شان بر می آید انجام دهند و اگر هم نه به همان پناهگاه امن شان بر گردند وقت برای بازی با سیاست و سیاست بازی بسیار است چند صباحی مردم را به حال خودشان بگذارید لطفا.