کرد پرس-  اوایل اگر کسانی برایشان مهم بود که آن صدای مهربان چرا خاموش شده است، کم‌کم غبار فراموشی یادشان بُرد فتانه کردستان را. اما او زنده بود، نفس می‌کشید و البته که زجر.

 سال‌های سال همراه با پدرش زندگی کرد، سال‌هایی هم در مرکز ویژه نگهداری از سالمندان؛ اما رنج‌هایش همیشه و هر لحظه با او بود. رنج‌هایی که یک تراژدی مستمر برای انسانی بود با روحی لطیف. با صدایی دلنشین.

 هنرمندی که روزگار روی تلخش را بسیار بیشتر از روی خوشش به او نشان داد. این بانوی آواز و مهر تا مهرماه امسال تلخی‌هایش را با خود به دوش گرفت. حال که پاییز با روی‌زردش از راه رسید دوباره؛ انگار رویش نشد او را به بهاری دیگر برساند. همچون برگی از درخت تنومند هنر کردستان افتاد به خاک. سرد شد تن رنجورش و او را امروز بدرقه کردیم به دیار ابدی.

 آرام گرفت. فتانه دیگر درد نمی‌کشد او دیگر نگران نیست و چشم‌به‌راه. ما ماندیم و مشغولیت‌های ذهنی‌مان و این زمزمه که کاش بیشتر به او سر می‌زدیم بیشتر پای درد دل‌هایش می‌نشستیم.

فتانه ولیدی در سال ۱۳۳۲ در شهر سنندج به دنیا آمد، استعداد او در خوانندگی از همان کودکی برای همه روشن شده بود.

 او در هنرستان عالی موسیقی تهران درس خواند و پس از آن در رادیو کودک تهران مشغول به کار شد.

 زیبایی صدایش بسیاری از بزرگان موسیقی آن زمان را متحیر کرد و با تنی چند از آنان نیز در ادامه فعالیت هنری‌اش همکاری کرد، آهنگ‌های «صبری گل‌فروش»، «ئامان شیرین گیان»، «ئه‌ی یاری نازداری»، «دیده‌ی گریان»، «له سه ر کانی» و «لایه لایه» از جمله مشهورترین آهنگ‌های فتانه ولیدی فقید به شمار می‌رود.

 او متأسفانه در سن ۲۱ سالگی به دلایل مسائل روحی ناشی از یک زندگی مشترک برای همیشه از دنیای هنر دور شد و سال‌ها در کنج تنهایی با پدرش در روستای حسن‌آباد سنندج زندگی کرد و بعد از فوت پدر هم مدتی را در یک مرکز ویژه نگه‌داری از سالمندان بود.

 روحش شاد.