به نظر می‌رسد که تنوع وَر یا گلیم در گذر زمان ناشی از تنوع بافندگان در گروه‌ها و اقوام با آداب و رسوم گوناگون و پراکندگی آنها در مناطق مختلف بوده است.
با اینکه نمی‌توان تاریخ دقیقی برای قدمت وَر در اسلام آباد گفت اما این هنر زیبا از گذشته‌های دور تا به امروز یکی از هنرهای دستی این شهرستان بوده است. «وَر» در انواع مختلف بیشتر توسط بافندگان عشایر و روستایی با تکیه بر تجربه‌های شخصی بافته شده است. این بافندگان ذوق و سلیقه خود را در قالب طرح‌ها و نقشه‌های ذهنی با استفاده از مواد اولیه خود بافته‌اند. به این صورت که آنها ابتدا پشم را از حیوانات خود چیده و می‌ریسیدند و با استفاده از دارهای چوبی که به زمین نصب میشدند بافت «وَر» را آغاز می‌کردند.
همانطور که گفته شد بافت‌های اولیه بسیار ساده به صورت تک رنگ بوده است و پشم‌های مورد استفاده در آن وَرها یا «خود رنگ» بوده یا از مواد طبیعی برای رنگ کردن آنها استفاده می‌کردند که بافنده از هر نظر مخصوصا رنگ دلخواه بسیار محدود بوده است. اما امروزه بافت گلیم راحت‌تر شده است و دیگر نیازی به چیدن و رسیدن پشم و رنگرزی آن نیست و پشم‌ها به صورت آماده شده با تنوع رنگی بالا در اختیار بافندگان قرار می‌گیرد.
موارد مورد استفاده گلیم در دوره‌های مختلف هم متفاوت بوده است. در گذشته از گلیم برای زیرانداز و روانداز، جل اسب، خورجین و ... استفاده می‌کردند. اما در این دوره کاربردهای متفاوت‌تری پیدا کرده و از آن برای کارهای تبلیغی، ساختن دکورهای سنتی ستوران‌ها، چای‌خانه‌ها و تزیین منازل به صورت رومیزی، رومبلی، پادری، کوسن و حتی برای دستبند، بند عینک، سجاده، کیف و ... استفاده می‌کنند.
گلیم تنها یک هنر نیست. بلکه معرف فرهنگ و آداب و رسوم یک شهر در شهرهای دیگر و حتی کشورهای دیگر است که گذشتگان آن را برای نسل‌های آینده حفظ کرده و آن را مقدس دانسته‌اند. ما نیز برای حفظ آن در شهر خود باید با مسئولان همسو شده و تلاش کنیم تا مانع فراموشی آن شویم و این هنر را برای آیندگان به یادگار بگذاریم.