اما اکنون پس از عملیات توفان اقصی به نظر می رسد این نظرگاه اسرائیل تغییر کرده است.
چالش اصلی اسرائیل برای عملیات زمینی در غزه و تصرف احتمالی آن، فقط مقاومت جنگجویان حماس و شبکەی پیچ در پیچ تونل های آن موسوم بە مترو غزه نیست.
بلکه مردم آن است. جمعیتی دومیلیون و دویست هزار نفری که از سویی کار و شغل و نان و آذوقه می خواهند و از سوی دیگر در جهت گیری های ضد اسرائیلی مصمم هستند.
علاوه بر بار طاقت فرسای اقتصادی موضوع، رویش هسته های جدید ضد اشغال و وفادار به حماس نیز دور از ذهن نیست.
از این رو ضرب الاجل کوتاه مدت اسرائیل برای جابجایی نصف این جمعیت از شمال غزه به جنوب آن صرفا نمی تواند یک تاکتیک جنگی باشد. 
بلکه علاوه بر آن تمهیدی سیاسی در راستای " راه حل نهایی " مسالەی غزه است.
پیش از این اسرائیل به تلویح و تصریح از مصر خواسته بود که با اسکان غزەایها در صحرای سینا موافقت کند.
درخواستی که با مخالفت قاطعانەی مصر مواجه شد. کار به جایی رسید که پرزیدنت سیسی در کنار شماری دیگر از مقامات عرب، سرزمین را آرمان اعراب خواند و از فلسطینی ها خواست به هیچ وجه تن به یک آوارگی جدید ندهند.
این موضع با استقبال مقامات حماس هم مواجه شد.
نزذیک ترین نمونەی الهام بخش برای مقامات اسرائیل، توفیق دولت آذربایجان در تخلیەی کامل قرەباغ از جمعیت ارمنی آن است.
در جنگ های اخیر باکو و ایروان آذربایجان با حمایت بی چون و چرای اسرائیل به پیروزی قاطعی دست یافت، رژیم علیف ترجیح داد با اخراج نظام مند و برنامه ریزی شدەی اهالی ارمنی آن و پاکسازی کامل آن برای همیشه از شر مسالەی قرەباغ خلاص شود.
هرچند خروج ارمنی ها از خانەی آبا و اجدادی خود ظاهرا داوطلبانه صورت گرفت، اما اکنون سازمان های بین المللی دولتمردان باکو را به برنامه ریزی قبلی آن از طریق حمله و محاصرەی اقتصادی آن متهم می کنند.
ظاهرا اسرائیل در پی تکرار تجربەی متحد قفقازی خویش است. امری که با مخالفت سرسختانەی مصر تحقق آن دشوار است.
مضاف بر آن فلسطینی ها مانند ارمنی ها " بی کس و کار " نیستند و دهها دولت اسلامی و عربی از آنان پشتیبانی می کنند.

پی نوشت: "راه حل نهایی" اصطلاحی است که از سوی آلمان نازی برای تصفیەی نهایی یهودیان و اصطلاحا چارەجویی نهایی مسالەی یهود در اروپا بکار می رفت.