به گزارش کردپرس به نقل از دیلی صباح، نشست ناتو در ویلنیوس که با عکس رئیس جمهور رجب طیب اردوغان و جو بایدن رئیس جمهور امریکا به یاد ماندنی شد، به پایان رسید.
مهمترین نتیجه این نشست، چراغ سبز ترکیه به عضویت سوئد در ناتو بود. با نگاهی به بحث ها، به نظر میرسد که "روابط با ترکیه" در روزهای آینده همچنان موضوع گفتگو خواهد بود. به این دلیل که رسانه های بین المللی عمدتا نشان می دهند که ترکیه در حال دورتر شدن از روسیه و نزدیکی بیشتر با بلوک غرب است.
به عنوان شواهدی برای حمایت از ایده جدایی ترکیه از روسیه، سکوت آنکارا در طول قیام واگنر، اجازه دادن به فرماندهان نئونازی اوکراین در ترکیه برای بازگشت به کشورهای خود بدون اطلاع روسیه، و در نهایت، تایید عضویت سوئد در ناتو پس از فنلاند ذکر شده است.
واضح است که همه این تحولات علیه مسکو است. با این حال، با توجه اظهارات کرملین و ولادیمیر پوتین، روسیه هیچ دلخوری از ترکیه ندارد و شرایط ترکیه را درک می کند

دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین گفت: "ترکیه تعهداتی نسبت به ناتو دارد و ما از این موضوع آگاه هستیم" و اشاره کرد که روسیه و ترکیه اختلافاتی دارند اما منافع مشترکی نیز دارند و افزود که مسکو می خواهد روابط خود را با آنکارا تقویت کند.
این یک باور بسیار واقع بینانه است زیرا هر دو کشور پروژه های مشترک متعددی در زمینه های تجاری، صنعتی و نظامی دارند. ترکیه یکی از معدود کشورهای بلوک غربی است که روسیه می تواند با آن در ارتباط تنگاتنگ باشد. روسیه و ترکیه همسایگان حیاتی برای اقتصاد یکدیگر هستند.از بین بردن  پل ها ارتباطی و قطع روابط عملی غیر منطقی است.

غرب و ارتباط روسیه و ترکیه 
در واقع، این رویکرد واقع بینانه روسیه نسبت به ارتباط نزدیک ترکیه با اروپا را می توان در بلوک غرب نیز مشاهده کرد. غرب چشم خود را بر عدم فعال کردن تحریم ها علیه روسیه را از جانب ترکیه یک گزینه برای صلح در آینده می بیند. غرب ترکیه را یک میانجی برای صلح با روسیه در آینده به شمار می آورد. 
این به این دلیل است که اردوغان یکی از معدود رهبرانی است که پوتین به او اعتماد دارد. بلوک غرب نمی خواهد این ارتباط ارزشمند و قابل اعتماد را از دست بدهد. دستاوردهایی مانند کریدور غلات و تبادل تاریخی زندانیان محصول سیاست های متوازن اردوغان بود که از سوی سازمان ملل مورد ستایش قرار گرفت.
با نگاهی به وضعیت موجود، به نظر نمی رسد که تغییری در موضع ترکیه وجود داشته باشد. آنکارا از ابتدا به طور مداوم موضع خود را حفظ کرده و برای حل این مناقشه تلاش کرده است. با این حال، احساس می شود که بلوک غرب، که با ترکیه به عنوان یک عضو درجه دوم در نهادهای غربی رفتار می کند و آن را به سمت اتحاد در شرق سوق می دهد، در حال تجدید نظر در موضع خود است.
باید متوجه این موضوع باشیم که  اروپا عامل اصلی دوری ترکیه با خود در چند ساله گذشته بوده است، هر چند پس از آغاز جنگ در اوکراین سیاست های اروپا پیگیری نزدیکی هر چه بیشتر با ترکیه بوده است.
چه کسی بود که ترکیه را به طور غیرقانونی از پروژه F-35 خارج کرد، با وجود اینکه یکی از اعضای موسس ناتو بود و از مهمترین مرز جنوب شرقی آن محافظت میکرد؟ 

چه کسی مدرن سازی F-16 های ترکیه را خطرناک می داند؟
چه کسانی رسما به پ.ک.ک و گروه های وابسته با ان در سوریه، مانند YPG که مسئول مرگ بیش از 40 هزار نفر در ترکیه هستند سلاح داده است؟ چه کسانی بودند که به سربازان وابسته به گروه تروریستی گولنیست (FETÖ) که مسئول مرگ ۲۵۱ نفر بودند، اجازه داد تا به پایگاههای ناتو پناه ببرند؟ در عین حال که از استرداد آنها به ترکیه خودداری کردند.
لازم به ذکر نیست که رئیس جمهور ایالات متحده، که اکنون از آنکارا برای حمایت از عضویت سوئد در ناتو  پافشاری می کند، حتی در مورد برکناری رئیس جمهور ترکیه قبل از به قدرت رسیدن صحبت می کرد.

به نظر می رسد که انها این واقعیت را که اردوغان برای 5 سال دیگر در راس قدرت است، پذیرفته اند، کسی که  نتوانستند برکنارش کنند. ترکیه در آینده جهان نقشی بسزا خواهد داشت و همه کشورها این را می دانند.  بنابراین، به نظر می رسد که انها نیاز به انجام حداقل مسئولیت های خود را در قبال ترکیه درک کرده اند.
این یک شروع امیدوار کننده است.