آریا مام عبدالله، ملی‌پوش مهابادی در رشته ژیمناستیک، با برتری نسبت به رقیبانش مدال طلای مسابقات آسیایی را بر گردن آویخت و قهرمان مسابقات شد مام عبدالله به عنوان کاپیتان تیم ملی کشورمان عازم مسابقات آسیایی ژیمناستیک ترامپولین شده بود، همچنین ناصر هشیاری، مربی و داور  مهابادی که مربیگری تیم ملی را در اردوهای آماده سازی بر عهده داشتند ، به عنوان اولین داور ایرانی در تاریخ ژیمناستیک ترامپولین کشور در مسابقات آسیایی هنگ کنگ داوری کرد.

اردیبهشت ماه طوفانی برای یک ورزشکار. بله آریا مام عبدالله آریایی که در سرزمین آریایی غریبانه، در برابر خشم باد با طوفان نبرد کرد و طوفان را درنوردید. چرا خشم باد؟

ورزش در ایران  جایگاهی متفاوتر از کل جهان دارد به خصوص ورزش حرفه‌ای آنچنان که باید و شاید باشد، شایستگی و جایگاهی پیدا نکردە است.

در برهه‌ای از زمان، مام عبدالله، قهرمان آسیا شد که امیدها در میان جامعه ورزشی کشور کم رنگتر از هر زمانی است. با فلاش بکی به گذشته می توان دید بیشتر قهرمان رشته‌های گوناگون ورزشی ایران یا مهاجرت کرده‌اند یا با وضعیت اسفناکی در حال زیست هستند.

استرس های که ورزشکاران با آن دست و پنجه نرم می‌کند کم نیستند. چگونگی اعزام چه در سطح کشوری و بین‌المللی ‌خصوص  رده سنی جوانان و امید با چالش های فراوانی روبه رواست. وضعیت نظام وظیفه، پاسپورت و بروکراسی های نامتعارف اداری، عدم امنیت مالی و شغلی.... معضل لاینحل هر ورزشکار حرفه‌ای و قهرمان است.

 وعده و وعیدهای مدیران نا ورزشی و ساده انگاری  و بی توجهی متولیان امر به این مسائل سبب مشکلاتی چند برای ورزشکاران حرفه ای شده است. به جرات می توان گفت برخی از این مدیران در طول عمرشان در بیست و چهار ساعت یک دقیقه هم ورزش نکرده  و با مقوله ورزش و ورزشکار ناآشنا هستند اما مدعی وصاحب نظر شده اند.

مام عبدالله ها، از خود مایه می‌گذارند، اما عکس گرفتن ها شادی و شعف ها، ژست گرفتن ها در قابهای هالیوودی ازآن مدیران متولی و وزارتی در سطوح مختلف مدیریتی می شود که همان ورزشکار را که برای حمایت از خود و ورزش حرفه‌ای به آنها مراجعه کرده بود، نا امید وسرخورد کرده و مورد بی مهری قرار دادند، اما امروز پهلو به پهلو در حال نمایش تبلیغاتی هستند.

امیدوارم این یاداشت حداقل تلنگری باشد برای متولیان امر در ورزش استان و شهرستان.