به گزارش خبرگزاری کردپرس، خلیل کمربیگی در این یادداشت نوشت:

"محمدعلی قاسمی"، شاعر، داستان نویس، روزنامه نگار و، و، و، و البته مدیر سابق حوزه هنری استان ایلام در نقش مدیر اداری بازنشسته شد تا در دوران جدید و فارغ از محدودیت های نقش اداری، بیشتر شاهد نمود و بروز آثار او در حوزه ادبیات، فرهنگ و اجتماع باشیم.  

به نظر می رسد مدیر شدن اهالی راستین فرهنگ و هنر و صاحبان منش نیکو، دوستداران کتاب و قلم، نه تنها فضلی برایشان محسوب نمی شود؛ بلکه در این بی سازمانی نظام اجتماعی و اداری، ممکن است پیامدهای نامیمونی نیز برایشان به دنبال داشته باشد. با این حال ورود این دست از افراد، به عرصه مدیریت اداری، می تواند فرصتی برای انجام درست تکالیف اداری و کاهش ناراستی ها و خرابی ها باشد. 

چندین سال است که در برخی از دستگاه های اجرایی فرهنگ و هنر استان ایلام (مشخصاً اداره کل فرهنگ و ارشاد و حوزه هنری)، اشخاصی نقش مدیر عالی این سازمان ها را بر عهده می گیرند که با وجود تفاوت هایی در شیوه های اجرا، از جنس همین عرصه اند. نمی دانم چه حکمتی در این امر نهفته است که مردان سیاست در این دیار، رغبت زیادی برای واگذاری نقش های مدیریتی در این دستگاه ها، به هم طایفه ای ها، یاران و نمک پرورده های خود نشان نمی دهند و اگر هم در این زمینه افرادی را سفارش کنند، لاجرم آن فرد بایستی از اهالی شناخته شده فرهنگ و هنر باشد. به نظر می رسد می توان برخی از عوامل مرتبط با این موضوع را، در مواردی چون عدم وابستگی مردان واقعی فرهنگ و هنر به صاحبان قدرت، وفاق اهالی فرهنگ در زمینه انتخاب فردی از همین قشر و سود پایین اقتصادی این دست مدیریت ها برای آنان دانست. اضافه بر این، از نشانه های این کم توجهی به ساحت فرهنگ و هنر از سوی مدیران و صاحبان نقش های صاحب نفوذ سیاسی در استانی که سالانه با افزایش نرخ خشونت علیه خود و دیگری روبروست را می توان به نبود حتی یک صندلی استاندارد سینما، یک خانه تئاتر، یک استودیو یا سالن مخصوص موسیقی، یک فرهنگسرای جامع و ... در دیاری که حدود پنج دهه پیش، از سالن سینما بهره مند بوده را دید. نماد این کم توجهی را می توان در سازه ای به نام "برج هنر" در شهر ایلام ملاحظه کرد که چندین سال است همچنان در غم اعتبار مانده و تکمیل نشده است. 

بهانه نگارش این یادداشت، تجلیل از تلاش ها و فعالیت های مردی است که او را از سال های آغازین دهه هفتاد و با راه اندازی خانه های جوان در فرمانداری ها و البته فعالیت حرفه ای در عرصه روزنامه نگاری در "هفته نامه طلیعه" می شناسم. از "محمدعلی" جوان دهه هفتاد، تا "محمدعلی" میان سال دهه 90 و البته سال های آغازین سده جدید شمسی،  فاصله ای است به درازای شور جوانی تا آرامش میان سالی. در چند سال اخیر که توفیق همکاری غیررسمی در حوزه پژوهش با او و همکاران گرانقدرش داشتم، هر دیداری با او، برایم رهاورد جدیدی داشت. سلامت نفس، دوری از ریاست طلبی و حُب جاه، برخورداری از حُریت، عدم تصرف شخصی در اموال عمومی، پاکدستی، تسلط او بر تکالیف نقشی و از همه مهمتر، دوری از دو آفت بزرگ مدیریت (ریاکاری و دروغ)، که به گواه نتایج پژوهش صورت گرفته در استان، اولین مسأله و آسیب فرهنگی این خطه است، از او شخصیت ممتازی ساخته بود که این همنشینی ها را مسرت بخش می نمود. 

"محمدعلی قاسمی" را باید ستود؛ نه به آن خاطر که چند صباحی نقش مدیریتی در مجموعه کوچک تخصصی بر عهده داشته؛ که این نقش ها گذرا و ناپایدارند، بلکه به این سبب که از اهالی نوشتن و کتاب است و آثار ارزنده ای در حوزه شعر، رمان، داستان، تاریخ شفاهی و غیره برجای گذاشته است(اغلب این آثار تحسین صاحب نظران آن حوزه را به دنبال داشته). قاسمی از فرصت بدست آمده در نقش "رییس حوزه هنری استان ایلام" در راستای تجلیل از مقام هنر و هنرمند بهره گرفته و از بانیان رسم ماندگار تکریم اهالی فرهنگ و هنر در این دیار به شمار می رود. او را از این حیث سزاوار تکریم می دانم که در زمان فعالیت در هفته نامه طلیعه، فریادگر مظلومیت ها و دردهای این دیار از خودکشی و خودسوزی تا برانگیختن بُعد ذهنی افکار عمومی نسبت به اهمیت فرهنگ و هنر بوده و در طول این سال ها به نحو شایسته ای از زبان هنر برای بیان مظلومیت ها و فداکاری های فرزندان این سامان در جنگ هشت ساله استفاده نموده است. 

وجود سرمایه های انسانی و فرهنگی چون "محمدعلی قاسمی"ها در این دیار، دارایی است که مایه فخر و مباهات است. این افراد را باید قدر دانست و بر صدر نشانید که در این زمانه سخت و در این دیار محنت کشیده، به نقش آفرینی آنها نیاز بیشتری است.