به گزارش خبرنگار کردپرس، «با چه رویه ای می توان بهترین گزارشگرانی را که تاکنون کار کرده اند، جست و یافت؟ اگر معیارهای شخصی خودم را در نظر می گرفتم، کار چندان دشوار نبود. چنین اگر بود، ناچار بهترین ها، شمار کمی را شامل می شد. این معیار کار را دشوار می کرد. اگر قرار بود ۴۰ گزارشگر برتر را برگزید، وضع فرق می کرد و فهرستی از انواع گزارشگران موفق را در این فهرست می شد گنجانید. اما اگر قرار باشد تعداد محدود باشد، چه؟ شاید به نظر ساده تر آید. حالا چرا ۱۳ گزارشگر برتر؟ چون این رقم، شامل کسانی می شود که در نظر من شایسته احراز مقیاسی از گزارشگری هستند که بتوان در مقام روزنامه نگار مؤلف از آنان یاد کرد». این مقدمه ای است از «دیوید رندال» روزنامه نگار برجسته اهل انگلستان در کتاب «گزارشگران بزرگ» با ترجمه «علی اکبر قاضی زاده» از انتشارات همشهری.

«رندال» روزنامه نگاری است که بیشتر در حوزه های اجتماعی و شهری گزارشگری کرده و همچنین به کار نویسندگی در مورد روزنامه نگاری هم مشغول است. از او کتاب دیگری با عنوان «روزنامه نگار جهانی» هم منتشر شده که آن را هم «قاضی زاده» ترجمه کرده است.

«رندال» علت اصلی تدوین این کتاب را در ادای احترام به نسلی از برترین گزارشگران جهان می داند. «سال ها دوست داشتم به نسلی از برترین گزارشگران ادای احترام کنم. گزارشگرانی که در نظر من والاترین مضمون ها را در صفحه های مطبوعات پدید آورده اند. بدون این گزارشگران، روزنامه ها و جامعه جز از راه حدس و گمان، تعبیر و تفسیر شخصی یا شایعه ها به چند و چون پدیده های اطراف خود دسترسی نداشتند. گزارشگران شکارگران و گردآوران نکته ها هستند. آنان در پی کشف اطلاعات نو تلاش می کنند».

کتاب «گزارشگران بزرگ» به معرفی ۱۳ گزارشگر بزرگ دنیای روزنامه نگاری پرداخته است. گزارشگرانی که مسیر روزنامه نگاری هرکدام از آنان کلاس درسی است برای تمامی روزنامه نگاران و اهالی رسانه.

در این کتاب می توان با گزارشگرانی همانند «ویلیام هاوارد راسل؛ بنیانگذار گزارش جنگی»، «اِدنا بوچانن؛ بهترین گزارشگر جنایی»، «اِی. جِی. لایب لینگ؛ گزارشگر همیشه شوخ طب»، «جرج سلدِس؛ گزارشگری که سرافرازی و قدرت را برانگیخت و بیدار کرد»، «نلی بلی؛ بهترین گزارشگر افشاکننده در تاریخ روزنامه نگاری»، «ریچارد هاردینگ دیویس؛ گزارشگری که در توصیف دستی بسیار قوی داشت»، «جی. ای. مک گاهان؛ زمینه ساز بهترین قطعه گزارشی در تمام دوران»، «جیمز کامرون؛ یک نمونه کامل از گزارشگر خارجی»، «فلوید گیبونز؛ نمونه ای پیشتاز از پیگیری موضوع»، «هی یو مک ایلوانی؛ گزارشگر توانایی که واژه را در خدمت خبر چاپی قرار داد»، «ارنست تیلور پایل؛ گزارشگری که هرگز سلیقه مخاطبان را از یاد نبرد»، «آن لِس لی؛ باذوق ترین گزارشگر روزنامه» و «مِیر برگر؛ گزارشگر گزارشگران» آشنا شد. کسانی که خط به خط زندگی روزنامه نگاری آنان نشان می دهد تا چه حد نسبت به رسالت و وظیفه خود متعهد و وفادار بوده اند.

«گزارشگران بزرگ» کتابی است که هر روزنامه نگاری باید آن را بخواند تا بشناسد بزرگانی را که با حرفه روزنامه نگاری چه دستاوردهایی برای جهانیان ارمغان آورده اند. /