اگر توسعه به عنوان یکی از الزمات مهم در ایران جزو الویت های اصلی و مهم است- که هست و اگر «تولید»؛ سال هاست از سوی بالاترین مقام کشور به عنوان یک «کلید واژه» مهم مطرح و به مسئولین و قوای مختلف کشور این گرا داده می شود که «تولید» مهم ترین نیاز ایران است؛ لازمه تحقق آن خواسته ها و همچنین خوب شدن حال ناخوش اقتصاد کشور؛ بازگشتن جایگاه رفیع «کار و کارگری» به عرصه فرهنگ، سیاست و اقتصاد و اجماع است.

سال هاست برخی ایده ها و انگاره ها به عرصه های مختلف عمومی کشور از سوی یک عده با منافع خاص؛ تزریق می شود، که تیشه به ریشه «فرهنگ کار مولِد» می زند و مدام در حال تضعیف «کارگران» هستند. این در حالی است که نیروی محرک توسعه در هر کشوری کارگران هستند، بماند که آموزه های اسلامی در این باره به صورت ویژه چه دستوراتی دارد.

متاسفانه در دهه های اخیر دولت به عنوان بزرگ ترین کارفرما از یک سو و همچنین یکی از شرکای اجتماعی کارگری از سوی دیگر؛ تحت تاثیر ایده های سیاست سازان و مشاوران نئولیبرال وطنی؛ خواسته و ناخواسته جامعه کارگری را تضعیف کرده است.

موضع گیری های اخیر وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی در قضیه تعیین حداقل مزد و حمایت بیش از حد این وزارتخانه از طرف کارفرمایی؛ نشانه ای بارز از این سیاست هاست که با توجه به شرایط ویژه کشور و همچنین نوع سیاستگذاری کلان در ایران؛ ضروری است دولت نسبت به اصلاح این سیاست ها به سرعت اقدام کند.

طرف کارفرمایی هم متاسفانه در سال های اخیر با وجود اینکه خوب می داند میزان تاثیرگذاری «مزد» در قیمت تمام شده نسبت به سایر هزینه های سربار بسیار اندک است، در زمان تعیین مزد مدام بر تاثیرگذاری افزایش مزد بر هزینه تمام شده، پافشاری کرده است چرا که راحت ترین کار همین است. کاهش هزینه های سربارِ تولید؛ که بر اساس برآوردها در ایران بسیار بیشتر از استاندارد بین المللی است؛ نیاز به خلاقیت، نوآوری در تولید؛ بروز رسانی ماشین آلات و ... دارد اما جلوگیری از افزایش مزد کارگران صرفا نیازمند لابی گری و چانه زنی با طرف دولت است و چون دولت هم ظاهرا حرف طرف کارفرمایی را بهتر می فهمد! نتیجه مطلوب هم معمولا حاصل می شود.

این در حالی است که وقتی کارفرمایان با «سرکوب مزدی» موجب کاهش انگیزه نیروی مولد کار می شوند و آنها را به شدت در تنگنای معیشتی قرار می دهند. در واقع در دراز مدت به خود ضربه زده اند و از سوی دیگر دولت هم نمی داند با بی توجهی صرف به مسئولیت هایش در برابر کارگران و دامن زدن به سرکوب مزدی، در واقع زمینه افزایش جذابیت برای شغل های کاذبی چون دستفروشی در متروها و ... را فراهم کرده و انگیزه «کار مولد» را نابود ساخته است. در چنین شرایطی قاعدتا نمی توان اهداف کلی و تعیین شده کشور در خصوص رسیدن به قله های تولید در عرصه های مختلف را محقق کرد.

تولید با حرف و شعار به دست نمی آید. تولید «کار» می خواهد، و کار «کارگر» پس اگر همه می خواهیم در مسیر توسعه قرار بگیریم باید تا دیر نشده «دست کارگران را ببوسیم» مراقب باشیم «زود دیر می شود......»