کردپرس- کارشناس که هیچ، یک شهروند ناآگاه به مباحث ترافیکی و حمل و نقل هم به خوبی می تواند تایید کند که ترافیک جاده های کردستان را نمی توان با وضعیت فعلی مدیریت کرد.

کریدور شمال- جنوب قرار بود حداقل بخشی از این درد را تسکین دهد که آن هم به صورت لاکپشتی در استان در حال اجراست. هر از گاهی قطعه ای کوچک دوبانده می شود و با تبلیغاتی فراوان قیچی زنی. اما بیش از آنکه این قطعات از هم گسیخته بتواند دردی از این مشکل دوا کند خود به نقطه ای پر خطر در انتهای خود بدل می شود.

قرار گرفتن استان در مسیر ترانزیتی، وجود گمرک باشماق مریوان و مرز سیرانبند بانه، توریستی بودن استان، قرار گرفتن در مسیر مواصلاتی چند استان مهم کشور، تراکم بالای جمعیتی غرب و شمال غرب، وضعیت آب و هوایی، باربری از بانه به سایر نقاط کشور و چندین و چند شاخص دیگر همگی باعث شده ترافیک در جاده های استان کردستان بیشتر از  میانگین کشوری باشد. اما وقتی نگاهی به وضعیت جاده های آن بیندازیم بدون اینکه زحمت کار کارشناسی هم به خودمان بدهیم روشن می شود که این میزان تردد که هیچ؛ ظرفیت مدیریت و پذیرش نصف آن هم در استان به صورت استاندارد وجود ندارد.

استان کردستان حتی یک متر آزادراه هم ندارد. بر اساس آخرین آمار موجود و بروز شده از هزا و 900 کیلومتر راه اصلی در استان کردستان تنها 320 کیلومتر آن بزرگراه است که البته منظور از آن مسیرهای دو بانده ای است که عموما از کیفیت مناسب برخوردار نیست. در این سال ها مدام وعده های خوش آب و رنگ داده شده است اما اکنون بیش از دو دهه است که مسیر ایران خواه- زرینه که در واقع مسیر مهم مواصلاتی و جمع کننده بزرگ بخش مهمی از ترافیک برون شهری به استان و برای خروج از استان به سمت تهران- همدان- کرمانشاه است بدون داشتن کوچک ترین موقعیت توپوگرافی بغرنج، در یک بلاتکلیفی محض رها شده است.

مسیری که در ماه حداقل سه تصادف مرگ بار را در آن شاهد هستیم. همین وضعیت را مسیر ظفر آباد به دیواندره دارد که متصل به مسیر پیش گفته است. از سنندج به سمت کامیاران هم با چنین وضعیتی روبر هستیم و اینها تنها نمونه های کوچکی است از بی سامانی وضعیت جاده های استان که در ادبیات سیاسی رایج به قتلگاه شهره شده است.

به نظر نمی رسد از دست مسئولان و برنامه ریزان استانی برای رفع این مشکل مهم کاری بیاید، آنها فعلا مشغول قطعه بندی و افتتاح رو گذر و زیرگذرهای عجیب هستند، اما آیا نمی توان از آنها انتظار داشت که حداقل اعلام وضعیت بحرانی کنند. شاید اگر با اعلام این وضعیت از مرکز بخواهند چاره جویی انجام شود دل کسی به حال این مردم مرحوم سوخت. این هم راهی است بالاخره.