به گزارش کرد پرس؛ رئیس مرکز کردستان شناسی در یکی از از  پنل های این مراسم با بیان اینکه براساس مستنداتی که جمع آوری کردیم قدمت نمایشنامه نویسی کُردی به ۱۲۵ سال پیش بر می گردد؛ گفت:  در بین ژانرهای ادبی نمایشنامه در ایران به ویژه کردستان زیاد مورد توجه قرار نگرفته است و می توان گفت یکی از ظرفیت های گمشده ادبیات کُردی به شمار می رود. 

 امید ورزنده گفت:  یکی از تفاوت های بارز بین رمان و نمایشنامه این است که در رمان، رمان نویس اگر با دیالوگ ها نتواند اصل موضوع را برساند با قلم و توضیحات خود می تواند آگاهی لازم را به خواننده بدهد ولی در نمایشنامه تنها راه نشان دادن مطالب آن زبان و گفتگوی بین شخصیت هاست.

نوشتن کتاب راه گفتگو با جهان

صابر نیکبخت از نمایشنامه نویس های مطرح کردستانی هم در این مراسم گفت: کردها هم می خواهند در خصوص دنیای خود با جهان گفتگو کنند که یکی از راه های دستیابی به این مهم نوشتن کتاب در زمینه ها و ژانرهای مختلف است.

وی اضافه کرد: نمایشنامه کُردی را بیشتر در هویت، زمان و گفتمان بزرگی می بینم و با وجود اینکه بیش از یکصدسال از قدمت آن می گذرد ولی معتقدم در سه دهه اخیر گسترش پیدا کرده است.

نیکبخت ادامه داد: امروز اگر کتابخانه رنگین و بزرگی از نمایشنامه های کُردی نداریم به مسائل مختلفی اعم از اقتصاد، سیاست، امنیت و آرامش بر می گردد

وی بیان کرد: نمایشنامه های امروز ما بیشتر تبدیل به گزارش نویسی وقایع و رویدادها شده است و نتوانسته ایم پرسوناژ (شخص مشهور، کسی که داخل در حوادث و موضوع نمایشنامه یا داستان باشد) خلق کنیم.

این نمایشنامه نویس اضافه کرد: خلا پرسونا در داستان و سینما و نمایشنانه ما وجود دارد و متاسفانه این مشکل در نمایشنامه بال میمون هم وجود دارد.

بیان عزیزی و جمال محمدی هم از زوایای دیگری به مسائل و وضعیت نمایشنامه نویسی و سپس نقاط قوت و ضعف نمایشنامه بال میمون پرداختند.

تریفه کریمیان، نویسنده نمایشنامه کُردی بال میمون هم در این مراسم اظهار کرد : این کتاب حاوی سه نمایشنامه است که در ۲ نمایشنامه نگاهی به آثار برجسته جهانی هم چون شاه لیر داشتم.

وی با اشاره به اینکه این کتاب در ۱۱۹ صفحه به همت انتشارات گوتار منتشر شده است، افزود: اگر نمایشنامه نویس های دیگر کشورهای دنیا امروزه بیشتر در ارتباط با امور بدیهی می نویسند ما مدام به سمت بازآفرینی فاجعه ها می رویم.