به گزارش کرد پرس، مسعود بیننده در جمع خبرنگاران کردستان، گفت: پژوهشکده کردستان شناسی دانشگاه کردستان در نظر دارد در راستای ایفای نقش مسئولیت اجتماعی خود و همچنین ایجاد بستری برای شکل گیری و تقویت گفتمان علمی درباره شاعران و شخصیت های فرهنگی مناطق مختلف کردستان در ذیل عنوان سلسله رویدادهای معنوی ایران، همایش ملی میرزا احمد داواشی شاعر نامی منطقه غرب کشور را نوزدهم اردیبهشت سال جاری در دانشگاه کردستان برگزار کند.

وی اظهار کرد: از ۴۲ مقاله رسیده به دبیرخانه همایش میرزا احمد داواشی ۳۱ مقاله جهت ارائه به صورت سخنرانی پذیرفته شده و چهار مقاله نیز به صورت پوستر ارائه خواهد شد.

مدیر پژوهشی مطالعات تاریخ و فرهنگ پژوهشکده کردستان شناسی دانشگاه کردستان افزود: در این همایش دو سخنرانی اصلی و ۱۰ پانل تخصصی در طی برنامه های همایش اجرا می شود.

بیننده با اشاره به زندگی ادبی پربار این شاعر نامی، ادامه داد: میرزا احمد داواشی (۱۳۵۹-۱۲۷۹ ه.ش) شاعر شیرین سخن، نکته سنج، زیباسرا، زیبابین و فصیح واژه است که اشعارش را به زبان کردی و در قالب گویش های گورانی - هورامی و سورانی – جافی سروده است.

وی درباره دیگر خصیصه ادبی اشعار این شاعر نامی، بیان کرد: میرزا احمد که جزو آخرین اعضای نسل شاعران گوران سرای کردستان ایران است در شهر روانسر از توابع استان کرمانشاه چشم به جهان گشوده و قریحه شاعرانگی و استعداد بداهه گویش در گستره ی جغرافیای فرهنگی این منطقه که طبیعت بکر و زیبای اورامانات، پاوه و جوانرود را شامل می شود رشد و نمو یافته است.

دبیر علمی همایش میرزا احمد داواشی یادآور شد: میرزا احمد که به لقب داواشی معروف است در ذیل اشعارش معمولاً به همان نام خودش یعنی احمد که یکی از نام های مبارک پیامبر اسلام (ص) است خود را ندای شاعرانه زده و ختم اشعارش را با بستار زیبای پیامی عمیق و گوهروار می آراید، چنین است که لقب داواشی در افواه عامه شهرت دارد و نام احمد همان لقب شعری اوست.

بیننده گفت: بدون شک برگزاری چنین همایش هایی فرصتی خواهد بود که از طریق آن شاعران و شخصیت های ادبی و فرهنگی ایران در منطقه کردستان معرفی شده و زمینه مناسبی برای تولید متون علمی در مورد آنها و همچنین بستری برای انتشار این یافته های علمی و پژوهشی فراهم شود.

وی اظهار کرد: این دست از شاعران اگرچه در گستره ی وسیع تر زبان ها و فرهنگ های دیگر کمتر شناخته شده هستند، اما صدای زیست جهان واقعی عامه مردم بوده و زبان گویای جامعه و فرهنگ ما به شمار می آیند.