نمای اول

یکشنبه ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ است، هوای تهران خنک و بهاری است و به نسبتی که همیشه اعلام میشد آلوده است، امروز چندان اینگونه نیست یا اینکه من اینطور به چشمم آمد.

از نماز صبح تا طلوع سپیده که به طرف محل برگزاری آیین اختتامیه برگزاری جام رسانه ای امید راه افتادیم، سرمای هنگامه ی صبح رو به خنکی می رفت، در میانه راه به برندگان جشنواره ای که ۷۰۰ خبرنگار خارجی و ایرانی از ۳۱ استان کشور و ۵۰ خبرنگار بین المللی از ۱۷ کشور در آن حضور دارند می اندیشیدم، یعنی می شد در این رقابت بسیار فشرده اسم استان ما نیز در بین نفرات برگزیده جشنواره باشد؟ خیلی زحمت کشیده بودیم، دو شب می شد خواب نداشتیم، این مهم نبود که بین تیم های شرکت کننده از طرف استان ایلام کدام یک انتخاب می‌شود، بلکه فقط انتخاب ایلام بود که برایم حائز اهمیت بود و مهم بود که در لیست استان‌های برتر قرار بگیرد، این که ما هیچ امکاناتی نداشتیم و با دست خالی با استانهای بزرگی چون تهران، اصفهان، کرمان، تبریز و خیلی از تیم های قدرتمند، رقابت می کردیم، درست! اما مصمم بودیم و امیدوار، صبور و پر تلاش، به مانند بلوط های زاگرس که در هر شرایطی مانند سیلاب‌های سهمگین و طوفان های بزرگ، همچنان مقاوم و شکوهمند و صبورانه و راست قامت ایستاده اند.

البته که با شرکت در جشنواره ای که نامش امید است، نباید ناامید بود، بعد از نیم ساعت به سالن مرکزی برگزاری جشنواره رسیدیم، لبریز از بیم و امید، و امید، امید و امید…..

نمای دوم

از همان آغاز ورود به سالن برگزاری جشنواره جام امید، خبرنگارانی پیش تر از استانهای مختلف کشور خود را به تهران رسانده بودند، چهره های جوان و مصمم با امکاناتی تمام و کامل، به سرعت خبر نویسی آغاز شد، هر کسی هر چه در توان داشت، ارائه می داد، هر مسئولی که بالای سن می رفت، در مدت نیم ساعت عملکرد خود را ارائه می داد و بعد از آن جای خود را به نفر بعدی میداد، اوضاع به همین منوال ادامه داشت و زمان به سرعت می گذشت، آنقدر غرق در یادداشت برداری و تایپ و تهیه گزارش نوشتن شده بودم که نفهمیدم ظهر شده و هنگام صلاه، بعد از نماز و نهار دوباره به سالن برگشتیم و دوباره مدیران به سرعت عملکرد خود را بازگو می کردند و ما هم باید به همان سرعت گزارش های خبری و مطبوعاتی را آماده می کردیم و در رسانه ها منتشر میکردیم، در این حین زمان تنها چیزی بود که برای ما مفهومی نداشت، فقط مشغول کارمان بودیم و به چیزی به جز خبر نویسی فکر نمی کردیم، شب شد و نزدیکای ۱۹ شب بود که پایان روز اول جشنواره اعلام شد، انگشتانم بی رمق شده بودند، هیچ توانی برای کمک به من برای غذا خوردن و کارهای دیگرم نداشتند. مچ دستم درد داشت، اما علاقه به کار است که این مسائل را بی اهمیت می کند و خستگی بی معنا می شود. کارم را دوست دارم، هیچ کدام از این مسائل برایم مهم نبود، استراحتی در کار نبود و تا ۲ بامداد مشغول بودیم.

بعد از آن هم فکر کردن به فردا خواب را از چشمانم ربوده بود، فکر اینکه باید فردا عالی تر از دیروز باشم، برای ایلام، برای اینکه نام استان در ردیف کسب عناوین برتر باشد، ساعت را که نگاه می کنم هنگام اذان صبح است و دوباره باید آماده شویم برای یک روز پر کار دیگر و یک رقابت تنگاتنگ.

نمای سوم

صبح روز دوم است، ساعت ۵ صبح به طرف محل برگزاری جشنواره به راه می افتیم، در میانه راه متوجه شدم که یکی از همراهانم به خواب رفته، و گویا همان لحظه تنها فرصت برای چُرتی کوتاه بود.

خبرنگاران استانهای دیگر با تمام امکاناتشان و با نهایت سرعت مشغول کار بودند، امکانات ما در مقایسه با آنها قابل مقایسه نبود در واقع ما با دست خالی و فقط با اتکا به تلاش و پشتکار خودمان بود که شروع به کار کردیم و تنها ابزار خبرنگاری مان گوشی‌هایمان بود و البته که خدا همیشه با ماست، هر چه زمان می گذشت رقابت ها بیشتر می‌شد و من با امکاناتی که استانهای دیگر و مخصوصا کلان شهرهایی مانند اصفهان و آذر بایجان داشتند،کمی ناامید شدم اما ما ۱۴ نفر بودیم از بهترین ها در کار خود و با داشتن بیشترین مهارت و تجربه ، ما برگزیدگان مرحله استانی بودیم، اما اینجا رقیب ها قَدر بودند، با همه امکاناتشان آمده بودند، از همه مهمتر رسانه های داخل استانشان و همکارانشان آنها را یاری می دادند، هر استانی که آمده بود برای جشنواره، انگار تمام رسانه های آن استان آمده بود، از بس همکاری ها منسجم بود و هوای هم را داشتند، ولی ما فقط ۱۴ نفر بودیم و البته لطف خدای بیکران هم همراهمان بود.

نزدیکای ظهر پایان رقابت را اعلام کردند، سردار سلامی آخرین سخنران جشنواره جام امید بود و برندگان هم جایزه را از دست ایشان می گرفتند، بعد از حواشی، نوبت اعلام برندگان رسید، استان اول خوزستان بود، خوزستان بزرگ با تمام توان آمده بود و مقام اول هم حقش بود، مقام دوم رسید به استان اصفهان که انگار مقام دوم انتظارشان را می کشید و واقعا هم شایسته این مقام بودند، و مقام سوم، مجری مکث کرد، مقام سوم می رسد به … دل توی دلمان نبود، کاش به بچه های ایلام برسد، مقام سوم اختصاص دارد به گروه خبری…. استان ایلام

آن لحظه نمی دانستم بخندم یا گریه کنم، وسط ابرها بودم، همه گروه ها باورشان نمیشد، دست های خالیمان درد می کرد، چشمان بی خوابمان می درخشید، همدیگر را در آغوش کشیدیم، چقدر دلچسب بود این موفقیت و این مقام سوم.

با وجود همه کاستی ها و بی مهری ها، چه روزی بود آن روز، هیچ وقت شیرینی آن روز از زیر دندان مزه خاطراتم محو نمی شود.

نمای چهارم

با کلی خاطرات تلخ و شیرین و کسب مقام سوم کشوری در جشنواره جام امید، پایتخت را به مقصد ایلام ترک می کنیم، جاده بود و صدای شادی و خنده ما از این برد شیرین، چند ساعتی از مسیر را پیموده ایم، نزدیکای عصر بود و ما همچنان در مسیر ایلام_ تهران، ناگهان خبری شوک آور پخش شد، بالگرد حامل رئیس جمهور فرود سخت داشته و هیچ خبری از کاروان رئیس جمهوری نیست، خبرهای مربوط به جام امید کم کم در میانه راه گم شد و ما خدا خدا می کردیم که رئیس جمهور و همراهان ایشان در سلامت باشند، در تمام مسیر هیچ کس دیگر حرفی نزد، همه ناراحت و مغموم، که چه می شود، آیا کاروان رئیس جمهوری سالم و سلامت بر می گردند، اندوهگین به ایلام رسیدیم و فردا صبح خبر تلخ شهادت آیت الله رئیسی و همراهان عزیز ایشان تایید شد و خبرهای موفقیت در جام امیدی که با تلاش فراوان کسب کرده بودیم در میان این اندوه بزرگ و اتفاقات بعد از آن، گم شد.

نمای آخر (روز خبرنگار)

امروز پنج شنبه ۱۸ مرداد ۴۰۳ و قرار است جشن روز خبرنگار ساعت ۱۰ صبح در دانشگاه ایلام برگزار شود، در مهلت مقرر و در سالن ایت الله حیدری دانشگاه ایلام خبرنگاران جمع می شوند، این جشن به همت خانه مطبوعات استان و سازمان بسیج رسانه استان ایلام برگزار شده، از همان آغاز مراسم، مجری اعلام می کند که از برگزیرگان جام امید در پایتخت تقدیر می شود و این حرف همانا و خوشحالی برگزیدگان همانا، و چه روزی بهتر از روز خبرنگار برای تقدیر از این جام آورندگان،بعد چند اجرا، نوبت به تریبون آزاد می رسد، تریبونی برای درد دل های اصحاب رسانه و به رسم هر سال، دو نفر از برگزیدگان جام امید در تریبون آزاد از گله مندی های خود از مسئولین ارشد استان، نسبت به کم اهمیت دانستن جام امید و عدم تقدیر از برگزیدگان، صحبت کردند و از رنج هایی که در این راه متحمل شدند و کسی را قدر دان نیافتند، آزرده بودند.

حالا کم کم جام امید از دل هیاهوی روزگار سر برآورده و رنج های آن‌ ۱۴ نفر در هفته خبر نگار دیده می شود، در ادامه برنامه علاوه بر تقدیر از ۱۴ نفر برگزیده جام، محمد علینظری رئیس سازمان بسیج رسانه به خوبی زحمات و تلاش های این گروه از خبرنگاران برگزیده را توضیح داد و گفت: نباید این مقام فاخر و ارزشمند کم اهمیت جلو داده شود و نقش مهم آن باید تبیین شود، خبرنگارانی که با تمام مشقاتی که در این راه متحمل شد، اما در نهایت موفق شدند مقام سوم را از حریف های قدرتمندشان بگیرند و آن را با افتخار به خانه بیاورند، پس بر ماست، که تقدیری در شان مقامشان از انها داشته باشیم.

در عصر همان روز سازمان بسیج رسانه نیز مراسمی با حضور سردار حسینی فرمانده سپاه امیر المؤمنین و دیگر مسئولین استان برگزار کرد، آیینی در خور و شان خبرنگاران، و از برگزیدگان جام امید نیز به نیکی تقدیر کرد.

داستان آن ۱۴ نفر خبرنگار در اینجا به پایان نمی رسد و آنها پخته تر و زبده تر از همیشه، می خواهند موفقیت های خود را ادامه داده و جام های بیشتری را به خانه بیاورند.در روزگاری که خبرنگاران امیدآفرینان جامعه هستند، یقیناً با جام امید، امیدی بیشتری همواره در انتظار خبرنگاران توانمند و امید آفرین خواهد بود.

در پایان این نوشتار خالی از لطف نیست که آن ۱۴ خبرنگار ایلامی که در این جام امید آفرینی کردند را معرفی نماییم:

تیم شماره ۱:(تیم خبری پویا خبر)

دکتر سید خلیل سجادی مدیر مسئول و صاحب امتیاز پایگاه خبری پویاخبر

سید داود سجادی سردبیرپایگاه خبری پویا خبر

فرشته قاسمیان خبرنگار پایگاه خبری پویاخبر

سودابه خانی خبرنگار پایگاه خبری پویاخبر

حشمت الله کرمی نژاد خبرنگار پایگاه

خبری پویا خبر

یاسر بابایی خبرنگار خبرگزاری کردپرس 

آرمان مهدوی فر خبرنگار پایگاه خبری پویا خبر

تیم شماره ۲ (تیم خبری شهید محمود صارمی):

سید حرمت الله موسوی مقدم خبرنگار ایرنا

آزاده خرم خبرنگار ایرنا

ناهید ابراهیمی خبرنگار ایرنا

سیده زهرا موسوی خبرنگار ایرنا

مریم چراغیان خبرنگار آزاد

سمیه محمدی پایگاه خبری شکرستان

و مهدی عباسی بسیج رسانه استان ایلام.