به گزارش کردپرس، شکی نیست که سوری ها – به ویژه آنهایی که در شمال این کشور هستند – انتخابات اخیر ترکیه را مانند شهروندان ترکیه با دقت دنبال کرده و مشتاقانه منتظر نتیجه آن بودند. سرنوشت شمال سوریه از بسیاری جهات، با رویکرد انتخاباتی و سیاسی ترکیه مرتبط است. اکنون که مشخص شده که رجب طیب اردوغان در قدرت باقی خواهد ماند، شهروندان سوریه تلاش می کنند دریابند که در آینده چه کاری انجام دهند و یا شرایط تعامل با آنکارا در سال های آینده چه نغییری خواهد کرد. رهبران اداره خودگردان کردی و حامیان آن با نگرانی اتفاقات را دنبال کرده و به دنبال ایجاد اطمینان خاطر هستند. در نهایت، لازم است که سایر طرف‌های ذینفع مانند ایالات متحده، گفتگو بین این طرف‌ها را تسهیل کنند و ضمن تنش زدایی زمینه ایجاد درگیری نظامی مجدد میان این دو را از بین ببرند.

ترکیه از سال 2016 چند عملیات زمینی پی درپی را برای بیرون راندن نیروهای کرد از مناطق مرزی در شمال سوریه انجام داده است. اردوغان تهدید کرده که عملیات تهاجمی بیشتری انجام می دهد. با این که نیروهای سوریه دموکراتیک (SDF) تحت حمایت ایالات متحده کارزار نظامی را برای بیرون راندن جنگجویان داعش از خاک سوریه در سال 2019 رهبری کردند اما آنکارا یگان‌های مدافع خلق یا (YPG) به عنوان ستون و بدنه اصلی نیروهای دموکراتیک سوریه را بخشی از حزب کارگران کردستان  ترکیه یا پ.ک.ک می‌داند که آن را به عنوان یک گروه تروریستی معرفی کرده است. ترکیه از دهه 1980 درگیر درگیری مسلحانه با پ.ک.ک بوده زیرا این گروه به دنبال دستیابی به ایجاد کیان خودگردان برای کردها در جنوب شرقی ترکیه بوده است.

نیروهای دموکراتیک سوریه متوجه شده‌اند که پیروزی اردوغان نشانه عدم تغییر در وضعیت موجود و ادامه فشار و تهدیدهای موجود در پنج سال آینده است. نیروهای SDF برای اثبات این امر به اشغال عفرین تا رأس العین سوریه از سوی ترکیه و تلاش برای تصرف تل رفعت و کوبانی (عین العرب) و حملات مداوم هواپیماهای بدون سرنشین به مردم اشاره می کنند.

اما اکنون بیم آن می رود که سیاستهای داخلی ترکیه بازتاب های بیرونی نیز داشته باشد. حزب کردگرای دموکراتیک خلق های ترکیه یا HDP به عنوان بخشی از حزب چپ سبز (YSP) که از کمال قلیچداراوغلو، نامزد مخالفان حمایت می کرد، در انتخابات ترکیه شرکت کرد. مردم ساکن در شرق فرات از این نگران هستند که ترکیه با حمله به منطقه خودگردان کردی در شمال شرق سوریه، بخواهد از حزب کردگرای دموکراتیک خلقها انتقام بگیرد. ترکیه همچنان مدعی پیوند HDP و حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) در سوریه با پ‌ک‌ک است که این لفاظی‌های ترس از مجازات احتمالی دسته‌جمعی در سوریه را برانگیخته است.

نیروهای دموکراتیک سوریه نگران است که آنکارا حملات هوایی علیه پست های ایست های بازرسی نظامی این نیروها را تشدید کند یا عملیات نظامی دیگری را در مناطق آسیب پذیر در فاصله دورتر از پایگاه نیروهای SDF در قامشلو، مانند تل رفعت و مناغ انجام دهد. همچنین انتظار می رود ترکیه فشار بیشتری بر واشنگتن برای کاهش حمایت از نیروهای دموکراتیک سوریه و دولت خودگردان اعمال کند. این ظن نیز وجود دارد که ترکیه محاصره اقتصادی در شمال شرق سوریه را تشدید کند و برای تضعیف اداره خودگردان کردی به روس ها و دمشق نزدیک شود.

نگرشها در شمال غرب سوریه نیز تحت تأثیر نتایج انتخابات ترکیه قرار دارد. ارتباط با ترکیه و اردوغان در کانتون شهبا، عفرین و تل ابیض در مقایسه با اطراف ادلب که مخالفان سنی وابسته به ترکیه نفس راحتی کشیده اند، متفاوت است. مخالفان سوریه از به قدرت رسیدن قلیچداراوغلو در ترکیه به ویژه از زمانی که او قصد خود را برای بازگرداندن پناهجویان سوری و برقراری روابط مستقیم با بشار اسد ابراز کرد، بیم داشتند. اما از نظر بسیاری، نزدیکی میان آنکارا و دمشق با میانجیگری روسیه تنها یک اتحاد تاکتیکی بود که به تلاش اردوغان برای کسب آرای بیشتر از طریق نشان دادن علاقه به مسئله سوریه و حل بحران پناهجویان ارتباط داشت.

بسیاری از گروه‌های مخالف بر این باورند که عادی‌سازی روابط اردوغان با بشار اسد و تحویل مناطق تحت اشغال ترکیه به دمشق در حال حاضر تقریبا غیرممکن است اما ممکن است مبادلات جدید بین مناطق تحت کنترل هر دو طرف در منطقه مجاور عفرین از جمله بخش اعظم ادلب انجام شود. با این حال، سیاست های ترکیه ممکن است بر این منطقه نیز تأثیر بگذارد زیرا گروههای ملی‌گرای ترکیه که اکنون در پارلمان و دولت ترکیه حضور دارند، در استفاده از افراط‌گرایان مستقر در برخی مناطق تردید نخواهند کرد ولو این که به ضرر اپوزیسیون طرفدار ترکیه یا منفعت واشنگتن تمام شود.

نیروهای دموکراتیک سوریه در حال حاضر به ادامه حضور واشنگتن و ائتلاف بین‌المللی در شرق فرات چشم دوخته‌اند و در مواقع خطر بیش از حمایت نمادین انتظار کمک دارند. در غیر این صورت، ممکن است شرکای واشنگتن به دنبال جایگزین های دیگری به جای آمریکا، برای نجات یافتن از تجاوز اردوغان در پنج سال آینده باشند. این امر می تواند آنها را در برابر اقدامات روسیه و برخی کشورها که به دنبال هدف قرار دادن واشنگتن و ائتلاف بین المللی در سوریه هستند هستند، آسیب پذیر کند. برای جلوگیری از بروز چنین شکاف بزرگی و ارسال پیامی اطمینان بخش به مردم این منطقه جنگ زده، باید اقدامات زیر انجام شود:

اول، باید برای از سرگیری مذاکرات بین PKK و ترکیه تلاش شود. اقلیم کردستان عراق به دلیل اهمیتی که در امور کردها دارد و روابط خوبش با ذینفعان این گفتگوها، می تواند نقطه ورود برای آغاز مذاکرات باشد.

دوم، میانجیگری باید با هدف تقویت ارتباط بین نیروهای دموکراتیک سوریه و اداره خودگردان از یک سو و نیروهای مخالف سوری طرفدار ترکیه از سوی دیگر انجام شود. ایجاد خط ارتباطی کاربردی برای حل تنش ها و ایجاد زمینه برای پیگیری منافع متقابل ضروری خواهد بود.

سوم، باید تمرکز بیشتری بر تعامل مستقیم با روسیه برای تحت تاثیر قرار دادن دولت دمشق وجود داشته باشد تا دولت دمشق را برای رسیدن به توافق با منطقه شرق فرات و دستیابی به یک توافق قانونی پایدار برای آن منطقه تحت فشار قرار دهد. مشوق های انجام این کار می تواند شامل کاهش تحریم های اقتصادی علیه دمشق برای تشویق به اقدام عملی از سوی دولت این کشور باشد.

چهارم، ائتلاف بین المللی باید در امتداد مرز شمال شرقی سوریه با ترکیه، پست های بازرسی نظامی ایجاد کند حتی اگر این پست‌های بازرسی فقط نمادین باشند. ایجاد این پستها به مردم منطقه اطمینان می‌دهند که دیگر مورد خیانت قرار نخواهند گرفت و نیروهای بازدارنده در برابر هرگونه تهدید مجدد ترکیه حضور دارند.

پنجم، باید اداره خودگردان کردی را تشویق کرد اقتصاد، حکمرانی، اصول دموکراتیک و کثرت گرایی را تقویت کند. همچنین باید آن را وادار کرد از درگیر شدن در هر نوع حمله ای که به ترکیه بهانه ای برای انجام فعالیت های خطرناک در این منطقه را بدهد، خودداری کند.

منبع: اندیشکده واشنگتن برای خاورمیانه